2|
459 Words
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะคะ นายหญิง”
“ขอบคุณนะคะ”
“ดิฉันชื่อ จันทร์ เป็นคนดูแลนายหญิง จากนี้ไปนายหญิงเรียกใช้จันทร์ได้ตลอดเวลาได้เลยนะคะ” ฉันพยักหน้ารับเบาๆ แล้วเดินขึ้นด้านบนโดยมีพี่จันทร์ประคองไม่ห่าง หมอเกรซอนุญาตให้ฉันออกจากโรงพยาบาลหลังจากแผลดีขึ้นไม่มีอาการติดเชื้อแทรกซ้อน
“คุณหิรัญจะให้จันทร์ออกไปรอด้านนอกก่อนมั้ยคะ” คุณหิรัญยืนรออยู่ก่อนหน้าแล้ว
“ไม่ต้อง”
“มีอะไรก็สั่งมาได้เลยค่ะ” เขาคือเจ้าของชีวิตฉันแล้วอยากสั่งอะไรก็สั่งมาเถอะ
“ไมโครชิพที่ฝังอยู่ในตัวเธอ ยังมีอีกมั้ย” ฉันเงยหน้ามองเขาทันที
“คุณหิรัญรู้ได้ยังไงคะ”
“ยังมีอีกมั้ย ตอบให้ตรงคำถาม”
“ฉัน ไม่รู้ค่ะ” เรื่องนี้ฉันไม่รู้จริงๆ รู้แค่ว่าตรงข้อมือมีไมโครชิพฝังอยู่ เป็นฝีมือของโจนาธานมันต้องการควบคุมและติดตามหญิงสาวที่ออกมาจากบ้านหลังนั้นทุกคน แต่ความเจ้าเล่ห์ของตาเฒ่ามีมากกว่านั้น
“พรุ่งนี้ฉันจะให้คนมาตรวจอย่างละเอียด ถ้ายังมี จะได้เอาออก”
“ค่ะ”
“ฉันมีงานต้องทำ ห้ามออกไปไหนเด็ดขาดจนกว่าจะเสร็จเรื่อง”น้ำเสียงของเขาเหนื่อยๆ เพราะเรื่องนี้หรือเปล่า
“ค่ะ”
“ฝากด้วยนะจันทร์ อย่าให้ก่อเรื่องอีกเด็ดขาด”
“ค่ะ คุณหิรัญ จันทร์จะดูแลนายหญิงให้ดีที่สุด”
พอพูดจบเขาก็เดินออกจากห้องไปทันที
“นานาไม่เคยเห็นพี่จันทร์มาก่อนเลย”
“คุณหิรัญไปขอตัวจันทร์จากคุณหญิงเพื่อมาดูแลนายหญิงโดยเฉพาะเลยนะคะ”
“เรียกนานาดีกว่าค่ะแบบนี้ไม่ชินเลย ดูห่างเหินยังไงก็ไม่รู้ด้วย”
“ก็ได้ค่ะ จันทร์เป็นคนของคุณนานาแล้ว อยากให้ปรับตรงไหนเพื่อความสบายใจ แจ้งได้เลยนะคะ” รู้สึกไม่อึดอัด ยิ้มออก นึกว่าคนบ้านนี้จะถูกป้อนโปรแกรมแล้วทำตามคำสั่งเจ้าของบ้านเท่านั้น แบบนี้สบายใจขึ้นเยอะเลย
“ขอบคุณนะคะ”
“อีกเรื่อง ที่คุณนานาต้องรู้ มีเรื่องอะไรต้องบอกจันทร์นะคะ ไม่ว่าเล็กแค่ไหนก็ต้องบอก เราสองคนจะไม่มีความลับต่อกัน สัญญากับจันทร์ได้มั้ยคะ”
“ถ้านี่คือข้อตกลง นานาตกลงค่ะ เพื่อความสบายใจของเราทั้งคู่”
“อย่ากังวลไปเลยนะคะ จันทร์เป็นคนของคุณนานาแล้ว ความลับของเจ้านายจะไม่มีทางหลุดออกจากปากจันทร์แน่นอนค่ะ” ฉันยิ้มออกอีกครั้ง อย่างน้อยบ้านหลังนี้ก็ให้พื้นที่ส่วนตัวกับฉันและเพื่อนคนแรกที่ไว้ใจได้
--------
- Writer
