5|
855 Words
“มันจะบอกพิกัดของเราทุกย่างก้าว ชีวิตของเธอไม่ได้เป็นของพวกมันแล้วนะ ที่จริง ไม่ได้เป็นตั้งแรกเลยต่างหาก” หมอเกรซกำลังใช้เครื่องอัลตร้าซาวน์เพื่อหาพิกัดที่แน่ชัดของไมโครชิพอีกครั้ง
“หนูจะได้ผ่าตัดหรือเปล่าคะ” ฉันกลัว กลัวไปหมด คำร้องขอและอ้อนวอนของฉันจะเข้าหูเขาบ้างหรือเปล่า
“แน่นอน”
“คุณหิรัญจะส่งหนูกลับมูลนิธิมั้ยคะ” ถึงฉันจะไม่ชอบที่นี่แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอยากกลับไปอยู่ที่เดิม
“ไม่หรอก”
“แต่ก็คงอีกไม่นาน ใช่มั้ยคะ”
“เธอเพิ่งอายุสิบแปด ยังเด็กมาก พี่อยากแนะนำว่าให้ใช้ชีวิตอย่างที่ใจต้องการในคฤหาสน์หลังนี้ ตำแหน่งของเธอไม่ธรรมดาเลยนะ ที่จริง พี่ต้องเรียกเธอว่านายหญิงด้วยซ้ำ” ฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลยสักนิด ถึงจะมีตำแหน่งเป็นถึงภรรยาของมาเฟียทรงอิทธิพลแต่ฉันก็ไม่รู้จะใช้มันให้เป็นประโยชน์กับตัวเองได้ยังไง ดูโง่เนอะว่ามั้ย
อยู่ๆ ก็มีอำนาจในมือ มีคนคอยดูแลลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน ฉันยังไม่ชินและไม่รู้จะวางตัวยังไง อยู่มูลนิธิฉันก็ไม่ได้สบายแบบนี้
“ทำได้จริงๆ เหรอคะ”
“อย่าลืมสิว่าคนที่พาเธอออกมาจากที่นั่น คือใคร”
“คุณหญิง ไพลิน”
“ไอ้หิรัญมันทำตามคำสั่งใคร ลืมไปแล้วเหรอว่าเธอเหนือกว่ามันตั้งหลายขั้น” แต่คุณหญิงไพลินก็ไม่ได้อยู่คฤหาสน์หลังนี้ ฉันอยู่ในที่ของคุณหิรัญถ้าเกิดวันไหนที่เขาอาละวาดขึ้นมาแล้วบีบคอฉันตายคงไม่มีใครรู้แน่ๆ
“แต่เขาดุมากๆ เลยนะคะ”
“รู้ไว้ก็ดีแล้ว อย่าคิดเหนือกว่าฉัน ไอ้หมอ ตรวจเสร็จหรือยัง เสร็จแล้วก็นัดวันผ่ามา” หันขวับมองหน้าเขาทันทีแต่พอเห็นสายตาที่มองมาเท่านั้นก็ต้องรีบหลบให้เร็ว
“สรุปจะให้เอาออกใช่มั้ย”
“แล้วจะเอาไว้ทำพันธุ์หรือไง”
“โอเค อาทิตย์หน้าก็แล้วกัน แล้วพี่จะส่งรายละเอียดมาให้ว่าต้องเตรียมตัวยังไงบ้าง”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่หมอเกรซ”
“พี่ทำตามหน้าที่ครับ ขอบคุณไอ้หิรัญเถอะ”
“ไม่ต้อง”
ตัดเยื่อไม่เหลือใย ฉันพูดถูกใช่มั้ย
“เรียบร้อยแล้ว”
“จันทร์ มารับเจ้านายของเธอออกไป”
พี่จันทร์รีบเดินเข้ามาแล้วเข้าประคองฉันเพื่อพาออกจากห้องสีขาวนี้ทันที
“พี่จันทร์คะ”
“คะ”
“คุณหิรัญเขาไม่ได้ใจร้ายเหมือนที่นานาคิดไว้ใช่มั้ยคะ เขาแค่เก๊กใช่มั้ยคะ”
“คุณนานา เข้าห้องก่อนค่ะ คุยกันตรงนี้ไม่ได้” พี่จันทร์พาฉันเข้าห้องแล้วรีบล็อกประตูทันที
“เขาจะไม่ส่งนานากลับมูลนิธิ แล้วยังช่วยเอาไมโครชิพที่ฝังอยู่ในตัวออกอีกด้วย” ฉันคุยอวดพี่จันทร์ด้วยความดีใจ
“ความใจดีหน่ะ มีกันทุกคนอยู่แล้วค่ะ” แต่ถูกพี่จันทร์ช็อตฟีลหน้าเศร้าไปเลย “พื้นฐานนิสัยลึกๆ ของคุณหิรัญไม่ได้ร้ายกาจอย่างที่คุณนานาเจอหรอกค่ะ คงเพราะโกรธแล้วก็โมโหคุณหญิงที่บังคับให้แต่งงานกับคุณนานา ก็เลย อารมณ์ไม่ดีทุกครั้งที่เห็นหน้าคุณนานา” แย่จังเลย ฉันเองก็ไม่ได้อยากแต่งกับเขานักหรอก แต่ถ้าไม่แต่งก็ต้องถูกจับแต่งกับคนอื่นอยู่ดี
“นานาเข้าใจค่ะ”
“อย่าโกรธคุณหิรัญนะคะ”
“นานาจะพยายามทำตัวให้น่ารักเหมือนที่พี่หมอเกรซบอกมา”
“ดีค่ะ ไม่เถียงไม่อยากเอาชนะ แค่นี้คุณหิรัญก็ทำอะไรคุณนานาไม่ได้แล้วค่ะ”
“เนอะ นิ่งชนะทุกสิ่ง”
“แต่จันทร์ก็เห็นคุณนานาเถียงกลับทุกครั้งนะคะ”
“ก็เขาชอบเก๊กนี่คะ”
“ลองพูดคุยกันด้วยเหตุผลดีมั้ยคะ” เขาเริ่มด้วยเหตุผลซะเมื่อไหร่ล่ะ อารมณ์มาก่อนตลอด แค่เห็นหน้าฉันก็ตึงโบใส่ละ จะให้ฉันยิ้มรับเหมือนคนบ้าหรือไง
“รอให้เขามีเหตุผลกับนานาก่อนดีกว่าค่ะ นานาไม่ได้กลัวหรอกนะคะ แค่ไม่อยากทำตัวให้มีปัญหาแล้วก็หาเรื่องเดือดร้อนให้พี่จันทร์”
“สักวันคุณหิรัญต้องเห็นความน่ารักของคุณนานาเหมือนที่จันทร์เห็นค่ะ หิวมั้ยคะ”
“อยากได้น้ำหวานสักแก้วค่ะ รู้สึกเวียนหัวยังไงก็ไม่รู้”
“รอแป๊บนะคะ จันทร์จะลงไปบอกแม่ครัวให้”
“ขอบคุณค่ะ”
#หิรัญ
“ทาบางๆ อย่าโปะจนหนา แบบนั้นไม่ทำให้หายเร็ว เข้าใจ?”
“อือ แค่หลอดเดียว? มันจะพอเหรอวะ”
“ไม่หายก็พาไปให้หมอผิวหนังครับ แผลก็ไม่ให้กูเห็นกูจะรู้มั้ยว่าต้องให้ทาเยอะแค่ไหน”
“อือ”
“อย่าประสาท ต่อหน้าจะแดกหัว”
“หยุดพูดได้แล้ว กูก็แค่รำคาญแม่บ่น”
------------------
- Writer
