SAY - JELLY 05 แผนทำให้ติดกับ

1549 Words

ฉันเดินผ่านเซย์ออกมาสนใจแล้วยังไงล่ะ? ตอนนี้ฉันไม่มีเวลามาสนใจเรื่องส่วนตัวหรอกนะหมายถึงเรื่องหัวใจอะไรทำนองนั้นมันเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับฉันมากเลย ความรู้สึกรักมันเป็นสิ่งแรกที่ฉันตัดออกไปจากชีวิตการไปรู้สึกอะไรกับใครนั้นมันเป็นอุปสรรคในการแก้แค้นยังไงล่ะ! หมับ!! “เดี๋ยว!” เขาไม่ยอมปล่อยฉันไปง่าย ๆ เดินตามมาก่อนจะมองที่ช่วงเอวของฉันไม่สิเข้ากำลังมองเสื้อที่ผูกเอวฉันอยู่ต่างหาก “....” “เสื้อของมันทิ้งไปซะ...” พรึ่บ! เขาบอกโดยไม่รอฉันอนุญาตปลดเสื้อของอาโปออกและโยนทิ้งถังขยะไปทันทีและเอาเสื้อของตัวเองมาใส่แทน “....?” “เสื้อของมันเห็นแล้วมันหงุดหงิด หึ” “ฉันบอกให้ไส...” “ไสหัวไป...ก็ฉันไม่อยากไปอ่ะเธอจะทำไมเหรอ?” เขาพูดพร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้หน้าของฉัน ทำให้ฉันเห็นว่าหน้าของเขาแม่งหล่อจริงไม่มีสิว ไม่มีริ้วรอย ไม่มีจุดด่างดำเลยสักจุด รูขุมขนก็ไม่มีคนอะไรจะผิวหน้าดีเกินไปแล้วนะ “....” “มองขนาดนี้เอาฉันไปนอนด้วยเลยป่ะ?” “....” หมับ!!เมี๊ยววววววว!!! “เฮ้ยยย!!ไอ้แมวจรแกกล้าขู่ฉันเหรอฮะ?” เขาโวยวายกับแมวเพราะฉันชูแมวใส่หน้าของเขา “ฮัดชิ่ววว!!ฮัดชิ่วว” และเขาก็จามออกมาอย่าบอกนะว่าเป็นภูมิแพ้ “ไปไกล ๆ” ฉันไล่เขา “ทำไม?” “รังเกียจ” มาจามใส่คนอื่นอยู่ได้ “โห่เธอปากดีจังวะว่าแต่แมวนั่นจะเอายังไงกับมัน?!ฮัดชิ่วว” เขาถามและชี้ ๆ มาทางแมวที่ฉันอุ้มอยู่ “จะเอาไปตรวจสุขภาพและประกาศหาบ้าน” ฉันบอกเขา “งั้นเดี๋ยวฉันช่วย” “ไม่ต้อง” แค่หาบ้านให้แมวมันจะไปยากอะไรเพราะงั้นฉันไม่จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากเขา “คิดก่อนปฏิเสธบ้างเถอะ...” “ไม่...ต้อง” ฉันแกล้งคิดนิดหน่อยก่อนตอบออกไป “เหอะ! ฉันจะช่วยประกาศให้จะได้ ๆ บ้านไว ๆ ฉันมีชื่อเสียงนะจะบอกให้” เขากอดอกอย่างมั่นใจ ฉันรู้ว่าถ้าเขาช่วยเจ้าแมวน้อยนี่น่าจะเจอบ้านได้เร็วแต่ฉันไม่อยากให้เขาช่วย =_= “ไม่ต้องฉันทำเองได้” “เหรอ ๆ งั้นถ้าหาบ้านไม่ได้ก็บอกแล้วกันเดี๋ยวฉันช่วยเอง ^^” เขายิ้มให้ฉัน “....” “แล้วกลับยังไงฉันไปส่งไหม?” “....” ฉันมองหน้าของเขาและก้มหยิบกระดาษโพอิสในกระเป๋าฉันหยิบขึ้นมาและเขียนบางอย่างลงไป “เขียนอะไร?” แปะ!!และแปะที่หน้าผากของเขาก่อนจะเดินหนีออกไป “เฮ้ยยยยย!!อะไรวะ?!” ปล่อยโวยวายไปคนเดียว... ฉันเขียนบอกว่า ‘ไสหัวไป’ หลายวันต่อมา หอพัก J เมี๊ยววว เมี๊ยววววว “เป็นไงบ้างไหนดูสิ?” ฉันเอาแมวที่เก็บมาดูแลเพื่อรักษาฉันทำการตรวจร่างกายและฉีดวัคซีนเรียบร้อยหมดแล้ว อาบน้ำทำความสะอาดจนสวยและหลังจากนั้นก็ถ่ายรูปโพสลงโซเชี่ยวแต่ไม่มีใครมารับไปเลี้ยงเลยสักคน ทำไมกันนะ? “ในเมื่อไม่มีใครมารับไปเลี้ยงก็อยู่นี่ไปก่อนแล้วกัน แต่ฉันคงเลี้ยงแกไม่ได้หรอกนะเพราะฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะตายเมื่อไหร่น่ะสิ” เมี๊ยวววว~ “ขี้อ้อนซะด้วย” แมวน้อยเอาหน้าถูกับมือของฉัน “เฮ้อออ” หลายวันที่ผ่านมานี้ฉันก็ยังทำเหมือนเดิมนั่นแหละแต่ฉันว่าจะหยุดแล้วและให้เขามาวิ่งตามฉันแทน หึ การทำอะไรมันก็ต้องใจเย็นหน่อยสิ “งั้นฉันไปเรียนก่อนนะแล้วจะพยายามหาบ้านดี ๆ ให้แกจนได้” เมี๊ยวววว~ มหาวิทยาลัย T “เยลลี่!” ฉันกำลังจะเดินเข้าคณะก็มีเสียงเรียกชื่อของฉันซึ่งไม่ต้องเดาเลยว่าเป็นใครอาโปเจ้าเดิมเดี๋ยวนี้เขาชอบมาหาก่อนเข้าเรียนเสมอโดยเอาเรื่องแมวมาอ้าถามนั่นนี่บางครั้งก็ขอไปดูแมวที่ห้องของฉันด้วย แต่ฉันก็ปฏิเสธไปหลายครั้ง “...?” “กำลังไปเรียนเหรอ?” มามหาลัยมาแจ้งความมั้ง “อืม” “งั้นเดี๋ยวเราไปส่งห้องเรียนไหม?” เขาอาสาและฉันก็ยอมทุกวันแต่วันนี้ว่าจะไม่แล้วล่ะ “ไม่เป็นไร” ฉันตอบก่อนจะเดินเลี่ยงออกมา หมับ!! “เราไปส่ง” เขาแย่งกระเป๋าของฉันไปถือฉันมองนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกเพราะมันเป็นแผนนี่น่าเล่นตัวนิดหน่อยให้ดูน่าดูสนใจ ผู้ชายชอบนิยาก ๆ ดูท้าทายดีน่ะ “....” “แล้วแมวน้อยนั่นได้บ้านหรือยังเหรอ?” ชวนเข้าเรื่องแมวอีกแล้วแต่ก็นะมันเป็นเรื่องเดียวที่เขาสามารถชวนคุยได้นิด ถ้าเรื่องเรียนก็ได้อยู่บ้างแหละแต่เราเรียนคนสายกันน่ะสิ “ยัง” “เราช่วยไหม?” กึก! ตอนนี้ได้เวลาใช้เครื่องมืออย่างเซย์แล้วละมั้งขอยืมชื่อหน่อยแล้วกัน “ไม่เป็นไรเซย์บอกว่าจะช่วยน่ะ” ฉันตอบไปสบาย ๆ แต่ก็รับรู้รังสีไม่พอใจจากเขาอยู่บ้างนิดหน่อย “มัน...บอกเหรอ?” “...” ฉันไม่ได้ตอบอะไรแต่นั่นก็เป็นการตอบคำถามแล้ว “เราก็ช่วยได้ทำไมไม่ให้เราช่วยล่ะ?” ท่าทางจะไม่ชอบเซย์จริง ๆ สินะ “ถึงห้องเรียนแล้วขอบใจนะ” หมับ! ฉันบอกพร้อมกับแย่งกระเป๋าตัวเองคืน “เดี๋ยวเราช่วยประกาศหาบ้านเองเพราะงั้นเอารูปของแมวน้อยมาสิ เดี๋ยวเราโพสให้...” เขาพูดและกำลังจะส่งโทรศัพท์ของเขามาให้ฉัน “เยลเข้าเรียนได้แล้ว” อาโปยังพูดไม่ทันจบเสียงของหยินก็ดังขึ้นแทรกเขา “อืม” ฉันบอกก่อนจะเดินเข้าเรียนทันทีไม่ได้สนใจมือถือของเขาเลย “เยลลี่...” “ขอบใจที่มาส่งนะ” ฉันหันไปบอกกับนิดหน่อยก่อนจะเดินเข้าเรียนไปทันที พรึ่บ! “เหยื่อติดกับแล้วเหรอ?” หยินถามเมื่อฉันนั่งลงที่โต๊ะเรียน “ไม่ขนาดนั้น” เหมือนว่าเขาจะเริ่มชอบ ๆ ฉันบ้างแล้วแหละแต่ยังไม่ขนาดนั้นฉันอยากให้เขาหลงรัก จนฉันจะพูดอะไรก็เชื่อไปหมดชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ หรือต่อให้ฉันชี้ไม้และบอกว่าเป็นนก เขาก็ต้องเชื่อว่ามันเป็นนก “เร็วดีนะ” “....” “เร็ว ๆ ก็ดีเพราะเธอจะได้ไม่อันตราย” “มีอะไรที่ฉันทำแล้วไม่อันตรายด้วยเหรอ?” ฉันเลิกคิ้วใส่เขานิดหน่อย “หึ เพราะแบบนี้ไงไอ้หยางมันถึงชอบบ่นเธอ” “...” ฉันยักไหล่อย่าไม่สนใจว่าหยินมันจะพูดอะไรไม่นานอาจารย์ก็เข้าสอนส่วนฉันก็หลับไปตามระเบียงเพราะเรียนมาหมดแล้ว เลิกเรียน โรงอาหาร วันนี้ฉันว่าจะใช้เครื่องมือที่ชอบเสนอหน้ามาหน่อยน่ะสิ ฉันเดินเข้าไปที่กลุ่มของอาโปและเซย์แต่ว่าฉันไม่ได้ไปหาอาโปหรอกนะฉันตั้งใจเดินผ่านไปเขาไป “เยลล...” “เซย์” ฉันเลยเขาที่กำลังจะเรียกฉัน ส่วนฉันก็เรียนเซย์แทน “มีอะไรครับคนสวย?” เขาหันมายิ้มให้ฉันเหมือนว่าเขาจะสะใจมากที่ฉันเมินอาโปมาและมาหาเขา หึ “โพสหาบ้านแมวให้หน่อย” “อ้อนก่อนสิ” “...” อยากต่อยหน้าฉิบหายเลยวะ “ไหนเยลลี่คนสวยอ้อนเซย์หน่อยดิ” เขาลอยหน้าลอยตาเหมือนว่าเขาจะไม่ได้อยากกวนประสาทฉันคนเดียวเพราะเขาอยากกวนอาโปที่กำลังมองอยู่ตอนนี้ด้วย “เซย์...ช่วยเยลหาบ้านแมวหน่อยค่ะ” อยากตาย =_= ฉันอยากนอนลงไปตายตอนนี้เลย “น่ารัก” หมับ! เขาเอามือมาจับหน้าของฉันเล่น “ไอ้เซย์!!” อาโปอยู่ ๆ ก็เสียงดังขึ้นมาและเอามือของเซย์ออกจากหน้าของฉัน นี่เขากำลังหึงฉันเหรอ? ติดกับเร็วเกินไปไหมนะ? เครื่องมือที่ชื่อเซย์นี่ใช้งานได้ดีจังแหะ “เป็นห่าอะไรของมึง?” เซย์ถามอาโป “มึงพูดเฉย ๆ ก็ได้ไม่ต้องไปโดนตัว” “เจ้าตัวยังไม่พูดอะไรเลยแล้วมึงจะมาเสือกอะไรว่ะ?” “เยลลี่พูดน้อยมึงก็รู้นิ” รู้นิสัยของฉันซะด้วยแต่ความจริงแล้วถ้าไม่ติดว่าต้องทำตามแผนละก็ฉันคงหักมือของนายเซย์ไปแล้ว “รู้แล้วไงเหรอมึงเป็นกับเยลลี่เหรอถึงมาทำหึงหวง?” เซย์ถามอาโป “แล้วมึงอ่ะ...มาโดนตัวเยลลี่แบบนี้เป็นอะไรกันเหรอ?” ส่วนอาโปเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน “....” ส่วนฉันเงียบทำตัวเป็นอากาศทั้งที่ฉันนั้นคือต้นเหตุของเรื่องนี้เอง -_- “งั้นตอบพร้อมกันเลย!!ว่ามึงทั้งคู่เนี่ยเป็นอะไรกับเยลลี่เขาถึงเห่ากันอยู่ได้?!” เพื่อนคนหนึ่งของเซย์พูดขึ้น “กูชอบเยลลี่” “กูชอบเยลลี่” “-_-” ทั้งคู่พูดพร้อมกันแต่ฉันไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไรทั้งนั้น

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more