“ไม่มีใครแล้ว” ดวงตาคมดุเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นทอประกายพร่างพราวดุจดวงดาวบนท้องฟ้ายามราตรี
“ไม่ต้องมาทำสายตาเช่นนั้นเลยนะเพคะ” ใบหน้าของคนงามแดงก่ำเพราะรู้สึกเขินอายจากการกระทำของพระสวามี
“เช่นไรหรือ” คนตัวโตยังคงทำไขสือจนองค์หญิงใหญ่แห่งแคว้นเหลียงอยากจะข่วนใบหน้าคมสันนั่นนัก
“ถ้าเสด็จพี่ยังไม่ตอบคำถามน้อง คืนนี้ก็นอนนอกห้องไปเลยนะเพคะ” ริมฝีปากบางโน้มไปกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูอีกฝ่าย นางอับอายจนร่างกายคล้ายจะระเบิดอยู่แล้ว
“หึหึ พี่ยอมเจ้าแล้ว เราไปคุยกันที่ห้องหนังสือเถิด เจ้าโดนอากาศเย็นมากจะไม่ดีกับร่างกาย” ว่าแล้วมือหนาก็คอยประคองร่างอวบอิ่มเดินกลับไปยังตำหนักของตน ระหว่างทางยังแวะเด็ดดอกไม้งามมาประดับผมให้กับร่างบางจนนางดูราวกับเซียนดอกไม้แสนสวย
ห้องหนังสือตำหนักไท่จื่อ
ในห้องถูกจุดเตาร้อนไว้ตามมุมห้องพร้อมอยู่แล้ว เมื่อก้าวเข้ามาจิ้นฟางจิงจึงรู้สึกสบายขึ้น หลังจากโดนประคองให้นั
