ฉันลืมตาสะลึมสะลือขึ้นมองพ่อเทพบุตรสุดติ่งตรงหน้าอย่างงุนงง พี่แทคนั่งอยู่บนเตียง ในมือถือยาแก้ไข้ตราเสือโคร่งสิบแปดตัวและส่งยิ้มหวานหยดแบบมดแทบอ้วกมาให้ฉัน
อ่า... มาไม้ไหนวะคะเนี่ย?
พอฉันขยับตัวจะลุก คนตรงหน้าก็กุลีกุจอพยุงให้ฉันนั่งพิงหัวเตียงก่อนหันไปเปิดฝาขวดยานั่น อี๋~ กลิ่นชวนอาเจียนมากอะ ฉันไม่กินได้ไหม กลัวกินแล้วจะได้ตายก่อนหาย
“กินยานะครับ จะได้หายไวๆ”
“ไม่เอาอะ -0-”
“อย่าดื้อสิครับคนเก่ง”
“ไม่เอาก็ไม่เอาเซะ! เหม็นจะตายใครจะไปกินลง”
พอฉันย่นจมูกใส่ขวดยานั่น รอยยิ้มหวานบาดทรวงของพี่แทคก็ค่อยเปลี่ยนเป็น... เหี้ยมนรก! T0T จนฉันผวาเกาะผ้าห่มบนตัวไว้มั่นและมองไปโดยรอบหาทางหนีทีไล่ แต่พอจะกระโดดลงจากเตียงด้วยความไวราวไฮยีน่า ก็กลับถูกเสือซีต้าร์แทคกี้รั้งคอเสื้อไว้ แอ่ก! ทำไมชีวิตมีแต่เรื่องซวยๆ วะช่วงนี้ ถ้ารอดไปได้ต้องไปทำบุญปล่อยไก่ล้างความซวยให้หายไปสินะ แงๆ
“ปล่อยนะๆ ไม่
