บทที่56 รักมานาน
ภายในห้องเงียบกริบขึ้นมาอีกรอบเมื่อรู้ว่าอบิเกลต้องกลับไปค้างที่บ้านและยังไม่พาเดิลอยู่ด้วย แบบนี้ทุกอย่างมันก็ยากไปหมด
“งั้นมีทางเดียวแล้วล่ะ” มาตาพูดขึ้นมา
“ทางไหน / ทางไหนครับ / ทางไหนบอกมาเลย” ทุกคนเอ่ยปากถามและหันมามองที่มาตาพร้อมกัน
“ทางเดียวที่เราจะทำได้ในตอนนี้ก็คือ อดทน”
“โห่พี่ มันใช่เวลามาเล่นไหมพวกผมไม่มีอารมณ์จะเล่นด้วยหรอกนะ” ออสตินบ่นอุบออกมา
“ใครบอกว่าพี่พูดเล่น พี่พูดจริง ๆ ถ้าเดลได้สั่งคนคุมเข้มแล้วเราไม่มีทางเข้าใกล้เกลได้หรอก นอกเสียจากว่าเกลจะร่วมมืออยากเจอเรานั่นแหละถึงจะพอมีทาง”
“ครั้งนี้กูว่ายากตอนเกลเดินออกไปกูเห็นเกลร้องไห้ด้วย ถ้าพี่ชายเขาเห็นว่ามึงทำน้องเขาร้องไห้ออกไปอย่างนั้น เขาคงไม่ยอมให้มึงได้เข้าใกล้น้องสาวเขาได้ง่าย ๆ” บรูซพูดออกมา มาวินก็ถึงกับต้องยกมือขึ้นมาลูบเข้าไปที่ใบหน้าด้วยความเครียด
“พวกมึงต้องช่วยกู”
“จะให้กูช่วยยังไงก
