ตอนที่ 3
1252 Words
หญิงสาวร้องออกมาไม่เต็มเสียงร่างบางก็ถูกดันเข้าไปนั่งในรถสปอร์ต จอมทัพรีบวิ่งไปอีกด้านเพื่อเปิดประตูและเข้าประจำหลังพวงมาลัย เขาสตาร์ทเครื่องอย่างรวดเร็วก่อนจะบึ้งรถสปอร์ตคันหรูออกจากลานจอดด้านล่างของตึกสูงซึ่งเป็นสถานที่ของผับที่ลัคณามาเที่ยวเป็นครั้งแรก เขาขับรถห่างออกมาสักพักจึงได้พูดขึ้นว่า
“ขอโทษด้วยนะที่ต้องทำอย่างนี้...เธอพอเข้าใจใช่ไหมว่าเมื่อกี๊เกิดอะไรขึ้น”
“ขะ...เข้าใจค่ะ แต่ว่า...ฉันไม่เข้าใจว่าทำไม...”
“เธอชื่ออะไร?”
“ลัคกี้ค่ะ...เอ้อ...ลัคณาค่ะ...เอ้อ...ลัคกี้...”
“โอเคๆ ...ชื่อลัคกี้ใช่ไหม ฉันเรียกชื่อง่าย ๆ ของเธอดีกว่านะ ฉันชื่อจอมทัพ เรียกฉันว่าแจ็คก็ได้นะ ฉันเรียนอยู่ปีสี่ มหาวิทยาลัย...”
“เดียวกับฉันเลยค่ะ”
เขาเลิกคิ้ว “จริงเหรอ...เอ้อ...ทำไมพี่ไม่คุ้นหน้าเราเลยล่ะ หรือว่าเราไม่เคยเจอกัน แต่ทำไมเธอรู้ว่าพี่เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับเธอ”
“เพื่อนฉันบอกค่ะว่าพี่จอมทัพเป็นนักฟุตบอลชื่อดังของมหาวิทยาลัย...แต่ว่า...ตอนนี้พี่พาฉันกลับไปที่ผับก่อนจะได้ไหมคะ”
“คงยังไม่ได้”
“อ้าว! ...แต่ว่า...”
“ไปคอนโดของฉันก่อนแล้วจะอธิบายเรื่องทุกอย่างให้ฟัง ขืนกลับไปตอนนี้ยัยพิมพ์พิณกับเพื่อนของหล่อนถล่มฉันเละแน่”
“เธอเป็นดาวมหาลัยนะคะ แล้วที่เธอพูดเมื่อกี๊ก็...”
“อย่าไปใส่ใจให้มากเลยน่า ลัคกี้...รู้แต่ว่าตอนนี้เธอช่วยเป็นแฟนจำเป็นให้พี่หน่อย พี่แค่อยากเฟดออกจากแม่ผู้หญิงคนนั้น ใช่...พิมพ์พิณมีดีกรีเป็นดาวมหาลัย สวยมากใช่ไหมล่ะ แต่จะบอกให้นะว่าหล่อนน่ะแสบขนาดไหน...พูดแล้วฉันเองยังขยาด”
ลัคณารีบสงบปากสงบคำในทันใด ที่สำคัญเธอไม่รู้ว่าจะบอกเขายังไงว่าตอนนี้เพื่อนสนิทยังรออยู่ที่ผับ ยิ่งคิดก็ยิ่งจับต้นชนปลายไม่ถูก ถึงจะนึกลำบากใจแต่หญิงสาวก็ยอมนั่งนิ่ง ๆ เป็นตุ๊กตาหน้ารถสปอร์ตคันหรูที่รุ่นพี่คนดังของมหาวิทยาลัยห้อตะบึงไปข้างหน้าเพื่อตรงไปยังคอนโดหรู นิวาสถานของเขา
เมื่อไปถึงที่นั่นหญิงสาวก็รีบลงจากรถและยืนเงอะเงิ่นสักครู่ก่อนที่จอมทัพจะเข้ามาและดึงมือให้เธอเดินตามเขาเข้าไปในตึกสูงซึ่งเป็นห้องชุดดูหรูหรามากเกินกว่าที่คนระดับอย่างเธอจะแตะต้องได้ รุ่นพี่หนุ่มจูงมือเธอก้าวลิ่ว ๆ เข้าไปในลิฟท์ เธอเห็นเขากดปุ่มขึ้นไปยังชั้นที่สามสิบซึ่งเป็นชั้นสุดท้าย หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ และรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวขึ้นมากะทันหัน
มันก็แน่ล่ะ เพราะก่อนหน้าเธอดวดไวน์เข้าไปหลายแก้วด้วยความเพลิดเพลินกับการดื่มน้ำผผสมแอลกอฮอล์แบบเบา ๆ กับการกินขนมหวานควบคู่กันไปด้วยโดยไม่รู้เลยว่ามันทำให้เธอเกิดอาการง่วงงุนขึ้นมาและอยากหลับเสียดื้อ ๆ ถ้าหากไม่เจอเหตุการณ์ที่ทำให้เธอต้องตามติดรุ่นพี่สุดหล่อที่เพื่อนสนิทพูดถึงอยู่แหม่บ ๆ มายังคอนโดของเขาโดยไม่ตั้งใจ และเมื่อไปถึงห้องของจอมทัพเขาก็เปิดประตูให้เธอเข้าไป ลัคณาไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมปฏิเสธเขาตั้งแต่ถูกดึงมือแล้วพาขึ้นรถมาถึงที่นี่
“ตามสบายนะ พี่อยู่คนเดียว”
จอมทัพพูดขึ้นก่อนที่เขาจะดีดนิ้วเบา ๆ แล้วไฟฟ้าในห้องก็สว่างไสว ลัคณาตื่นใจกับระบบเซ็นเซอร์อัจฉริยะในห้องชุดของรุ่นพี่หนุ่ม มันทันสมัยและห้องก็แสนสบายสมแล้วกับที่เขาเป็นลูกคนมีเงิน หญิงสาวเก้อเขินและยืนนิ่งเพราะไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไง ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้เข้ามาอยู่ในห้องรุ่นพี่ที่สาวทั้งมหาวิทยาลัยชื่นชอบซึ่งเธอเองก็ไม่ปฏิเสธว่าจอมทัพนั้นทั้งหล่อและสมาร์ทสมคำร่ำลือจริงๆ หญิงสาวยืนนิ่งคิดสักครู่ก่อนที่เจ้าของห้องจะเป็นฝ่ายดึงมือเธอเข้าไปในห้องรับแขก
“เป็นอะไร...ไม่ต้องกลัวหรอกน่า พี่ไม่ทำอะไรเธอหรอก นั่งก่อนเดี๋ยวพี่จะเอาน้ำผลไม้มาให้ดื่มแก้เครียด”
“ขอบคุณค่ะ”
ลัคณารับคำก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ สักครู่จอมทัพก็ถือแก้วและขวดน้ำผลไม้เดินออกมาจากห้องครัว เขานั่งลงและรินน้ำสีแดงก่ำลงในแก้ว ลัคณาจ้องมองน้ำที่เขาบอกว่ามันเป็น
“น้ำผลไม้เหรอคะพี่แจ็ค?”
“ไวน์น่ะ...เบา ๆ เอง อร่อยมากนะ”
ไวน์อีกแล้วเหรอ ลัคณาไม่รู้ว่าจะยิ้มหรือร้องไห้ดี ตอนนี้เธออยู่ในสถานการณ์ที่ไม่สามารถพูดหรืออธิบายอะไรได้เลย สิ่งที่เธอทำได้คือยอมรับไมตรีจากรุ่นพี่ยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ พยายามให้น้อยนิดที่สุดเท่าที่จะทำได้ จอมทัพถอนหายใจและเอนหลังพิงเก้าอี้ เขากระดกแก้วไวน์ดื่มมันพรวดเดียวจนหมด
“ขอโทษนะที่พี่ทำให้เธอต้องมาเดือดร้อนด้วย แต่ตอนนั้นพี่ไม่รู้จะทำยังไงให้พิมพ์พิณเข้าใจซะทีว่าพี่ไม่อยากยุ่งกับเธอแล้ว”
“ทำไมเหรอคะ มันแย่มากเลยเหรอคะพี่แจ็ค”
“มันไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่พี่รู้สึกว่ายิ่งคบกับหล่อนก็ยิ่งไม่ใช่ ตอนแรกพิมพ์พิณก็น่ารักดี แต่พอนานไปเธอก็ยิ่งทำตัวน่าเบื่อ ตามติดไม่ยอมให้พี่ไปไหน เช็คทุกอย่างทั้งโทรศัพท์ไม่เว้นแม้แต่ของส่วนตัว พี่รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักโทษที่มีคนคอยคุม พี่ไม่ชอบอะไรอย่างนั้น”
“ผู้ชายไม่ได้รู้สึกดีหรือคะที่มีผู้หญิงคอยเป็นห่วง”
“ไม่มีผู้ชายที่ไหนชอบผู้หญิงเจ้ากี้เจ้าการกับชีวิตตัวเองหรอกนะ นอกเสียจากว่าคนคนนั้นจะยินยอมให้ผู้หญิงเข้ามาจัดการทุกอย่าง เธอล่ะลัคกี้ มีแฟนกับเขาหรือยัง?”
“ยังค่ะ...เอ้อ...ไม่เคยมีใครมาจีบ...”
ลัคณาพูดพร้อมยิ้มเก้อ ๆ และขณะนั้นเองที่จอมทัพสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง เขาจ้องหน้ารุ่นน้องสาวอย่างพินิจพิจารณาอีกครั้งเพราะตอนแรกที่ดึงลัคณาเข้ามาร่วมในเกมหลอกพิมพ์พิณเขายังไม่คิดอะไรและมองเห็นไม่ชัดว่าเธอเป็นอย่างไร ตอนแรกเขาคิดว่าลัคณาเป็นสาวแว่นหน้าตาจืดชืดอย่างที่แม่ดาวมหาลัยว่าแต่เมื่อได้มองเธอแบบชัด ๆ สายตาของเขากลับมองเห็นในสิ่งที่ล้ำลึกกว่านั้น
รุ่นน้องสาวที่นั่งตรงหน้าเขาถึงแม้จะสวมแว่นหนาแต่ประกายตาของเธอที่เขามองผ่านเลนส์กลับสุกใสสว่าง ใบหน้ารูปไข่ของเธอกอรปด้วยเครื่องหน้าที่มองชัด ๆ จะเห็นว่ามันสวยงาม ทั้งจมูกโด่ง ริมฝีปากเป็นกระจับและแก้มเนียนสีระเรื่อ ผิวพรรณของลัคณาผุดผ่องเวลาต้องแสงไฟและทำให้หัวใจของเขากระตุกเมื่อได้มองเธออย่างชัดเจนเต็มตา
“ที่จริงเธอก็...หน้าตาโอเคนี่นะลัคกี้”
“เหรอคะ?”
- Writer
