บทที่ 10
“แต่กูจะไม่ยอมแพ้ กูไม่ได้แค่อยากเอาชนะ”
“ถ้ามึงจะบอกกูว่ามึงรักเด็กเมื่อวานซืนที่รู้จักกันไม่กี่วัน กูขอฟันธงเลยว่า มึงน่ะตาบอด หรือไม่ก็ตาลาย หรือไม่ก็...”
“ถ้ามีธุระแค่นี้กูจะวางสายแล้วไอ้เก่ง!”
“เฮ้ยๆ...อย่าพึ่ง กูแค่จะโทรมาบอกว่าอาทิตย์หน้ามีการจัดเข้าค่ายชมรมรักธรรมชาติ เรามีโปรแกรมจะไปเที่ยวเขื่อนกันด้วยว่ะ ห้ามปฏิเสธนะเพราะมึงเป็นหนึ่งในคณะกรรมการอวุโสของชมรม แค่นี้นะ”
“ไอ้เก่ง...ไอ้เก่ง...อะไรของมันวะ! ไม่ทันจะตอบวางหูซะ!”
จอมทัพบ่นคนเดียวเมื่อเพื่อนสนิทวางสายไปเฉย ๆ เขาโยนสมาร์ทโฟนลงบนโซฟาอย่างขัดใจ ทั้งหัวเสียกับเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้าแทบไม่มีอารมณ์จะคิดเรื่องอะไร ลัคณาทำให้เขาว้าวุ่นแทบบ้า นี่เขาต้องบ้าไปแล้วจริง ๆ ชายหนุ่มขบกรามและลั่นเสียงลอดไรฟัน
“ลัคกี้...ให้ตายเถอะ! อย่าคิดว่าจะหนีฉันพ้น ฉันต้องเอาชนะเธอให้ได้!”
************************
