บทที่ 7
เสียงของจอมทัพขาดหายเมื่อเขาวิ่งไล่หลังร่างบอบบางที่วิ่งฝ่าดงไม้เข้าไปในป่ากระทั่งทะลุออกไปถึงริมฝั่งน้ำอีกด้าน
ชายหนุ่มหยุดชะงักเมื่อเห็นลัคณาพยายามจะขึ้นเรือลำเล็กที่จอดทิ้งไว้แต่เขาก็ปรี่เข้าไปจับที่หัวเรือไว้ทันก่อนหญิงสาวจะใช้ไม้พายดันลำเรือออกจากฝั่ง
“นี่เธอทำบ้าอะไรลัคกี้!” เขาตะโกนอย่างหัวเสีย “เธอจะไปไหน แล้วพายเรือเป็นรึไง”
“พายไม่เป็นหรอก แต่จะไปไหนก็ได้ที่ไม่ต้องเห็นหน้าพี่แจ็ค”
“อยากไปจากที่นี่อย่างนั้นเหรอ ได้...ถ้าอย่างนั้นเราก็ไปกันสองคน”
“พี่แจ็ค!”
ลัคณาเบิกตาค้างเมื่อจอมทัพกระโดดขึ้นบนเรือขนาดนั่งได้สองคนแล้วดึงไม้พายจากมือเรียวเล็กที่เจ้าของนั่งตัวชาเพราะความมึนงง คราวนี้ลัคณาทำอะไรไม่ถูก หล่อนขยับไปนั่งอีกฟากของเรือเพราะไม่คิดว่าเขาจะบ้าบิ่นเหมือนกัน แต่จริง ๆ แล้วเขาก็เป็นแบบนี้ ถึงพึ่งรู้จักไม่นานแต่ลัคณารู้ดีว่าจอมทัพไม่ใช่คนที่จะยอมอะไ
