Doruk
Gözlerimi garip bir kokunun olduğu odada açtığımda bedenimdeki ağrıya dişlerimi sıktım. Nerede olduğumu bilmiyordum ama buranın hastane olduğunu anlamak fazla zamanımı almamıştı. Tüm bedenim ağrıyordu. Canım yanıyordu. Neler olduğu aklıma geldiğinde derin bir nefes verdim. Ölmeyi bile becerememiştim. Ölememiştim. Hâlâ yaşıyordum ve katlanmam gereken bu acıdan daha büyük bir acım vardı. Düşüncelerimle başladığım savaşım kapının açılmasıyla bölündüğünde gözlerim kapıya gitti. İçeriye tedirgin, kızgın bakışlarla giren Bora amcaydı. Bora amca, yavaş adımlarla yatağın ucuna kadar geldi ve o delici bakışlarıyla bana bakmaya başladı. Ardından sakin çıkan sesiyle,
“Ölmek çözüm olsaydı, şu anda bu mükemmel aileye sahip olamazdım. Pes etmek kolay olsaydı, aşkın ne demek olduğunu anlayamazd
