บทที่ 3 หนูชอบพี่

2212 Words

ตกเย็น... “ใช่ครับพ่อ ผมไม่ได้คิดว่าอาจารย์ที่ออกข้อสอบจะคิดแบบนั้นนะ” “พ่อก็ไม่ได้เรียนที่นี่น่ะสิ แต่พ่อว่าเราสองคนไม่ต้องกดดันตัวเองถึงขนาดลงเรียนพรีดีกรีหรอกนะ” “ไม่เอาอ่ะ ผมอยากเป็นเหมือนพ่อ พ่อบอกอลินเหอะ” “ไม่ต้องโยนมาที่หนูหรอก หนูน่ะจะเก็บหน่วยกิตแล้วจะเรียนปริญญาให้จบก่อนพี่” “หึ ฝันไปเถอะ เมื่อวานยังโดดเรียนอยู่เลย” เสียงบทสนทนาของลูกชายลูกสาวทำเอาพ่อกับแม่ที่นั่งอยู่บนโต๊ะกินข้าวภายในภัตตาคารหรูปวดหัว อัทธากรมองลูกสาวที่กำลังทำหน้าไม่พอใจพี่ชายอยู่ ชายวัยกลางคนหันไปหาภรรยาคู่ชีวิตเพื่อถามความคิดเห็น “แม่เห็นด้วยกับพ่อนะ เรียนก็เอาให้มันพอดี ไม่ต้องเรียนทั้งม.ปลายทั้งเก็บหน่วยกิตป.ตรีด้วย ชีวิตนอกห้องเรียนมันสนุกกว่านะ เปิดประสบการณ์ที่ใหม่ ๆ บ้าง อย่าเอาแต่เรียน” “เหมือนที่อลินชอบหนีเรียนน่ะเหรอแม่” “พี่ลัน! ฉันไม่ได้หนีเรียนนะ แค่ออกไปเพื่ออ่านหนังสือข้างนอกเฉย ๆ แล้วก็พลายตกแค่นั้น” “ไม่แค่นั้นหรอกนะลิน ถ้าหนูเป็นมากกว่าตกรั้วกำแพงล่ะ” เสียงของคนเป็นพ่อว่าด้วยความเป็นห่วง “ไม่รู้สิ ขนาดหนูเข้าโรงพยาบาลพ่อก็ไม่สนใจ” ผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ แต่คำพูดที่หลุดออกมาจากปากของลูกสาวทำให้คนเป็นพ่อไม่สบายใจ “ลูกก็รู้ว่าพ่อกำลังทำคดีสำคัญอยู่” สำคัญทุกอย่างแหละ ยกเว้นลูกตัวเอง อลินนึกคิดในใจพร้อมกับตักข้าวเข้าปากอย่างไม่สบอารมณ์ พ่อของเธอเป็นคนมีชื่อเสียง ออกทีวีเป็นว่าเล่นด้วยความที่ทำหน้าที่เป็นทนายความในคดีใหญ่ ๆ ระดับประเทศ “ขี้น้อยจังเลยนะลิน” คนเป็นแม่ลูบแผ่นหลังลูกสาวเบา ๆ อลินเกิดมาก็เป็นคนมีนิสัยขี้น้อยใจ ค่อนไปทางเอาแต่ใจอีกด้วย คนเป็นพ่อเลยกำราบด้วยการไม่สนใจ แต่ก็ยิ่งเรียกร้องความสนใจตลอด ความพอดีในตัวลูกสาวแทบไม่มี “แล้วหมอนัดอีกทีวันไหนล่ะ รอบนี้พ่อจะหยุดงานเลย” อลินเงยหน้าขึ้นมองคนเป็นพ่อ ถ้าพ่อได้เจอหมอแผ่นดินด้วยก็ดีน่ะสิ “วันที่ 9 ค่ะ อาทิตย์หน้า พ่อไปนะ ๆ” ว่าเสียงออดอ้อน พอคนเป็นพ่อพยักหน้ารับก็ดีใจใหญ่ ทว่า “เดี๋ยวนะพ่อ แล้วพ่อไม่ไปเชียร์ผมแข่งบาสเหรอ” อลินรีบหันไปมองพี่ชายที่โพล่งเสียงพูดขึ้นมา “พ่อสัญญาแล้วนี่” “งั้นเอางี้ แม่ไปกับลิน แล้วพ่อไปกับลัน” อลินหันไปมองพี่ชายด้วยความโกรธ แม่ไปด้วยก็ดีแต่เธออยากแนะนำหมอแผ่นดินให้พ่อรู้จัก “อึก ไม่เอาค่ะ พ่อไปกับลินแม่ไปกับลัน” “แล้วแม่ไปไม่ดีเหรอลิน” ลินินผู้เป็นแม่พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ทำให้คนเป็นพ่อรีบเอ่ยปราม “โอเค เอาตามที่ลินพูดก็แล้วกัน” ริมฝีปากบางของลูกสาวคลี่ยิ้ม หันไปยักคิ้วให้กับพี่ชายอย่างคนชนะ “ผมไปกับแม่ก็ได้ ไม่ใช่คนเอาแต่ใจเหมือนลินสักหน่อย” “เฮ้...อย่าทะเลาะกัน ทั้งคู่นั่นแหละ ไม่ต้องพูดจาแดกดันกันหรอก เป็นพี่น้องกันรักกันสิ” พ่อพูดด้วยน้ำเสียงเข้ม ทำให้คนทั้งคู่หยุดส่งสายตาฟาดฟันใส่กันและกัน สองคนนี้เหมือนลิ้นกับฟัน ฝาแฝดไม่ได้รักกันทุกคน อย่างน้อยคู่พี่น้องสองคนนี้ก็ไม่ได้รักกัน... เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ทำให้หมอแผ่นดินคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู กะพริบเปลือกตาเบา ๆ เมื่อเห็นว่าคนที่ส่งข้อความมาหาเป็นคนไข้เด็กนักเรียนวันนั้น แต่ว่ามันไม่ได้ขึ้นหน้าโทรศัพท์ของเขา เป็นเพียงการส่งคำร้องขอส่งข้อความเท่านั้น แน่สิ...เขาไม่ได้กดรับเธอเข้ามาติดตาม แล้วเรื่องอะไรเขาจะรับเธอ “ใครส่งข้อความมา เด็กคนเมื่อเช้าเหรอ” เสียงของเพื่อนผู้ร่วมชะตากรรมเข้าเวรอีกคืนเอ่ยพูดขึ้น “หุบปากของมึงไว้เลย” “หึ ระวังนะเว้ยเด็ก ๆ นี่ไอออกมาเป็นคุก ๆ หลายคนแล้ว” แผ่นดินส่ายหน้าเบา ๆ ก็ไอ้เรื่องที่เด็กนักเรียนคนนี้ซื้อกาแฟกับขนมเค้กให้เขาเมื่อเช้านะสิ ข่าวแพร่สะพัดด้วยความรวดเร็ว ไหนจะเรื่องที่พยาบาลบอกว่าเด็กนั่นบอกชอบเขาอีก ก็เลยทำให้เพื่อนแพทย์แซวกันใหญ่ “เลิกพูดเหอะน่า มันไม่มีอะไรเลย” “หึ ก็ถ้ามีก็คงเป็นเรื่อง ตำรวจคงมารอรับมึงเข้าคุกได้เลย” แผ่นดินได้ยินอย่างนั้นก็คว้าเอาสมุดโน้ตเล็ก ๆ โยนใส่คนเป็นเพื่อน เขายังไม่ได้คิดอะไรเลย ตุบ! “เฮ้ย...เพื่อนเตือนดี ๆ เห็นพยาบาลบอกน้องอายุยังไม่ถึง 18 เลยป่ะ” แผ่นดินไม่อยากคุยด้วยแล้ว เขาเดินออกจากห้องนอนเวรไป กดลบข้อความที่อลินส่งมาหา เรื่องอะไรเขาจะรับเธอให้ติดตามชีวิตของเขา ...ร่างหนาเดินมากดกาแฟที่ตู้กาแฟ ในหัวกำลังคิดถึงผู้หญิงคนหนึ่ง พ่นลมหายใจรอบแล้วรอบเล่ากับความเสียดายที่สาวเจ้าคนนั้นมีสามีแล้ว ซึ่งตัวเขาอายุก็ไม่ใช่น้อย ๆ เมื่อไหร่ที่โลกจะเหวี่ยงเนื้อคู่ที่ตรงกับผู้หญิงในอุดมคติมาให้เขาเสียที... วันต่อมา... “คือว่าหนูน่ะ ซื้อมาฝากค่ะ เมื่อวานพี่หมอได้กินหรือเปล่าคะ” “_” “แล้วก็...รับฟอลโลว์ไอจีหนูด้วยได้ไหมคะ” สายตาคมจับจ้องมองเด็กผู้หญิงในชุดนักเรียน ลมหายใจอุ่น ๆ ถูกผ่อนออกมาผ่านปลายจมูกโด่งคม ก่อนที่เขาจะคว้าเอาถุงกระดาษที่ภายในบรรจุกาแฟยี่ห้อดังมาจากมือของเธอ ทำให้คนตั้งใจเอามาให้ฉีกยิ้มกว้างทันที ทว่า เขากลับเดินไปที่ถังขยะ “พะพี่จะเอาทิ้งเหรอคะ” ไม่ทันขาดคำเขาก็โยนทิ้งถังขยะต่อหน้าต่อตาของเธอ “กลับไปตั้งใจเรียนเถอะ” ว่าเสร็จร่างหนาก็เดินหนี แต่คนตัวเล็กก็เดินตาม “หนูตั้งใจเรียนอยู่แล้วค่ะ” ชายตามอง แผ่นดินกำลังออกเวรในเช้าของวัน แต่ก็ต้องมาเจอหน้าเด็กนักเรียนคนเดิม “เฮ้อ...ตามมาทำไม” เขาชะงักฝ่าเท้าพร้อมกับมองผู้หญิงคนนี้ด้วยสายตาเบื่อหน่าย แต่คนถูกมองไม่ได้คิดอย่างนั้น เธอยืนบิดตัวไปมาให้กับสายตาของเขา “นะหนู...ชอบพี่ค่ะ” “_” มองหน้านิ่ง ไม่มีอาการใด ๆ ทั้งสิ้น ริมฝีปากหนาไม่ได้ปริพูดอะไรทั้งนั้น ทำเอาคนสารภาพรักไปไม่เป็น “เอ่อ...แฮะ ๆ หนูไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครเลยค่ะ แบบตอนนี้ใจก็ยังเต้นตึก ๆ เลย” “เพ้อเจ้อละ กลับไปเถอะ น้องยังเด็กอยู่ เดี๋ยวก็เจอคนที่ทำให้หัวใจเต้นตึกตักอีก” “ไม่ ๆ ไม่มีทางหรอกค่ะ” แผ่นดินเงยหน้าขึ้นมองเพดาน ความรู้สึกเบื่อหน่ายทำให้เขาแสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์ออกมา เกิดมา 31 ปียังไม่เคยเจอผู้หญิงหน้าด้านแบบนี้ จริงอยู่ที่มีคนมาชอบมาตกหลุมรักเขา แต่พอเขาบอกว่าไม่ชอบทุกคนก็ล้มเลิกความคิดไป ยังไม่เคยมีใครมาตามตื๊อเขาแบบนี้มาก่อน ...เดินหนีอีกครั้ง เขารู้สึกเหนื่อยจากการเข้าเวรสองวันติด พอจะไปพักก็เจอเด็กนี่เดินตามไม่หยุด “เลิกเดินตามสักทีเหอะน่า” พอหันไปมองก็เห็นว่าเธอยืนยิ้มให้อยู่ อลินเดินเข้ามาหาเขาอีกครั้ง “ทำไมพี่ไม่ชอบหนูอ่ะ” แผ่นดินกลอกตามองบน จากประวัติคนไข้เธอเพิ่งอายุสิบหก ให้ตายเถอะเขามาเสียเวลาคุยกับเด็กนี่ทำไม “อย่าตามมาอย่าหาว่าฉันไม่เตือน” ว่าเสียงเข้มก่อนจะเดินหนี ทิ้งให้อลินยืนหน้ามุ่ยอยู่ที่เดิม เธอผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ ด้วยความรู้สึกเซ็ง ๆ ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะจีบพี่หมอคนนี้ได้ เวลาต่อมา... ‘จีบผู้ชายอายุมากกว่ายังไงให้ติด’ นิ้วมือเรียวพิมพ์ข้อความลงในช่องค้นหาผ่านกูเกิล เว็บไซต์ที่จะทำให้เธอสามารถหาคำตอบสิ่งที่ตัวเองสงสัยได้ ‘ไม่ยากเลย เพราะจริง ๆ แล้วผู้ชายก็ชอบผู้หญิงอายุน้อยกว่าตัวเอง แต่ไม่ใช่น้อยกว่ามากนะ อายุน้อยแต่ต้องมีวุฒิภาวะ ผู้ชายอายุเยอะกว่าเขาไม่ชอบผู้หญิงงี่เง่าหรอก’ ‘หนุ่มใหญ่อาชีพมั่นคงส่วนใหญ่ไม่ได้ต้องการอะไรมากหรอกครับ แค่ต้องการคนที่เอาใจใส่ ขี้อ้อน ๆ สวยเซ็กซี่แค่นั้นแหละครับ’ ‘ผู้ชายที่อายุเยอะแล้วต้องการคนที่ไม่งี่เง่า มีเหตุผลครับ แต่ ๆ ทั้งหมดนี้ถ้ารักก็ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งสิ้นเลยครับ ยังไงคนที่รักก็ไม่ผิดหรอกครับ ง่าย ๆ เป็นตัวของตัวเอง ถ้าเขารัก ไม่ว่าเราจะทำอะไร เขาก็รักเราหวังดีกับเราครับ’ ระหว่างอ่านข้อความบนอินเทอร์เน็ตกลีบปากเล็กก็ขมุบขมิบไปด้วย ขมวดคิ้วจนหัวคิ้วจะชนกัน อลินเข้าห้องเรียนก็เอาแต่แอบเล่นโทรศัพท์กระทั่งคุณครูออกจากห้องเรียนไป โดยไม่รู้ว่ามีคนแอบมองอยู่ทางด้านหลัง หมับ! “เฮ้ย! พี่ลัน! “ทำไรมัวแต่เล่นโทรศัพท์!!” พี่ชายตัวดีแย่งโทรศัพท์ไปจากมือ พร้อมกับอ่านข้อความที่น้องสาวกำลังอ่านอยู่ เปลือกตาของพี่ชายเบิกกว้างขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ “เอาโทรศัพท์ของฉันมานะ!!” อลินรีบลุกขึ้นไปแย่ง แต่ด้วยความที่แขนข้างหนึ่งเจ็บทำให้ยากที่จะทำได้ง่าย ๆ “ฮ่า ๆ แอบชอบใครอยู่งั้นสิ แต่ว่าทำไมถามว่าผู้ชายอายุเยอะกว่า” “อย่ายุ่งได้ป่ะ พี่ลันเอามานะ” พยายามแย่งคืน แต่พี่ชายก็ตัวสูงกว่ามากทำให้ยากที่จะเอื้อมถึง ลินินมองคนเป็นพี่พร้อมกับกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ “เลิกแกล้งฉันสักทีจะได้ไหม! เป็นพี่ประสาอะไรชอบแกล้งน้อง!!” ว่าด้วยความโมโหพร้อมกับผลักอกของคนเป็นพี่อย่างแรง ก่อนจะเดินออกจากห้องเรียนไป อลันนิสัยแบบนี้ทำให้เธอไม่ชอบเล่นด้วย ซึ่งการเดินหนีของน้องสาวก็ทำให้คนเป็นพี่รู้สึกผิดเดินตาม “มาเอาสิ!” กึก! “ไอ้พี่บ้า” หมุนตัวกลับมาคว้าโทรศัพท์คืน ทว่า “พี่จะฟ้องพ่อว่าเราแอบชอบผู้ชายอายุเยอะ” อลินเม้มริมฝีปากอย่างคนใช้ความคิด ก่อนจะแลบลิ้นปลิ้นตาใส่พี่ชาย “อยากเอาไปฟ้องก็เชิญ ไม่มีอะไรห้ามฉันได้หรอก” ว่าเสร็จก็เดินจากไป อย่างไรเสียเธอก็อยากให้พ่อได้ทำความรู้จักกับหมอแผ่นดินอยู่แล้ว เผื่อว่าคุยถูกคอแล้วจะได้ทำความรู้จักกันไว้ แค่คิดรอยยิ้มบาง ๆ ก็ผุดขึ้นบนกรอบหน้าแล้ว... บ้านเดี่ยวสองชั้นไม่ใหญ่โอ่อ่าเกินไป แต่ร่มรื่นไปด้วยพื้นที่สีเขียวล้อมรอบบ้าน แผ่นดินลงจากรถหลังจากดับเครื่องยนต์เรียบร้อย ครอบครัวของเขาเป็นแพทย์ทั้งครอบครัวราวกับคายตะขาบให้กันและกัน ซึ่งพ่อกับแม่ก็เกษียณอายุแล้ว เปิดคลินิกตรวจโรคอยู่หน้าบ้านนี่เอง “อ้าว! กลับบ้านไม่บอกแม่ล่ะลูก” หญิงชราเดินเข้ามาหา โอบกอดร่างสูงใหญ่ของคนเป็นลูก “หึ ผมไม่รู้วันรู้เดือนเลยครับ ตื่นมาพยาบาลก็บอกว่าวันนี้หมอออกเวร” ว่าพร้อมกับหัวเราะ พอทำงานหามรุ่งหามค่ำเวลามันก็เพี้ยนไปเสียหมด “พักผ่อนหน่อยสิลูก แล้วแบบนี้จะมีเวลาที่ไหนไปหาสะใภ้ให้แม่เห็นก่อนตายล่ะ” “โธ่แม่ครับ แม่เพิ่งหกสิบกว่า ๆ อย่ารีบนักเลย” ยิ่งพูดก็ยิ่งใจหาย พ่อกับแม่อายุไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว “ไม่รู้ล่ะ แม่อยากเห็นลูกสะใภ้ของแม่จะแย่แล้วนะ” แผ่นดินรีบส่ายหน้า ดันหลังมารดาให้เดินเข้าไปในบ้านด้วยกัน ก่อนจะเห็นคนเป็นพ่อนั่งดื่มกาแฟอยู่ “สวัสดีครับพ่อ กินกาแฟอีกแล้ว มันไม่ดีต่อสุขภาพคนแก่นะครับ” แผ่นดินเดินไปหาคนเป็นพ่อที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ แม้นว่ายุคนี้จะเป็นยุคดิจิตอล แต่ว่าท่านก็แก่มากสายตาไม่ค่อยดี “ใครแก่ เขาเรียกคนมีอายุโว้ย!” คนเป็นพ่อโวยดังลั่น ทำเอาลูกชายคนเดียวนึกขันทันที “อ้าว...มันต่างกันตรงไหนล่ะครับ” เขาหัวเราะให้กับคำพูดของคนเป็นพ่อ แผ่นดินหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟาข้าง ๆ บิดาด้วยความเหนื่อยล้า “หึ ถ้ารู้ว่าพ่อแก่ละเมื่อไหร่พ่อจะได้อุ้มหลานล่ะหือ” เอาอีกแล้ว ในใจชายหนุ่มคิดว่าพ่อกับแม่กำลังเร่งรัดเขา ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้เขายังไม่เจอผู้หญิงถูกใจ ที่ถูกใจก็ดันแต่งงานแล้วเสียอย่างนั้น...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more