ตอนที่ 3 เหมราช/คัพเค้ก
1265 Words
ละลายรัก(นายสุดโหด)
(ปัจจุบัน)
#ณะ บ้านคัพเค้ก (คฤหาสน์)
Episode#คัพเค้ก
สวัสดี ฉันชื่อคัพเค้ก
ตอนนี้ฉันกำลังเก็บเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวเตรียมที่จะไปอยู่คอนโดเป็นครั้งแรกวันนี้ อ่อลืมบอกไปฉันกำลังจะเข้าเรียนปีสองในอาทิตย์หน้าแล้ว ฉันเลยขอคุณพ่อกับคุณแม่ของฉันไปอยู่คอนโดไง ฉันเลือกคอนโดที่ใก้ลมหาลัยที่สุดจะได้สะดวกในการไปเรียน ที่จริงฉันเคยขอคุณพ่อกับคุณแม่ไปอยู่คอนโดตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วแต่ท่านก็ไม่ยอม ท่านบอกว่าไม่อยากให้ฉันใช้ชีวิตตามลำพังคนเดียวโดยไม่มีคนคอยดูแล ก็อย่างว่าแหละนะพวกท่านทั้งรักและเป็นห่วงฉันมาก แต่พอเข้าปีสองฉันจึงไปอ้อนเฮียคิมกับเฮียคิวให้ไปช่วยพูดให้และบวกกับลูกอ้อนไม้ตายของฉัน พวกท่านทั้งสองจึงยอมให้ฉันไปอยู่คนเดียวใช้ชีวิตคนเดียว นี้แหละอิสระที่ฉันรอคอย แต่ไม่ใช่ว่าอยู่ที่บ้านกับคนในครอบครัวแล้วฉันไม่มีความสุขนะ อยู่ที่บ้านฉันมีความสุขและสบายมากๆ ก็อย่างว่าและนะชีวิตลูกคุณหนูมันก็ต้องสบายอยู่แล้ว แต่ฉันแค่อยากออกไปใช้ชีวิตด้วยตัวเอง ทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง เพราะตอนนี้ฉันทำอะไรแทบจะไม่เป็นเลย เป็นอยู่อย่างเดียวคือทำตัวน่ารักๆให้คุณพ่อคุณแม่และเฮียๆของฉันหลงรักและเอ็นดูฉันไง
"เก็บของเสร็จแล้วเหรอน้องเค้ก" คุณแม่ถามฉัน เพราะตอนนี้ฉันเก็บของเสร็จแล้วเลยลงมาหาท่านที่ห้องนั่งเล่น คุณพ่อก็นั่งอยู่ด้วยส่วนพี่คิวไปทำงานที่บริษัทของครอบครัวนี่แหละ
"ค่ะ แล้วเฮียคิมจะมารับเค้กเมื่อไหร่คะคุณแม่" ฉันตอบคุณแม่ แล้วถามท่านต่อเพราะเฮียคิมบอกว่าจะเป็นคนมารับฉันไปอยู่คอนโดเอง ที่เฮียคิมต้องมารับเพราะเฮียคิมไม่ได้อยู่ที่บ้านไง เฮียคิมของฉันย้ายไปอยู่คอนโดตั้งนานแล้ว ถ้าฉันจำไม่ผิดเฮียคิมย้ายไปตั้งแต่เรียนจบใหม่ๆแล้ว ส่วนที่บ้านก็มีฉันคุณพ่อคุณแม่และเฮียคิวของฉันแค่นั้น แต่วันนี้ฉันก็จะย้ายไปอยู่คอนโดแล้ว ที่บ้านก็จะเหลือกันแค่สามคน ไม่สิยังมีพี่เลี้ยงและแม่บ้านคนเก่าคนแก่ของที่บ้านและพี่ๆบอดี้การ์ดอีกหลายคนเลย
"เฮียคิมไม่ได้บอกน้องเค้กเหรอลูกว่าจะให้เฮียเหมมารับแทน" คุณแม่พูดแบบนี้ฉันก็งงเลยสิเกี่ยวอะไรกับเฮียเหมกัน พูดถึงเฮียเหมฉันก็งงขึ้นมาอีกนั่นแหละ เมื่อก่อนเค้าเป็นเฮียที่ดีกับฉันพอๆกับเฮียคิมและเฮียคิวนั่นแหละถึงจะชอบพูดจาห้วนๆไปหน่อยก็เถอะ ช่วงหลังๆเฮียเหมแปลกไปมาก ไม่คุยไม่สนิทกับฉันเหมือนก่อน เหมือนเค้าจะตีตัวออกห่างหรือเพราะเค้าอาจจะรำคาญฉัน ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันอ่ะ ถ้าจำไม่ผิดเฮียเหมเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่ฉันอายุสิบเจ็ดอย่างสิบแปดเนี่ยแหละเกือบสองปีกว่าแล้วที่เค้าไม่คุยและสนิทกับฉันเหมือนแต่ก่อน และฉันก็ไม่ได้เจอเฮียเหมนานแล้วนะ เจอครั้งล่าสุดก็หลายเดือนแล้ว ตอนเฮียคิมพาฉันไปงานวันเกิดไอติมหลานสาวของเฮียรบที่อายุน้อยกว่าฉันแค่ปีเดียวและหลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้เจอเฮียเหมอีกเลย
*จบ___Episode*
อีกด้าน
#ณะ คาสิโนxxx
ห้องแดงภายในคาสิโน หรือ(ห้องเชือด)
Episode#เหมราช
หวัดดีผมเหมราช
วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่ผมต้องมาตรวจคาสิโนเพราะเป็นอาทิตย์ของผมที่ผมจะต้องเข้ามาดูแล และก็มีเรื่องให้ผมทำแก้เบื่อเพื่อรอเวลาที่ผมจะไปรับเด็กคนนึงที่ผมพยายามหลบหน้าและเลี่ยงที่จะเจอเธอมาตลอด แต่ตอนนี้ผมไม่อยากรอแล้ว เพราะเธอโตพอที่จะเป็นของผมได้แล้ว
"ยะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉะ ฉันทำครั้งนี้ครั้งเดียวเอง ฉันสัญญาฉันจะไม่ทำอีกแล้ว ขอร้องปล่อยฉันไปเถอะ"
"หึ" น่าขำสิ้นดีไอสวะที่มันเล่นโกงเล่นตุกติกกับพวกผมขอร้องให้ผมปล่อยมัน แม่ง! ปล่อยให้โง่สิครับ สวะอย่างมันต้องจัดการจะได้ไปโกงใครไม่ได้อีก
"พวกมึงลากมันมา!" ผมสั่งลูกน้องที่ยืนคุมไอสวะนั่นอยู่ให้ลากมันมาหาผม ตอนนี้ผมยืนอยู่ที่โต๊ะเหล็กยาว ส่วนไอสวะมันก็อยู่ตรงข้ามกับผม
"ครับนาย/ครับนาย"
"อย่า! ปล่อยกู! ปล่อยกูไปเถอะ!" ไอสวะมันดิ้นและร้องโวยวายตัวสั่นหน้าดำหน้าแดงด้วยความที่มันกลัวตาย ผมเห็นแล้วน่าสมเพชสิ้นดี ตอนมันคิดโกงคาสิโนของพวกผมมันไม่นึกกลัว แต่พอถูกจับได้กลับกลัวตายซะงั้น น่าสมเพชว่ะ
"จำมือมันวางลงไป" ผมสั่งลูกน้องสองคนที่จับไอสวะนั่นอยู่ ให้ดึงมือไอสวะทั้งสองข้างวางทาบกับโต๊ะเหล็กยาวตรงหน้าผม
"ไอผาเอามีดพกมาให้กู!" ผมสั่งไอภูผาลูกน้องคนสนิทมือขวาของผมที่ยืนอยู่ข้างหลังผม
"นี่ครับนาย"
ผมรับมีดพกมาแล้วถอดปลอกมีดออก ผมมองมีดและลูบคมมีดเบาๆอย่างนึกสนุก
"มะ มึงจะทำอะไรกู" ไอสวะมันมองผมเล่นมีดด้วยความหวาดกลัว มันคงจะกลัวตายมากสินะ หน้าดำหน้าแดงตัวสั่นเสียงสั่นไปหมด หายใจแรงยังกับคนเป็นโรคหอม ผมนี่กลัวมันจะช็อคตายซะก่อนที่ผมจะได้เล่นสนุกกับมัน
"ไม่ต้องกลัว~ ในฐานะที่มึงเล่นตุกติกในคาสิโนพวกกูเป็นครั้งแรก..กูจะไม่ฆ่ามึงหรอก" ผมพูดอย่างใจเย็นพลางเล่นมีดพกลูบมันไปมาเบาๆ ผมรู้สึกสนุกจริงๆ
จากนั้นผมก็ยื่นมือออกไปแล้วใช้ปลายมีดปักลงหว่างนิ้วของไอสวะ แล้วกดลงมาบนนิ้วชี้และนิ้วกลางของมันอย่างรวดเร็วจนขาดกระเด็น
ปึก! ฉึก!
"อาสสสสสสส!!!!!"
"หึ" ผมมองมันที่ร้องครวญครางด้วยความเจ็บอย่างสมเพช อย่าหาว่าผมเลือดเย็นเลยเพราะผมใจดีกับมันด้วยซ้ำไป ผมแค่ตัดนิ้วมือข้างที่มันใช้เล่นโกงพวกผมก็เท่านั้นเอง ผมยังไม่ได้ฆ่ามันสักหน่อย แต่ยังเหลืออีกข้าง จะรอช้าอยู่ทำไมล่ะครับ
ปึก! ฉึก!
"อาสสสสสสสส!!!!! พะ พอแล้ว ผะ ผมกลัวแล้ว ปล่อยผมเถอะ อาส!! โอ๊ยย!! โอ๊ยย!!"
"หึ เห็นมั้ย~ กูบอกแล้วว่ากูจะไม่ฆ่ามึง" ผมพูดกับไอสวะอย่างใจเย็น ผมเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นครับ บอกว่าจะไม่ฆ่าก็คือไม่ฆ่า ผมแค่เอานิ้วมันมาข้างละสองนิ้วเท่านั้นเอง
"เก็บกวาดให้เรียบร้อย" ผมพูดพร้อมกับส่งมีดพกให้ไอภูผา
"ครับนาย"
ไอภูผามันรับมีดพกจากมือผม พร้อมกับส่งผ้าเช็ดมือสีขาวมาให้ ผมยืนเช็ดมือที่โดนเลือดไอสวะกระเด็นใส่นิดหน่อยพลางมองมันอย่างสมเพช อย่าหาว่าผมใจร้ายเลย เพราะผมไม่เคยทำร้ายคนดี
*จบ___Episode*
- Writer
