โทนเสียงเป็นปกติของเขา หญิงสาวเอ่ยรับคำ ไม่ทันคิดถึงธุระที่เขาว่า จนเวลาผ่านไปร่วมชั่วโมง และรถของเขาเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าสำนักงานเขต
กุลญาดาหันไปมองคนข้างๆ หัวใจข้างในเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ จนกลัวว่าคนอยู่ใกล้เพียงแค่ไม่กี่ลมหายใจกั้นจะรับรู้หรือเปล่า นัยน์ตาคู่หวานปะปนไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย อยากเอ่ยปากถามเขาให้มากกว่านี้ แต่เอาเข้าจริงก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นว่าอย่างไร รู้อยู่แก่ใจเรื่องที่ย่าวาดจันทร์เคยเอ่ยปาก ‘ฝากชีวิตและทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเธอให้เขาดูแล’ แต่สิ่งที่ได้รับจากราชนิกุลหนุ่มมีเพียงท่าทีห่างเหินเย็นชามาโดยตลอด
จนมาถึงตอนนี้…
“อาตัดสินใจแล้วและอยากให้แก้มยอมรับในการตัดสินใจของอา”
“แต่คุณชายไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้เลยนะคะ” เสียงแผ่วค้าน เพราะแค่ที่เอ่ยปาก ออกตัวปกป้องว่า ‘เธอคือคนในปกครอง’ เหมือนที่ทำอยู่ตอนนี้ นั้นก็มากเกินพอจนไม่รู้จะขอบคุณอย่างไรแล้วสำหรับคนโดนทิ้งขว้างไม
