คราวนี้กลับเป็นเธอเสียเองที่ไม่สามารถให้คำตอบใดกับเขาออกไปได้ เหมือนล่องลอยอยู่ในความฝัน หญิงสาวมารู้ตัวอีกทีก็ตอนประตูรถฝั่งที่นั่งด้านข้างคนขับถูกเปิดออก มือขาวสะอาดสะอ้านเอื้อมเข้ามาหยิบกระเป๋าและหนังสือบนตักคนตัวเล็กไปถือไว้เสียเอง ท่าทางเหมือนจะโน้มตัวลงมาหาของเขาทำให้ตากลมเบิกกว้าง
“คุณชายคะ…” ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากำลังจะทำอะไร จนชายหนุ่มเอื้อมไปปลดเข็มขัดนิรภัยให้ จูงมือเธอลงมาแล้วบอก
“ขายังไม่หายดี เดี๋ยวอาเดินไปส่ง”
เหมือนเขาแค่บอกให้ฟัง เพราะพอกุลญาดาให้เหตุผลว่า ‘ดีขึ้นมากจนสามารถเดินไปเองได้แล้ว ไม่อยากรบกวนเขา’ คนถูกรบกวนก็ไม่คิดจะทำตาม
คนมีตำแหน่งเป็นถึงอาจารย์แม้ต่างคณะเดินมาส่งสาวน้อยในชุดนักศึกษาจนถึงหน้าห้องสอบ กุลญาดาได้แต่ก้มหน้างุดท่ามกลางเสียงกรี๊ดกร๊าดอย่างตกตะลึง บ้างก็มองตามด้วยรอยยิ้มปลาบปลื้มชื่นชมก่อนหันไปสะกิดคุยกับเพื่อนทันทีที่เขาเดินผ่าน
ในรั้วคณะของเธอ แ
