เผลอคิดเรื่อยเปื่อยเสียนาน เหลือบกลับไปดูนาฬิกาอีกทีก็เกือบห้าทุ่ม พรุ่งนี้เธอมีพรีเซนต์งานสำคัญ กุลญาดาตั้งใจว่าจะเข้านอนก่อนเที่ยงคืน ตื่นขึ้นมาตอนเช้าสมองจะปลอดโปร่งเต็มที่
หญิงสาวเดินเอาแก้วนมเข้าไปเก็บในครัว ก่อนเดินออกมา แสงสลัวจากโคมไฟในห้องรับแขกที่ถูกเปิดทิ้งไว้ตอนกลางคืนให้บรรยากาศในบ้านไม่ดูมืดและเงียบเกินไปนักทอดเงาทึบของใครบางคน หางตาหญิงสาวที่เผลอเหลือบไปเห็น ทำให้เท้าที่กำลังก้าวขึ้นบันไดชะงักทันที หูได้ยินเสียงฝีเท้าไม่หนักไม่เบาเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนเงาดำนั้นทาบทับลงมาถึงจุดที่เธอยืนอยู่ กลิ่นเหล้าคละคลุ้ง และเสียงกลั้วหัวเราะในลำคอ เธอตัดสินใจหันกลับไป
“พี่วิศเข้ามาได้ยังไงคะ” เสียงเจือแววสั่นแต่พยายามระงับให้เป็นปกติที่สุดเอ่ยถาม
ไม่มีคำตอบ มีเพียงรอยยิ้มหยันและแววตามาดร้ายของเจ้าของชื่อที่เดินมาหาเธอใกล้ขึ้นเรื่อยๆ กุลญาดาถอยหลังกรูไปจนติดบันได แต่ด้วยสัญชาตญาณกำลั
