“Bebeğim, uyuyacak mısın uymayacak mısın? Öylece beni izliyorsun saat daha çok erken.”
Ares Nidus gözlerini kaçırmadan hatta kırpmadan öylece beni izliyordu. Elini kaldırdı. Yanağıma o tombul elini yasladı. Anında anılar gözlerimin önüne geldi. Bu anılar, onun ile konuştuğum zamanlardı. Karnımdaydı ve ben ona konuşup, içimdekileri aktarıyordum. Elini çektiğinde sakince artık ona hiçbir şey anlatmadığımı, gözlerimin neden kızarık olduğunu sordu. Dudaklarımı büzdüm. Sakin bir şekilde;
“Duygulandım bebeğim, dayıların ve Minerva içerdeler. Onlar da gelince gece birden öyle duygulandım paşam bir şeyim yok. Sen bizim sesimize mi uyandın?”
Gözünü açıp kapattı. Parmaklarımın arkasıyla saçını okşadım. Ben buraya geleli yarım saati geçmişti. Artık tamamen güneş odayı aydınlatıyordu. Gece tamamen
