İçim kıpır kıpırdı. Bu yanlıştı farkındaydım ama bunu durduramıyordum. En son Nyxks konuşmuş dehşet ile bana bakmayı sürdürmüştü ben ise onun o soru cümlesine cevap verememiştim çünkü onun aklına gelen sorunun bunu göze alamayız demesini beklemiştim. Ama o yine her şeyden, herkesten önce beni düşünmüş, bana benim için soru sormuştu. Kalbim artık hızlı bırakmış hissedemeyeceğim kadar çok atıyordu. Ellerim titredi. Sandalyeden hafifçe kaydım. Ayaklarım yere basarken onların tutup tutmadığını merak etmiştim. Bu norma miydi? Şu an içim öyle bir şey olmuştu ki dile dökemiyordum. Yani bir tarafım ölümden korkup biri ölecek diye bağırsa da bir tarafım halaya duracak gibiydi. Nyxks kendi başlattığı o yangını almış, söndürmüş yanan yere kendi fidelerini ekmiş bunun ile de yetinmemiş birer çiçek dik
