Bakışları karnımdaydı ve o bakışlar oldukça doğal olan bakışlardı. Bir şeyleri atlamıyordu her şeyi düşünüyorlardı. Sessizlik onlarda zaten vardı ama bu kadar sessiz olmaları bir hayli canımı sıkıyordu. Ona, karnıma yani bebeğime öyle bakmaları onu koruma iç güdümü arttırıyordu. Bu da daha da çok sinirimi bozuyordu, normal miydi? Belki.
“Rica edeceğim karnıma bir uzaylı görüyormuş gibi bakmayı kesin! İlk kez mi doğmadan geleceği gren bir bebek görüyorsunuz?”
Cümlemdeki saçmalığı Rian kıkırdayana kadar anlamadım. Ona bakınca ciddi misin diyerek dudaklarını oynatması ile bende dudaklarımı birbirine bastırdım. 1.Kral Bertus oldukça sakin ve normal bir şekilde sanki hep bunları konuşuyormuşuz gibi;
“Şahsen ben kaç yüz yıldır yaşıyorum geleceği gören bir kişiyle hiç tanışmadım.”
Dudaklarım
