Kollarımı kendi bedenime sardım. Dün direkt eve gelmiş ve hiç konuşmadan uyumuştum. Kendi önüme ördüğüm bu duvar neydi bilmiyordum sadece o an eve dönmeliyim gibi hissetmiştim. Nyxks ‘in de benden bir açıklama beklediğini biliyordum ama o açıklamayı kendime bile yapamıyordum ki ona nasıl yapacaktım? Böyle hissetmeme sebep olan tam olarak bebeğimizdi bunu biliyordum yine de her şeyi ona yüklemek çok saçmaydı. Sadece tuhaf hissediyordum hepsi bu. Belime dolanan kollar ile sıçradım. Sıçramam ile hemen sakinleştirmek için konuştu;
“Korkma, benim.”
Uyuyordu, yanından kalkalı çok olmamıştı. Balkonun kapısını açmadan o kapıya yaslanmış gökyüzünü izliyordum.
“Ne zaman uyandın?”
Nefes verdi. Ilık nefesi ensemi yakıp geçerken;
“Sen yanımdan kalktığında.”
Ona doğru döndüm. Şimdi sırtım balkon
