12
1140 Words
เธอจึงฉวยจังหวะนี้หนีเอาตัวรอดด้วยการผลักร่างสูงโปร่งของชายประสงค์ไม่ดีเต็มแรง ใช้กำปั้นทุบลงไปยังจมูกโด่งสองครั้งติด ชายคนดังกล่าวร้องเจ็บ แล้วความเจ็บนั้นยังไม่เพียงพอ ดานิตาเมื่อลุกขึ้นยืนได้เธอก็รีบคว้าแจกันดอกไม้ปาลงไปยังใจกลางร่างชาย คนที่ถูกทำร้ายร้องเจ็บเสียงดังลั่น หน้าแดงก่ำจากความจุกเจ็บ ดานิตารีบวิ่งไปยังประตูห้องเพื่อขอความช่วยเหลือจากใครสักคน ซึ่งคนที่เธอนึกถึงเป็นคนแรกคือ ริคคาร์โด้
“ปัง ปัง ปังๆๆๆๆๆ พี่ริค พี่ริคคะ”
ดานิตาทั้งทุบประตู ทั้งร้องเรียกริคคาร์โด้ สลับกับมองไปยังประตูห้องพักของตนเพราะกลัวว่าชายเจตนาไม่ดีจะเดินออกมาจากห้องของเธอ “พี่ริคคะ พี่ริคช่วยดานี่ด้วย พี่ริค”
สิ้นเสียงร้องขอความช่วยเหลือของดานิตา ประตูห้องของริคคาร์โด้ก็เปิดกว้าง และทันทีที่เห็นหน้าคนรักเธอก็โผกอดเขาทันควัน
“เป็นอะไรดานี่ ใครทำอะไร” แรงสั่นและเสียงร้องไห้ที่เขาได้ยิน ทำให้เขาใจคอไม่ดี เอ่ยถามอย่างไม่รีรอ
“มีคนเข้ามาในห้องดานี่ มัน มัน...ฮือ” เธอพูดไปร้องไห้ไป ริคคาร์โด้ได้ยินแล้วเกิดความตกใจที่มาพร้อมกับความเป็นห่วง
“มันทำอะไรดานี่หรือเปล่า แล้วตอนนี้มันอยู่ที่ไหน พี่จะไปจัดการมัน” เสียงที่ถามเข้มห้วน ดวงตาของผู้พูดฉายชัดถึงแรงโทสะ
“มัน...มันยังไม่ได้ทำอะไรดานี่ค่ะ ตอนนี้มันอยู่ในห้อง”
“ดานี่รอพี่อยู่ในห้องนะ ล็อคประตูด้วยแล้วถ้าใครมาเคาะประตูที่ไม่ใช่พี่ ห้ามเปิดเด็ดขาด”
ดานิตาทำตามที่เขาบอก และเมื่อประตูห้องของตนเองปิดลง ริคคาร์โด้ก็เดินไปยังห้องของดานิตาที่อยู่ติดกันทันที อีกเพียงไม่กี่ก้าวเขาก็จะถึงที่หมาย ทว่าร่างของชายรูปร่างสูงโปร่ง สวมถุงน่องอำพรางใบหน้าก็เดินออกมาจากห้อง ริคคาร์โด้เห็นดังนั้นจึงถลาเข้าซัดคนที่ริอ่านทำร้ายของตนเอง ประเคนทั้งหมัดและเท้าไม่ยั้งด้วยอารมณ์โกรธ อารมณ์แค้นที่แล่นพล่านไปทั่วจิตใจ
“มึงกล้าทำร้ายแฟนกูเหรอ อัก...อัก กินตีนกูเถอะมึง...อัก...อัก”
เมื่ออีกฝ่ายสิ้นท่าเพราะไม่ทันระวังตัว บวกกับฝีมือของริคคาร์โด้ที่ใช่ย่อย ริคคาร์โด้ก็ดึงถุงน่องออกจากศีรษะของคนร้าย ไขว้แขนทั้งสองข้างของคนที่เขาซัดจนน่วมมาทางด้านหลัง ก่อนจะใช้ถุงน่องมัดรวบข้อมือของอีกฝ่ายอย่างแน่นหนา จากนั้นก็ลากคนที่สะบักสะบอมเข้าไปในห้องของดานิตา ลำดับต่อไปคือโทรแจ้งเจ้าหน้าที่ของโรงแรมให้ทราบเรื่อง
ไม่กี่นาทีต่อมาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงแรมก็มาถึง และเมื่อทราบเรื่องราวที่เกิดขึ้นเจ้าหน้าที่กลุ่มนั้นก็พาคนร้ายที่ทราบต่อมาคือ เป็นลูกค้าที่พักอยู่ห้องฝั่งตรงข้ามกับห้องของดานิตา ชายคนนี้เข้ามาพักวันเดียวกันกับริคคาร์โด้และดานิตา พอได้เห็นหน้าสาวชาวไทยก็เกิดถูกใจในความสวยงาม สาเหตุที่ลงมือในวันนี้เป็นเพราะ เขาเสพยาเสพติดจึงกล้าทำในเรื่องที่ไม่สมควรทำ ไปยังสถานีตำรวจในพื้นที่เพื่อดำเนินคดีตามกฎหมายต่อไป
อีกราวครึ่งชั่วโมงต่อมาเสียงกริ่งหน้าห้องพักของริคคาร์โด้ก็ดังขึ้น ดานิตาเดินมายังประตูห้องด้วยเท้าอันสั่นเทา ในใจหวาดหวั่นว่าจะเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่คนรักของตัวเอง ทว่าเสียงที่ดังขึ้นทำให้เธอรีบเดินไปยังประตูห้องอย่างรวดเร็ว
“ดานี่ พี่เอง”
“พี่ริค” เมื่อประตูเปิดออกกว้าง ดานิตาก็โผกอดร่างหนาแนบแน่นราวกับว่าเขาเป็นที่พึ่งพิงเพียงคนเดียวของตนในเวลานี้ ซึ่งมันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ
“ไม่มีอะไรแล้วนะดานี่ พี่จัดการมันเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เจ้าหน้าที่ของโรงแรมพามันไปโรงพักแล้ว พรุ่งนี้ดานี่ค่อยไปให้ปากคำนะ” เขาเอ่ยบอกร่างเล็กในอ้อมแขน ลูบเส้นผมของเธออย่างปลอบโยน “ไม่ต้องกลัวนะดานี่ พี่จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายดานี่ของพี่เด็ดขาด พี่สัญญาด้วยชีวิต”
“ดานี่กลัว ดานี่กลัวที่สุดเลยค่ะพี่ริค”
เสียงของคนกลัวติดสั่น เหตุการณ์เลวร้ายที่เพิ่งผ่านไปสดๆ ร้อนๆ ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ทำให้มันยังตราตรึงอยู่ในสมองและความรู้สึกนึกคิดที่ไม่รู้ว่ามันจะหลุดออกไปจากความทรงจำเมื่อไหร่
“ไม่ต้องกลัวนะครับคนดี ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว” เขาพูดขณะที่ดันร่างสาวออกห่างเพียงเล็กน้อย “ดานี่นอนห้องนี้นะครับ พี่จะไม่ให้ดานี่ห่างพี่อีกแล้ว ดานี่นอนบนเตียงส่วนพี่จะนอนบนโซฟา”
พูดจบ ริคคาร์โด้ก็พาคนรักไปยังเตียงนอนของตน จับร่างสวยให้ล้มตัวลงนอนบนเตียงหนานุ่ม ก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมกาย โน้มใบหน้าจุมพิตหน้าผากของเธอ
“นอนนะครับ นอนหลับให้สบาย รับรองว่าไม่มีใครหน้าไหนเข้ามาทำมิดีมิร้ายดานี่ได้อีก พี่สัญญาครับ” เขาเอ่ยบอกเสียงนุ่มนวล
“พี่ริคคะ” คนที่อกสั่นขวัญแขวนไม่หายเรียกชื่อคนรัก “นอนกับดานี่นะคะ ดานี่กลัว”
ความกลัวที่ดานิตาได้รับยังไม่จางหาย เธอต้องการเขาซึ่งเป็นที่พึ่งคนเดียวของตนให้มาอยู่ใกล้ๆ เพื่อความอุ่นใจและเธอก็รู้สึกปลอดภัยที่อยู่ใกล้เขาด้วย
ริคคาร์โด้ไม่ตอบแต่กลับสอดตัวเข้าไปอยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกับเธอ ในจังหวะที่เขาตะแคงร่างเธอก็กระเถิบร่างมาแนบชิดร่างหนา พาดลำแขนกอดร่างเขาไว้แน่น ซบใบหน้ากับอกกว้างอันแสนอบอุ่น
“อย่าห่างดานี่นะคะ ดานี่กลัว” เธอบอกเสียงสั่นเครือจากความกลัวที่ยังหลงเหลืออยู่
“ไม่ต้องกลัวนะครับคนดีของพี่ ไม่มีอะไรต้องน่ากลัวอีกต่อไปแล้ว”
ใช่...ไม่มีอะไรต้องกลัวอีกต่อไปเพราะจะไม่มีใครหน้าไหนทำร้ายเธอได้อีก แต่เขานี่สิที่จะต้องกลัว กลัวว่าตัวเองจะยับยั้งชั่งอารมณ์ไม่ได้
- Writer
