5
1182 Words
“ลูกแก้วโตแล้วนะคะแล้วก็ทำงานแล้วด้วย พี่พีทมาตามรับตามส่งเหมือนกับลูกแก้วเป็นเด็กๆ อย่างนี้ คนในบริษัทเขาหัวเราะเยอะลูกแก้วกนตั้งหลายคน หาว่าลูกแก้วยังเป็นลูกแหงอยู่”
อายุอย่างเธอสำหรับคนที่นี่ถือว่าเป็นผู้ใหญ่ ใช้ชีวิตได้อย่างเสรี จะไปไหนมาไหนได้ตามใจปรารถนา ยิ่งทำงานด้วยแล้วจะไม่มีการเข้มงวดเหมือนกับที่ดานิตาเผชิญอยู่ ฉะนั้นเพื่อนร่วมงานที่รู้เรื่องนี้บางคน กล่าวหาว่าเธอไม่รู้จักโต อายุขนาดนี้ยังต้องมีคนมานั่งเฝ้า ไปรับไปส่งแม้ในเวลาทำงาน ดานิตาได้ยินคำนินทาของเพื่อนร่วมงานแล้วไม่ใช่ว่าจะไม่รู้สึกอะไร เธอเสียใจแต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดี
“พี่เองก็ไม่รู้จะช่วยคุณหนูยังไง พี่ได้รับมอบหมายให้มาดูแลคุณหนู พี่ก็ต้องทำตามหน้าที่ คุณหนูเข้าใจพี่นะครับ”
ไม่ใช่ว่าธนาวิชญ์จะไม่เห็นใจไม่สงสารดานิตา เขาทั้งเห็นใจและสงสารแต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ครั้นจะเมินเฉยต่อหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายก็ไม่ได้ ครั้นจะทำตามความต้องการของดานิตาก็ไม่ได้เช่นกัน
“ค่ะ ลูกแก้วเข้าใจค่ะ”
เธอเอ่ยอย่างเหนื่อยอ่อนในจิตใจ ยอมรับสภาพที่ตนเองต้องเผชิญที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่บิดาจะปิดกั้นความเป็นอิสระของเธอเสียที
ตกเย็นวันเดียวกัน
ริคคาร์โด้กับดานิตาเดินทางมาพบลูกค้าตามที่นัดหมายไว้ ทั้งคู่ใช้เวลาในการพูดคุยเรื่องงานราวหนึ่งชั่วโมงครึ่งทุกอย่างจึงเสร็จเรียบร้อยตามคาด
“งานเสร็จแล้วผมว่าเราไปหาอะไรดื่มฉลองกันที่ผับดีกว่านะ”
ริคคาร์โด้กล่าวชวนเมื่อเดินมาส่งลูกค้ารายสำคัญที่หน้าร้านอาหาร คนถูกชวนทำสีหน้าลำบากใจ ใจหนึ่งก็อยากไปเปิดโลกกว้างบ้างเพราะตั้งแต่มาศึกษาต่อยังประเทศแห่งนี้ ดานิตาไม่เคยไปเที่ยวผับเที่ยวบาร์หรือแม้แต่งานปาร์ตี้ที่กลุ่มเพื่อนจัดขึ้น ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากไป แต่เป็นเพราะเธอไปไม่ได้ต่างหาก ทว่าอีกใจก็กังวลเรื่องคนที่ติดตามมาด้วย
“ดานี่ก็อยากไปค่ะ แต่ติดที่ว่า...”
ติดที่ว่า...ในที่นี้ริคคาร์โด้เข้าใจความหมายดีว่าเธอหมายถึงอะไร ซึ่งเขาคิดว่ามันไม่น่ามีปัญหากับการไปฉลองความสำเร็จเรื่องงานในค่ำคืนนี้
“ถ้าดานี่กังวลเรื่องพีท ชวนพีทไปด้วยก็ได้นะ พี่ไม่ขัดข้องเลยไปเที่ยวกันหลายๆ คนสนุกดีออก” เขาเอ่ยขึ้นอย่างรู้ความลำบากใจของสาวตรงหน้า ตลอดระยะเวลาที่ดานิตามาฝึกงานในบริษัท
ชายหนุ่มรู้ดีว่า เธอมีคนไปรับไปส่งทุกวัน ตกเป็นเรื่องติฉินนินทาในแผนกกับการเป็นลูกแหง่ที่โตป่านนี้ยังต้องมีคนมาคอยดูแล ซึ่งเขาก็เข้าใจเหตุผลว่าทำไมจึงเป็นเช่นนั้น...พ่อหวงลูก แต่ถ้าเป็นเขามีลูกสาวสวยอย่างดานิตา เขาก็ต้องหวงเหมือนกัน
“มันไม่ใช่แค่เรื่องนั้นหรอกค่ะ ดานี่จะไปไหนมาไหนพี่พีทไม่ขัดหรอกค่ะ แต่ทุกครั้งที่ไปพี่พีทต้องโทรไปรายงานคุณพ่อก่อน ถ้าเผื่อคุณพ่อไม่ให้ไปดานี่ก็ไปไม่ได้”
เรื่องธนาวิชญ์ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ดานิตาไปที่ไหนเขาพร้อมจะไปที่นั่น แต่ปัญหาสำคัญคือวิกรม บิดาของตนมากกว่า เพราะทุกครั้งที่เธอต้องไปนอกสถานที่ ธนาวิชญ์ต้องโทรไปรายงานให้วิกรมทราบตามหน้าที่ วิกรมอนุญาตหรือไม่อนุญาตก็ว่ากันไป แต่ส่วนใหญ่จะไม่อนุญาต จนบางครั้งดานิตาอยากจะหนีไปใช้ชีวิตอิสระตามลำพัง
“ดานี่ก็ไม่ต้องบอกท่านสิครับ ทำเหมือนกับว่าดานี่ไปพบลูกค้ากับพี่ที่ไม่จำเป็นต้องรายงานให้ท่านทราบ ถ้าดานี่ยังเป็นกังวลอยู่พี่จะพูดกับพีทให้”
เขาแนะนำ เธอฉุกคิดกับข้อแนะนำของริคคาร์โด้ที่สำหรับเธอนั้นคิดว่า มันไม่มีปัญหา แต่ปัญหาติดอยู่ตรงธนาวิชญ์ที่ทำหน้าที่อย่างดีเยี่ยม ทำตามที่วิกรมสั่งทุกอย่าง แล้วเรื่องนี้คนที่มีหน้าที่เฝ้าดูแลเธอมีหรือจะไม่บอกบิดา
“ไม่รู้ว่าพี่พีทจะยอมหรือเปล่าน่ะสิคะ” ดานิตาพูดเสียงไม่มั่นใจ
“ไม่ลองไม่รู้นะครับ” เขาให้กำลังใจ “ดานี่โทรหาพีทสิครับ เดี๋ยวพี่พูดให้”
เหตุผลที่ริคคาร์โด้กล่าวชวนดานิตาไปเที่ยวผับ ไม่ใช่เพียงแค่เลี้ยงฉลองที่สามารถหาลูกค้ารายใหญ่เพิ่มได้ เขาต้องการให้เธอเห็นโลกในส่วนที่ไม่เคยเห็น อยากให้ดานิตามีประสบการณ์และเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ เข้ามาในชีวิต ไม่ใช่จำกัดอยู่แต่ในกรอบที่บิดาขีดไว้ให้
ดานิตาทำตามที่ริคคาร์โด้เอ่ยบอกเพราะคิดว่ามันไม่มีอะไรน่าเสียหาย ถ้าธนาวิชญ์ให้ความร่วมมือด้วยก็ถือว่าดีไป แต่ถ้าไม่เธอก็ต้องปลงตามเคย หลังจากที่ดานิตาโทรเรียกธนาวิชญ์ที่รออยู่ในรถยนต์ไม่ไกลจากร้านอาหารมากนักก็เดินมาหาทั้งสองทันทีที่ถูกเรียก
“คุณหนูมีอะไรครับ” ธนาวิชญ์เอ่ยถาม
“คืออย่างนี้ครับ ผมชวนดานี่ไปดื่มฉลองความสำเร็จเรื่องงาน แต่ดานี่กังวลว่าคุณพ่อจะไม่อนุญาต ผม ผมอยากจะขอร้องคุณว่า ไม่ให้ขออนุญาตคุณพ่อของดานี่เหมือนกับทุกครั้งที่คุณทำ ผมอยากให้ดานี่เปิดหูเปิดตาบ้าง แล้วผมจะให้คุณไปกับเราด้วยเพื่อความสบายใจของทุกคน คุณเห็นว่ายังไงครับ”
ริคคาร์โด้เป็นคนตอบคำถามแทนดานิตาที่ยืนลุ้นอยู่ว่า ธนาวิชญ์จะตัดสินใจอย่างไร
ธนาวิชญ์มองหน้าดานิตาที่ยืนทำหน้าลุ้นแล้วนึกสงสาร เขาเข้าใจความรู้สึกของคุณหนูของตนดีว่าเป็นอย่างไร อึดอัดมากแค่ไหนที่ต้องอยู่ในกรอบของบิดามาตั้งแต่เกิด จะกระดิกตัวไปไหนแทบจะไม่ได้ ตอนที่อยู่เมืองไทยไปทำกิจกรรมกับโรงเรียนหรือในระดับมหาวิทยาลัยก็ต้องมีเขาไปด้วย ไปบ้านเพื่อนก็ไม่ให้ไป มีรายงานก็ต้องมาทำที่บ้านของดานิตา ไปงานวันเกิดเพื่อนก็ไม่ได้ อะไรๆ ก็ยากไปหมด เขารู้ว่าดานิตาต้องการมีชีวิตเป็นของตัวเอง อยากรู้อยากเห็นอยากลองเหมือนกับคนอื่นๆ
- Writer
