มาเฟียกระหายรัก

บทที่ 8

“นาเดีย หยุดเดี๋ยวนี้”

ในขณะนารินดารุกเร้าพยายามบดขยี้เรียวปากไปกับริมฝีปากร้อนผะผ่าว นิโคลัสก็ขบเม้มริมฝีปากไว้แน่น ไม่ยอมให้ลิ้นนุ่มๆ ที่โลมไล้ทั่วริมฝีปากสอดแทรกเข้ามาภายในโพรงปากของเขาได้

“ฉันต้องการคุณ...นิค”

นารินดากระซิบบอกเสียงกระเส่า ดวงตากลมโตหวานเยิ้มไปด้วยไฟสวาท ทอดมองนิโคลัสด้วยแววตาหิวกระหายไม่มีปิดบัง ยกมือเล็กทั้งสองสอดเข้าไปภายใต้เสื้อคอกลมสีขาว นิ้วเรียวยาวลูบไล้หนักหน่วงทั่วแผงอกกว้างแข็งแกร่ง ก่อนจะเลื่อนมาเคล้นคลึงยอดถันสีเข้ม และนั่นก็ทำให้นิโคลัสกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง หลังจากตกอยู่ในอำนาจของการยั่วยวนของนารินดาชั่วขณะ

“หยุด! นาเดีย!” นิโคลัสตะคอกสั่งเสียงห้วนจัด หวังจะเรียกสติให้กับนารินดา

ทว่าคนที่กำลังตกอยู่ในวังวนของเสน่หา มัวเมาไปกับความใคร่ที่แผ่ซ่านตัวเรือนร่างกลับหูอื้อไม่ได้ยินเสียงตะคอกสั่งของนิโคลัส พอเรือนกายล่ำสันขยับถอยหนี ก็ขยับตามรุกเข้าหา พยายามลูบไล้ทั่วแผงอกกว้าง และกดจุมพิตบนริมฝีปากร้อนผะผ่าวให้ได้

เมื่อนารินดาไม่ยอมหยุด นิโคลัสจึงกัดฟันแน่น กระทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดจะทำกับผู้หญิงมาก่อน และนารินดาก็เป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้สติของเขาขาดผึง! ลงในทันที

มือใหญ่ทั้งสองผลักร่างอรชรเกือบเปลือยให้ถอยห่าง ก่อนจะตบลงไปบนใบหน้างามเพื่อเป็นการเรียกสติให้กับนารินดา

เผียะ!!!

แม้มือใหญ่จะตบลงมาไม่แรงนัก ทว่าน้ำหนักมือของบุรุษเพศ ที่กระทบกับพวงแก้มเต็มฝ่ามือก่อให้เกิดรอยแดงๆ ของนิ้วมือทั้งห้าได้ในทันที

นารินดาถึงกับผงะตกใจ เซถลาล้มลงฟุบหน้าอยู่กับพื้นพรม หยาดน้ำตาแห่งความเจ็บใจ เสียใจเอ่อคลอเบ้า ขณะเจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมามองสบตากับนิโคลัส ซึ่งกำลังจ้องมองเขม็งด้วยแววตาเย็นชา

“ทำไม! ทำไมต้องทำแบบนี้กับนาเดียด้วย นาเดียผิดด้วยหรือที่รักคุณ นาเดียผิดมากใช่ไหมคะ ที่อยากเป็นเมียของคุณ”

น้ำเสียงตัดพ้อปนเสียงสะอื้นร่ำไห้ หยาดน้ำตาใสพราวที่หยดลงมาบนพวงแก้ม รอยนิ้วมือที่ปรากฏให้เห็น ทำให้นิโคลัสต้องกัดฟันกรอด ความสงสาร ความเสียใจจู่โจมเข้าสู่หัวใจชั่วขณะ ก่อนเจ้าตัวจะปัดมันทิ้ง แล้วจ้องมองคนที่ยังนั่งอยู่บนพื้นพรมด้วยแววตาเย็นชาที่สุด

“ออกไปจากห้องของผมได้แล้วนาเดีย...”

“ไม่!” นารินดาปฏิเสธเสียงดังลั่นทั้งๆ ที่นิโคลัสพูดยังไม่จบ

และนิโคลัสก็ไม่ลังเลที่จะตะคอกกลับเสียงดังลั่นห้อง “ออกไป! ไม่เช่นนั้นสาบานได้ว่าผมจะจับคุณโยนออกไปข้างนอกเอง ไม่อายหรือยังไงนาเดีย ที่เสนอตัวให้กับผู้ชายที่เขาไม่ต้องการจะแตะต้องคุณแม้แต่ปลายเล็บ”

ให้นิโคลัสตบหน้าเธอซ้ำอีกครั้งซะยิ่งดีกว่าถูกเยาะหยันด้วยถ้อยวาจา ถูกตบหน้า! แค่เพียงไม่กี่นาทีความเจ็บ

ปวดก็จางหายไป

แต่ถูกเยาะหยันถากถางด้วยถ้อยวาจา ไม่ว่าจะผ่านไปเนิ่นนานเพียงใด ความเจ็บปวดอันเกิดจากน้ำคำก็ยังคงกัดกร่อนกินลึกอยู่ในหัวใจของเธอ

นารินดาติดกระดุมเสื้อด้วยมือสั่นเทา บังคับน้ำตาให้เหือดแห้ง ก่อนจะยันกายลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ ดวงตากลมโตที่ยังแดงก่ำ จ้องมองคนตรงหน้าเขม็ง

“ฉันจะไม่ยอมแพ้คุณ จำไว้นิโคลัส”

นารินดาพาร่างกายที่มีหัวใจบอบช้ำก้าวเดินออกจากห้องของอีกฝ่าย เจ็บซ่านไปทั้งกายกับการถูกปฏิเสธจาก

นิโคลัส และถ้าหากนิโคลัสคิดว่าเธอจะยอมแพ้เพียงเพราะถูกตบหน้า เขาก็คิดผิดแล้ว

“นรก!”

นิโคลัสสบถลั่น ปิดประตูห้องเต็มแรงจนเกิดเสียงดัง บานประตูเลือนลั่นตามแรงกระแทก เพราะอารมณ์โกรธจัดของเขา เมื่อไม่มีนารินดาอยู่ในห้องแล้ว ก็กล้าเผยความรู้สึกอันแท้จริงของตนเองออกมา

ใช่ว่าเขาจะไม่ต้องการนารินดา ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกรู้สาขณะถูกยั่วยวนด้วยเรือนร่างอรชรหอมละมุน แต่เพราะคำสั่งที่ค้ำคออยู่ตลอดเวลา ทำให้เขาต้องทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับความรู้สึกของตนเอง

นารินดาพาหัวใจอันบอบช้ำเพราะพิษรัก กลับเข้ามาในห้องนอนของตนเอง พอเปิดประตูห้องออกกว้างก็เห็นเอ็มม่ากำลังเดินเป็นหนูติดจั่นอยู่ภายในห้องนอนของเธอ

เอ็มม่าหันขวับทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้อง และเมื่อเห็นคนที่ตนเองกำลังตามหาอยู่เดินเข้ามาในห้องนอน ก็ดุนารินดาโดยไม่ได้สังเกตสีหน้าของหญิงสาวแม้แต่นิดเดียว

“คุณหนู หายไปไหนมาคะ เอ็มม่าให้พวกเด็กๆ เดินหาทั่วบ้าน แต่ก็ตามหาคุณหนูไม่พบ อีกหนึ่งชั่วโมงงานเลี้ยงก็จะเริ่มแล้ว คุณหนูรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวนี้เลยนะคะ”

นารินดาไม่ได้ทำตามคำสั่งของเอ็มม่า พอเดินเข้ามาในห้องแล้ว ก็ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงใหญ่ ดวงตากลมโตยังแดงช้ำ เพราะขณะเดินออกมาจากห้องพักของนิโคลัสมาถึงบ้านของตัวเอง หญิงสาวก็ร้องไห้มาตลอดทาง

อาการนิ่งเงียบผิดปกติของนารินดา เริ่มเป็นที่สังเกตของเอ็มม่า ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆ ร่างบางระหง พร้อมกับเอ่ยถามว่า

“คุณหนูเป็นอะไรไปคะ ทำไมถึงทำหน้าเศร้าๆ”

นารินดาไม่ตอบคำถาม นอกจากเงยหน้าขึ้นมองเอ็มม่า และคราวนี้เอ็มม่าก็สังเกตเห็นดวงตาอันแดงก่ำ รวมทั้งรอยนิ้วมือที่ปรากฏอยู่บนพวงแก้มของนารินดา

“คุณหนู! ใครทำร้ายคุณหนู บอกเอ็มม่ามาเดี๋ยวนี้ เอ็มม่าจะไปจัดการกับมันเอง”

เอ็มม่าเชยคางมนเพื่อมองใบหน้างามให้ชัดๆ ขณะเดียวกันก็ถามเสียงดังลั่นเพราะความโกรธจัด

นารินดาส่ายหน้าปฏิเสธทั้งน้ำตานองหน้า “ไม่มีใครทำร้ายนาเดียหรอกค่ะ”

“ไม่มีได้ยังไง ก็เห็นๆ อยู่ว่าเป็นรอยนิ้วมือ บอกเอ็มม่าเดี๋ยวนี้ ใครหน้าไหนมันบังอาจตบหน้าคุณหนู”

เอ็มม่าถามเสียงห้วนจัด ไม่มีทางยอมให้เรื่องนี่ผ่านไปง่ายๆ นางเลี้ยงดูนารินดามาอย่างดี ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม ไม่เคยตีนารินดาแม้แต่ครั้งเดียว หรือเวลามิสเตอร์ฮาเวิร์ดทำโทษนารินดาด้วยการลงไม้เรียว นางก็คอยปกป้องนารินดาเสมอ เพราะฉะนั้นนางยอมไม่ได้หากมีคนมาตบตีนารินดาจนเห็นรอยนิ้วมือแดงเถือกไปทั้งแถบ