ตอนที่ 5...
1505 Words
“พี่อ้อม... เจนขอโทษ” เจนจิรารีบวิ่งเข้ามากอดอภิสรา เป็นเพราะเธอแท้ ๆ เรื่องถึงได้เป็นแบบนี้
“ไม่เป็นไรเจน คงไม่มีอะไรซวยไปกว่านี้แล้วล่ะ” เธอไม่ถือโทษโกรธเจนจิรา มันเป็นความซวยล้วน ๆ ตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่าเด็กในท้องจะเป็นลูกของอลันจริง ๆ และเรื่องที่เขาได้ยินจากปากเธอวันนี้ ถือซะว่าชดเชยจูบเมื่อคืนแล้วกัน
“อ้าว! อลัน จะมาทำไมไม่บอกแป้งก่อนคะ” กัญจิราเปิดประตูห้องพักเข้ามาก็ตกใจ เธอเห็นคนรักนอนตัวเยียดยาวอยู่บนโซฟา มือเขาก่ายหน้าเพราะความเครียดก็อดห่วงไม่ได้
“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าที่รัก” เธอนั่งลงใกล้ ๆ มองเข้าไปในดวงตาที่เธอรู้ว่ามีความกังวลอยู่ในนั้น
“แป้งท้องเหรอ” อลันถามอย่างเหม่อลอย ยังคงมองอยู่ที่เพดาน มือก่ายหน้าผากเช่นเดิม
“อลัน...” นี่เป็นเพียงเสียงที่ออกมาจากปากของกัญจิรา ก่อนที่น้ำตาของเธอจะไหลออกมา
“ตอบคำถามผม” เขาลุกขึ้นนั่ง ครั้งนี้หันไปมองหน้าคนรักอย่างรอคำตอบ จะพูดอะไรก็พูดมา พร้อมฟังทั้งนั้น
“แป้งท้อง...” เธอบอกเขาพร้อมน้ำตา
อลันได้ยินก็ตื้นตันอย่างบอกไม่ถูก เขากำลังจะได้เป็นพ่อคน ภูมิใจที่ลูกมาเร็วกว่าที่คิด ไม่ต้องพยายามเป็นปีแบบคู่อื่นก็สมใจ
“ทำไมแป้งไม่บอกผม”
“แป้งกลัว”
“กลัวทำไม ผมเป็นพ่อของลูกนะ แป้งกลัวว่าผมจะไม่รับผิดชอบเหรอ”
“เปล่า... แป้ง... แป้งแค่ไม่...”
“ไม่เป็นไรนะแป้ง ไม่ต้องกังวล ลูกเราอายุกี่เดือนแล้ว” อลันค่อย ๆ วางมือลงบนท้องของกัญจิรา เขาสัมผัสได้ว่ามันมีขนาดใหญ่ขึ้นกว่าเดิมพอสมควร มิน่าล่ะที่เห็นเธอมีน้ำมีนวลขึ้น เพราะมีอีกหนึ่งชีวิตอยู่ข้างในนี่เอง
“สะ... สามเดือน” กัญจิราตอบเสียงเบา
“สามเดือน?”
“ค่ะ”
“ต้องเป็นตอนที่เราไปเที่ยวภูเก็ตแน่เลย” อลันนึกถึงวันชื่นคืนสุข เมื่อสามเดือนก่อน หลังจากไม่ได้เจอกับกัญจิรากว่าสองเดือน เนื่องจากต้องเดินทางไปเรียนคอร์สสั้น ๆ สำหรับหลักสูตรการบริหารที่ประเทศอังกฤษ มันเป็นช่วงเวลาของความคิดถึงและความสุขที่ได้อยู่ใกล้คนรัก เขาและเธอสุขสมกันทั้งกายและใจ เท้าแทบไม่ได้แตะพื้นทราย เพราะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในห้องพักสุดหรู
“พรุ่งนี้เราไปหาหมอกันนะแป้ง ผมอยากรู้ว่าลูกของเราสบายดีหรือเปล่า”
“แป้งไปคนเดียวได้ค่ะ พรุ่งนี้อลันจัดการเรื่องตกแต่งสถานที่งานแต่งเราดีกว่านะคะ”
“ผมจะให้แป้งไปคนเดียวได้ยังไง ลูกกับเมียผมทั้งคนนะ”
“จริง ๆ แป้งไปหาหมอมาแล้วค่ะ ลูกแข็งแรงดี แต่ที่แป้งไม่ได้บอก เพราะจะเก็บไว้บอกตอนวันแต่งงาน”
“เหรอ... แล้วหมอนัดอีกทีวันไหน”
“แป้งขอเข้าไปดูใบนัดในห้องนอนก่อนนะคะ” กัญจิราจำได้แม่นอยู่ในหัว แต่เธอต้องการเวลาตั้งสติเท่านั้น สายตาของอลัน ไม่ได้ดีใจแบบที่เขาพูดออกมา และทุกก้าวมีอลันมองตามไปจนสุดสายตา ท้ายที่สุดเขาก็เดินตามไปอย่างเงียบเชียบ แทบไม่มีเสียงการเคลื่อนไหวใด ๆ เลย
“ใบนี้หรือเปล่า” เขาชูกระดาษที่ระบุข้อมูลต่าง ๆ สำหรับนัดตรวจสุขภาพครรภ์ของกัญจิรา
ในกระดาษแผ่นนั้นระบุว่าเธอมีอายุครรภ์สิบเจ็ดสัปดาห์ นั่นแปลว่าเธอท้องสี่เดือนแล้ว และมันเป็นไปไม่ได้ที่เด็กในท้องจะเป็นลูกของเขา สี่เดือนที่แล้วเขาใช้ชีวิตอยู่ที่อังกฤษ ที่ทำไปก่อนหน้านั้น แค่หลอกให้เธอตายใจจนหาทางหลบหลีกความจริงไม่ได้
ทั้งห้องเงียบกริบคล้ายโลกหยุดนิ่ง อลันมองคนตรงหน้า คนที่เขารักและตกลงจะใช้ชีวิตคู่กับเธอไปจนวันตาย คนที่ยอมให้เข้ามาในชีวิต คนที่ทุ่มเทให้ทุกอย่าง คนที่กำลังจะเป็นเจ้าสาวของเขาในอีกไม่กี่วัน
“อลัน... แป้งอธิบายได้นะ” เธอวิ่งเข้ามากอดเขาไว้แน่น
“จะอธิบายว่าคุณนอกใจผมไปนอนกับคนอื่นจนท้องใช่ไหม”
“แป้งไม่ได้ทำแบบนั้นนะอลัน”
“แล้วแป้งไปทำอะไรมา ทำไมท้องถึงโตแบบนี้ อย่าบอกนะว่าอ้วนขึ้น” เสียงเย็นชาเอ่ยออกมาปากของอลัน เขาเสียใจ ไม่มีครั้งไหนที่สัมผัสจากเธอทำให้ขยะแขยงได้ถึงเพียงนี้ เขาให้โอกาสเธอได้สารภาพ ให้เธอพูดความจริง แต่เธอยังโกหกเขาจนวินาทีสุด
“เด็กในท้องเป็นลูกของเรานะอลัน”
“โกหก! จะเป็นลูกในท้องผมได้ยังไง สี่เดือนก่อนเราไม่ได้เจอกันเลย แล้วเราไม่เคยปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ ถ้าจะเป็นลูกของผมจริง ๆ เด็กในท้องต้องอายุแค่สามเดือน เข้าใจไหมแป้ง สามเดือน! สามเดือนที่เราตกลงว่าจะแต่งงาน สามเดือนที่เราไม่ได้ป้องกัน จำได้หรือเปล่า!” มือใหญ่ขยำกระดาษจนยับ ก่อนจะโยนทิ้งลงพื้นด้วยความโกรธ
“อลัน... อลันฟังแป้งก่อนนะคะ ใจเย็น ๆ นะ แป้งอธิบายได้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นแป้งไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นความผิดพลาด แป้งกับผู้ชายคนนั้นเรามีอะไรกันแค่ครั้งเดียว”
“งั้นแปลว่ามันคงตั้งใจทำมากสินะ นอนกับแป้งครั้งเดียวก็ทำให้แป้งท้องได้ สุดยอดจริง ๆ ฝากไปถามมันด้วยนะ ว่ากินอะไรถึงได้แรงดีขนาดนั้น”
“อลัน...” กัญจิราไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไร ยิ่งเธอโกหก เรื่องก็ยิ่งบานปลาย
“ผมเสียเวลารอคุยเรื่องนี้กับคุณมาหลายชั่วโมงแล้ว ผมสรุปเลยแล้วกันว่าจะไม่มีงานแต่งงานเฮงซวยเกิดขึ้น แล้วอย่ามาให้ผมเห็นหน้าอีก ขนข้าวของของคุณออกจากคอนโดผมให้หมด มาตัวเปล่าก็กลับไปตัวเปล่า”
“แล้วแป้งจะไปอยู่ที่ไหนคะอลัน ขอเวลาแป้งหน่อยได้ไหม ขอเวลาให้เราได้ปรับความเข้าใจกันนะ” เธอกอดเขาไว้แน่น แม้ว่าเขาจะไม่ถอยออกห่าง แต่การที่เขาไม่กอดตอบ มันเจ็บช้ำยิ่งกว่า
“ก็ไปอยู่กับชู้ของแป้งสิ”
“อลัน...”
“ผมให้คุณมาทุกอย่างแล้วแป้ง ผมให้คุณทุกอย่างจนตอนนี้ผมไม่เหลืออะไรที่จะให้คุณได้แล้ว ออกจากที่นี่ซะ ผมจะขายมันทิ้ง”
“อลันทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ อลันทิ้งแป้งไม่ได้!”
“ผมต่อสู้เพื่อให้คุณได้เป็นเจ้าสาวของผมได้ ผมก็ทำลายคุณได้เหมือนกัน” อลันปลดแขนของกัญจิราออกจากเอว พยายามไม่ให้ตัวเองเห็นใจน้ำตาของเธอที่ไหลออกมา เขาจะไม่ยอมโง่อีกต่อไป จะไม่มีการอภัยความผิดของเธอเป็นอันขาด
“คนที่เวดดิ้งสตูดิโอบอกคุณใช่ไหมอลัน พวกมันบอกคุณใช่ไหม คุณถึงรู้ว่าแป้งท้อง” กัญจิราถามเหตุผล เธอไม่ได้บอกใครให้รู้ แม้ว่าแต่คนที่เป็นพ่อของลูกเธอก็ไม่ได้บอก ถ้าเขาสงสัยเรื่องนี้ มันต้องเป็นเพราะการแก้ขนาดชุดแต่งงาน
“เก็บสมองไว้คิดเรื่องอื่นดีกว่านะแป้ง ท้องคุณมันใหญ่ขึ้นทุกวัน สุดท้ายผมก็ต้องรู้อยู่ดีว่าคุณเอาลูกใครก็ไม่รู้มายัดเยียดให้ผมเป็นพ่อ ผมจะรู้มาจากไหนมันไม่สำคัญหรอก” อลันพูดด้วยสายตาเรียบเฉย และเดินออกจากห้องที่เขาซื้อให้กัญจิราได้พักอาศัยใกล้ ๆ ที่ทำงาน ห้องที่ทุกตารางนิ้ว มีแต่ความผูกพันของกันและกัน แต่วันนี้ทุกอย่างจบสิ้นลงแล้ว
เขาเดินจากไปอย่างเจ็บปวด ส่วนกัญจิรานั้นโกรธแค้นอภิสราและพนักงานในร้านที่บอกเรื่องนี้กับอลัน ความฝันพังทลายไม่เหลืออะไรแล้ว กว่าจะมาถึงวันนี้มันแสนยากลำบาก เธอแอบชอบอลันมานอน คอยติดตามข่าวคราวของเขาอยู่เสมอ พยายามจนได้มาทำงานในบริษัทที่เขาเป็นเจ้านายใหญ่ ส่วนเธอเป็นพนักงานธรรมดา ที่ผ่านมาพยายามใกล้ชิดกับเขาทุกครั้งที่มีโอกาส จนในที่สุดก็ได้คบหากับอลัน
แต่อุปสรรคก็ยังไม่หมดสิ้น เมื่อต้องพิสูจน์ตัวเองให้ครอบครัวของเขาที่ไม่ค่อยชอบเธอ เพราะเธอมาจากสังคมที่ด้อยกว่า แต่กาลเวลาก็ทำให้ผ่านพ้นและเป็นที่ยอมรับ ความทะเยอทะยานเป็นผลสำเร็จ เธอจะมีชีวิตสุขสบายและไม่ลำบากเหมือนก่อน เด็กในท้องจะทำให้แม่สามีหลงใหลเพราะเป็นหลานคนแรกของตระกูล แต่สิ่งที่วาดฝันไว้ ไม่มีทางเกิดขึ้นแล้ว
- Writer
