บ่วงรัก

“ขอบคุณพวกมึงมากเว้ยที่จัดงานเลี้ยงสละโสดให้กู กูจะมีเมียเป็นตัวเป็นตนแล้วเว้ย!” คนสำคัญของงานอย่างอลัน ขอบคุณผองเพื่อนกว่ายี่สิบชีวิตที่จัดงานเลี้ยงฉลองสละโสดให้เขา ฤกษ์งามยามดีเวียนมาบรรจบ หลังจากต้องเป็นแขกมาหลายงาน อีกไม่นานจะได้เป็นเจ้าภาพสักที อลันกำลังจะแต่งงานกับเจ้าสาวแสนสวยที่รักและศึกษาดูใจกันมาสามปี เขาตัดสินใจแล้วว่าจะฝากชีวิตไว้ให้เธอดูแล และอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า “งั้นวันนี้มึงต้องเต็มที่เลยนะ! พวกกูมีเกมสนุก ๆ ให้เล่น ถ้ามึงไม่ทำ มึงแม่งโคตรกาก” หนึ่งในเพื่อนสนิทแย่งไมค์ไปจากอลัน เมื่อจบคำท้าทาย ทุกคนก็โห่ร้องออกมาด้วยความฮึกเหิม แต่โชคดีที่สถานที่จัดงานเป็นห้องจัดเลี้ยงพิเศษในผับหรูใจกลางกรุงเทพมหานคร จึงไม่มีใครส่งสายตาตำหนิหรือกร่นด่าในใจ “พูดแบบนี้กูกลัวนะเว้ย!” อลันสบตาเพื่อน ๆ มันต้องไม่ใช่เรื่องดี แต่อย่าให้พิสดารเกินไปก็แล้วกัน “ไม่ต้องกลัว! มึงไม่ต้องกลัว! นี่เป็นโอกาสครั้งสุดท้ายแล้วที่มึงจะได้ทำตัวแบบนี้เว้ย ใช่ไหมพวกเรา!” “ใช่! ใช่!” “กูต้องทำอะไรวะ” อลันหัวใจเต้นแรงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์และบรรยากาศอันครื้นเครง “มึงต้องไปจูบผู้หญิงคนหนึ่ง ใครก็ได้ที่มึงรู้สึกว่าเธอสวย เธอเอ็กซ์ เธอเซ็กซี่ และถูกใจจนมึงอยากหิ้วเธอกลับไปนอนด้วย” “เฮ้ย! เกมเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย” “หรือมึงกลัว! หรือมึงอ่อนหัด! มึงคิดดูนะเว้ย ต่อไปนี้มึงจะต้องจูบกับผู้หญิงคนเดิมไปจนมึงแก่ และที่จริงมึงก็จูบกับแฟนมึงมาหลายปีแล้ว ไม่เบื่อหรือไงวะ!” “ตอนงานสละโสดกู มึงก็บังคับให้กูทำแบบนี้ พอถึงงานมึง มึงจะไม่ทำหรือไงวะ” “เออ มึงแม่งไม่ไหวว่ะอลัน” “จะบอกอะไรให้ ตื่นเต้นฉิบหาย แต่ตอนจูบแม่งโคตรฟิน เหมือนมึงได้กินอะไรสักอย่างที่ไม่เคยกิน แล้วแม่งเสือกอร่อยฉิบหาย อร่อยแบบมึงคาดไม่ถึง” “หรือมึงจะไม่ทำตามที่พวกกูขอก็ได้ แต่พวกกูจะจดจำไปตลอดชีวิตว่ามึงมันกลัวเมีย มึงมันอ่อนหัด!” “อ่อนหัด! อ่อนหัด! อ่อนหัด!” “เออ! กูทำก็ได้วะ” อลันตอบตกลง หลังจากถูกเซ้าซี้และท้าทายในเวลาเดียวกัน จริง ๆ เกมนี้มันเป็นธรรมเนียมประจำกลุ่มอยู่แล้ว ใครจะแต่งงานก็ต้องโดนแบบนี้ และเรื่องราวก็ถูกเก็บเป็นความลับอย่างดี ไม่มีใครปริปากพูด เพราะหากเรื่องนี้หลุดลอดออกไป บอกเลยว่าไม่ได้มีคนตายแค่คนเดียวแน่นอน “ห้ามถ่ายรูป ยืนดูเฉย ๆ อย่าให้มีหลักฐาน” "รับทราบครับเพื่อน" ว่าแล้วทุกคนก็วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะอย่างยินดี เกมนี้เป็นความลับมานาน และจะเป็นความลับตลอดไป “หมดเบียร์ขวดนี้ มึงลุยได้เลยนะ” “เค” อลันรับเบียร์ขวดใหญ่จากเพื่อน เมื่อข้อตกลงสิ้นสุด เขาก็กระดกมันจนหมดขวดในครั้งเดียว ห้านาทีต่อมา... อลันเดินออกมาจากห้องจัดเลี้ยงพร้อมด้วยเพื่อน ๆ ทั้งหมด ต่างคนต่างกระจัดกระจายกันไปตามมุมต่าง ๆ ที่สามารถมองเห็นได้ว่าอลันเดินไปทางไหน ว่าที่เจ้าบ่าวเดินไปยังส่วนกลางของผับ ก้าวเท้าผ่านลูกค้ามากมายทั้งต่างชาติและคนไทย บ้างก็มากับคนรัก บ้างก็มาคนเดียว บ้างก็มากับเพื่อน และเกมที่มีศักดิ์ศรีเป็นเดิมพันในครั้งนี้ เขาตัดสินใจแล้วว่าจะเลือกผู้หญิงที่มาคนเดียว แต่ช่างหายากเหลือเกิน แม้จะเจออยู่บ้างแต่ก็ไม่มีใครถูกใจเลยสักคน เขาเดินจนทั่วร้านด้วยความกดดัน เพราะเพื่อน ๆ คอยมองไม่ละสายตา จนกระทั่งในที่สุด หญิงสาวที่ถูกใจตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เห็นก็เดินเข้ามาในผับ เธอไม่ได้แต่งตัวในชุดเซ็กซี่ชวนมองเหมือนผู้หญิงคนอื่น ๆ แต่ใส่กางเกงยีนส์รัดเรียวขายาวสวยกับรองเท้าส้นสูงสีเดียวกัน เสื้อสายเดี่ยวที่คอเสื้อเป็นลูกไม้ทำให้ดูน่ามอง และหากเธอใส่เสื้อคลุมที่พาดอยู่ที่แขน คงเสียดายน่าดูที่อดเห็นเนินอกสวย ใบหน้าของเธอถูกผสมผสานกันอย่างลงตัว ตาโต คิ้วถูกจัดแต่งอย่างพอดิบพอดี จมูกโด่งคงได้มาจากพ่อแม่ หรือหากเธอศัลยกรรม คงจ่ายไปหลายแสนบาท เพราะเป็นธรรมชาติเหลือเกิน ปากของเธอถูกเคลือบด้วยลิปสติกที่เขาเหมารวมว่ามันเป็นสีชมพูเข้ม เขาหยุดมองเธอไม่ได้ เมื่อเธอมองกลับมา คิ้วของเธอยกสูง สายตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยความสงสัย ทำไมผู้ชายตรงหน้าถึงหน้าคุ้นถึงเพียงนี้ อลันไม่รู้ว่าเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอตอนไหน สติหลุดลอยไปเหมือนถูกความสวยสะกด เขาเห็นดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความตกใจ ส่วนเขาเหมือนขึ้นสวรรค์ เมื่อได้สัมผัสจากริมฝีปากอันแปลกใหม่... ปากของเธอนุ่มเหลือเกิน มืออลันยกขึ้นสูงเพื่อจับแก้มนวลไม่ให้ขยับหนีไปไหน ปลายลิ้นชื้นยื่นออกมาเพื่อแทรกเข้าไปในปากของหญิงสาวปริศนา อลันหลับตาพริ้มเมื่อเธอเปิดโอกาสให้เขาสัมผัส นี่สินะรสชาติแปลกใหม่ที่เพื่อนพูดถึง มันช่าง... “โอ๊ย!” อลันร้องเสียงหลง เมื่อฟันซี่สวยกัดลิ้น จากที่อยู่ในสรวงสวรรค์ เสี้ยววินาทีต่อจากนั้นก็ตกนรกทันใด เพี้ยะ! “ไอ้ทุเรศ! มาจูบฉันทำไม!” เธอฟาดมือลงบนหน้าของเขาอย่างแรง คนที่เพิ่งได้สติก็เลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก “ผม... ผมขอโทษ” เขาเห็นสายตาอันโกรธแค้นของเธอก็รีบเดินหนี แต่ความผิดขนาดนี้ แค่คำขอโทษมันไม่เพียงพอ “จะหนีไปง่าย ๆ แบบนี้ไม่ได้!” เธอตามมาขวางเขาเอาไว้ แบบนี้ต้องด่า อลันจึงมองหาเพื่อนเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ทุกคนก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน บางส่วนยังคงยืนอึ้ง บางส่วนเริ่มตรงเข้ามาหา “คุณครับ... อย่าเสียงสิ เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหรอก” “จะไม่ให้ฉันโวยวายเลยเหรอ ฉันโดนคุณขโมยจูบนะ” “กฎของร้าน ถ้าทะเลาะวิวาทกัน ทางร้านคิดค่าเสียหายหนึ่งแสนบาทนะครับ” พนักงานเห็นทั้งสองยืนมองกันด้วยสายตาไม่เป็นมิตรก็รีบเข้ามาเรียกสติทั้งคู่ “ผมขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยครับ พอดีมันเมาน่ะครับ” อลันโล่งใจ ในที่สุดก็มีคนมาช่วย บอกตามตรงว่าในสถานการณ์แบบนี้ คิดไม่ออกจริง ๆ ว่าต้องทำยังไง “เมาก็ต้องพากลับบ้าน ไม่ใช่ปล่อยให้เดินเพ่นพ่านสร้างความวุ่นวายให้คนอื่น อดอยากเหรอคุณน่ะ หิวก็ไปซื้อกินสิ” เธอผลักไหล่อลันอย่างหาเรื่อง ท่าทางแบบเขา มีคนยินยอมพร้อมใจให้จูบหลายคน เธอมั่นใจ แต่ทำไมทำตัวแบบนี้ก็ไม่รู้ “คุณจะให้พวกผมรับผิดชอบยังไงครับ” “ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรค่ะ ฉันไม่เป็นไร แต่ขอตบอีกสักทีแล้วกัน” สิ้นเสียงพูด สายตาอันแน่วแน่ก็มองไปที่อลัน ทันใดนั้นเสียงตบก็เข้ามาแทนที่ แค่จูบ ไม่ถือสา ไม่นับว่าร่างกายสึกหรอ ไม่อยากมีเรื่องมากไปกว่านี้ เงินหนึ่งแสนบาท เธอจะไม่เอาทิ้งไว้ที่ผับนี้แน่ “จะ... จะกลับแล้วเหรอครับ” เพื่อนอลันถาม หลังจากยืนอึ้ง เพราะเสียงตบดังก้องกังวาลอยู่ในหู ดังจนลืมไปเลยว่ารอบกายยังมีเสียงเพลง “อยู่แล้วได้อะไรล่ะคะ” เธอหันหลังเดินออกไปจากผับอย่างเซ็ง ๆ รู้เต็มอกว่าการมาอยู่ในสถานที่แบบนี้ ผู้ชายมีสิทธิ์ที่จะมองว่าเป็นผู้หญิงรักสนุก แต่เธอมาที่นี่เพื่อพักผ่อนหย่อนใจ ฟังเพลง และสร้างความสุขให้ตัวเองเท่านั้น สิ้นเสียงต่อว่าและสายตาเกรี้ยวกราดของเธอ เพื่อนฝูงก็รีบเข้ามาดูใจอลัน “มึง! มึงโอเคนะ” “โอเคก็เหี้ยละ พวกมึงเหยียบเรื่องนี้ให้จมดินเลยนะ” อลันมองเพื่อนอย่างอาฆาต ตอนที่เพื่อนทำ ไม่เห็นถูกผู้หญิงตบเลย แต่ทำไมตัวเองซวยแบบนี้วะ ว่าแล้วก็กลับไปนั่งทำใจที่ห้อง เซ็งสุดจะบรรยาย แต่สุดท้ายเบียร์ก็ช่วยย้อมใจให้ดีขึ้น ทว่าเขาความรู้สึกผิดยังคงติดอยู่ในใจ ความมาดมั่นที่มีก็หายไปเกินครึ่ง