ตอนที่ 8

1800 Words

อลันยืนกอดอกอิงสะโพกกับโต๊ะไม้โบราณ นัยน์ตาสีฟ้าครามจับจ้องไปยังเรือนร่างอรชรของพิมรักที่กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ ทันทีที่สายตาของหล่อนปะทะเข้ากับสายตาของเขา เท้าเปลือยขาวสะอาดก็ชะงักกึก กลีบปากนุ่มที่เขาบดขยี้อย่างดูดดื่มเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง ก่อนที่หล่อนจะค่อยๆ เริ่มต้นก้าวเท้าอีกครั้ง แต่ท่าทางการเยื้องย่างของเจ้าหล่อนก็ยังเต็มไปด้วยความขลาดกลัวไม่ต่างจากเดิม มุมปากข้างหนึ่งของอลันยกขึ้นเป็นรอยยิ้มหยัน เนื้อหนุ่มเต็มไปด้วยความกะปรี้กะเปร่าหลังจากได้รับการปลดปล่อยหลายครั้งกับเรือนร่างงดงามแสนมหัศจรรย์ของพิมรัก หกปีเต็มที่เขาไม่ได้มุดเข้าไปในร่างของหล่อน ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะอดทนอยู่ห่างจากความคับแน่นตอดขมิบของพิมรักได้ยาวนานขนาดนี้ และจากประสบการณ์ทางเพศที่แสนช่ำชองของเขาก็สามารถสรุปได้อย่างแม่นยำว่า เขายังเป็นผู้ชายคนเดียวในลิสรายชื่อสามีของพิมรัก จากที่แค่ระบายยิ้ม ตอนนี้ริมฝีปากหยักสวยคลี่ยิ้มกว้าง ก่อนที่เขาจะเดินไปหยุดขวางหน้าคนตัวเล็กเอาไว้ จากนั้นก็รั้งเพียงเบาๆ หล่อนก็ถลาเข้ามาปะทะอกกว้างอย่างง่ายดาย “อ๊ะ...” หล่อนพยายามจะหนีออกห่าง แต่เขาตวัดแขนรวบรัดเอวคอดเอาไว้ พร้อมกับเอาท่อนชายที่กินไม่รู้จักอิ่มถูไถอย่างจงใจ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าการกระทำของเขามีผลกับความรู้สึกของพิมรัก แก้มนวลทั้งสองข้างแดงระเรื่อขึ้นทันตา แล้วเนื้อตัวสาวก็สั่นสะท้าน ถ้าเขาดึงดันจะทำต่ออีก แน่นอนว่าหล่อนไม่มีทางปฏิเสธได้ แถมยังจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีเหมือนกับครั้งที่ผ่านๆ มา ไม่น่าเชื่อว่าลูกสาวคนรับใช้ ที่ไม่เคยอยู่ในสายตาของเขามาก่อน จะทำให้เขามีความสุขทางเพศได้มากขนาดนี้ หล่อนคือศูนย์รวมของความไร้เดียงสา แต่ก็แฝงไปด้วยความเร่าร้อนได้อย่างไม่น่าเชื่อ ถูกเขาปลุกเร้าเพียงแค่เล็กน้อย หล่อนก็พร้อมจะเริงร่าไปกับสัมผัสของเขาอย่างกระตือรื้อร้น นี่แหละคือผู้หญิงในอุดมคติของผู้ชายทุกคน ภายนอกอ่อนหวานไร้เดียงสา แต่บนเตียงเร่าร้อนถึงพริกถึงขิง “ฉันมีสองทางให้เลือก” “...” “จะพูดธุระของเธอก่อน หรือว่าจะให้ฉันจัดการเธออีกรอบก่อนดีล่ะ” ความร้อนฉ่าวิ่งพล่านไปทั้งร่าง พิมรักพยายามช่วยเหลือตัวเอง แต่ยิ่งพยายามเนื้อสาวก็ยิ่งร้อนรุ่มทรมาน เขา... เขากำลังทำให้หล่อนคลั่ง... คลั่งด้วยเซ็กซ์ร้อนแรงของเขา หญิงสาวกัดฟันข่มความหิวกระหายทางเพศเอาไว้สุดกำลัง แม้ที่อวัยวะเพศจะฉ่ำแฉะเพราะถูกเขากระตุ้นในทุกทิศทาง แต่สามัญสำนึกก็ยังคงมีหลงเหลือ หล่อนมาที่นี่... กลับมาฟลอเรนต์เพื่อให้อลันย่ำยีอีกครั้งก็เพราะว่าอเล็กซานเดอร์ต้องการเลือด ซึ่งมีเพียงแค่ผู้เป็นบิดาเท่านั้นที่จะสามารถให้ได้ “พิม... ต้องการพูดก่อนค่ะ” น้ำเสียงของหล่อนสั่นสะท้าน ยิ่งเขาถูไถท่อนชายกับหน้าท้องน้อยดุดันเท่าไหร่ ไฟร้อนๆ ก็ยิ่งผลาญเผาจิตวิญญาณบ้าคลั่งขึ้นเท่านั้น “แน่ใจนะว่าไม่อยาก... ถูกเอาก่อน” หล่อนหันหน้าหนีกับพูดหยาบคายของคนใจร้าย ซ่อนความโหยหาเอาไว้ให้ลึกที่สุด “พิม... ต้องพูดธุระกับคุณอลันค่ะ” เมื่อหญิงสาวยืนกรานเช่นนั้น อลันจึงคลายอ้อมแขนออก ก่อนจะถอยหลังกลับไปยืนอิงสะโพกกับโต๊ะไม้โบราณตัวเดิม และจ้องมองหล่อน พิมรักยืนขาสั่นเทา มือเล็กที่ประสานกันอยู่ตรงหน้าขาเย็นเฉียบ เหงื่อมากมายผุดพรายขึ้นตามไรผม ความขลาดกลัวกำลังกัดกินจิตวิญญาณ “ว่ามา ต้องการเงินเท่าไหร่” หล่อนช้อนตาขึ้นสบประสานกับนัยน์ตาสีฟ้าครามที่ตอนนี้มีแต่ความดูแคลน ก่อนจะตัดสินใจพูดมันออกไป “พิม... ไม่ได้ต้องการเงินค่ะ” “หึ ไม่ได้ต้องการเงิน... แล้วผู้หญิงหน้าเงินอย่างเธอต้องการอะไรล่ะ ทอง หรือว่าที่ดิน?” เขาไม่เคยมองหล่อนในแง่ดีเลย... พิมรักตัดพ้ออย่างเจ็บปวดอยู่ภายในใจ ก่อนจะตั้งสติและพูดออกไปอีก “พิม... ต้องการให้คุณอลันเดินทางไปเมืองไทยกับพิม” “เดินทางไปเมืองไทย?” อลันทวนคำพูดของพิมรัก “เอ่อ... ใช่ค่ะ” “อย่าบอกนะว่าตลอดระยะเวลาหกปีที่ผ่านมา เธอกลับไปอยู่เมืองไทย” หล่อนผงกศีรษะตอบรับออกไปอย่างไม่มีทางเลือก ซึ่งก็ได้รางวัลตอบกลับมาเป็นแววตาพิศวงเหลือเชื่อของอลัน “มันจะเป็นไปได้ยังไง ถ้าเมื่อหกปีก่อนเธอเดินทางกลับเมืองไทย ฉันก็ต้องรู้สิ” เพราะเขาให้คนเช็คที่สนามบินทั่วทั้งอิตาลี แต่ก็ไม่พบการเดินทางออกนอกประเทศของพิมรักและมารดาของหล่อนเลย “พิม... ไม่ได้เดินทางด้วยช่องทางปกติหรอกค่ะ” คำตอบของพิมรัก ทำให้อลันถึงกับสบถออกมา เพราะหกปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้เลย เขาหลงคิดว่าพิมรักซ่อนตัวอยู่ในอิตาลีมาตลอด “ใครพาเธอออกไป ใคร?!” เขาตวาดลั่น เพราะไม่มีทางเชื่อแน่นอนว่า พิมรักจะออกไปได้ด้วยตัวเอง ‘ห้ามให้พี่ชายรู้เด็ดขาดว่าฉันมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้’ คำสั่งของโซเฟียยังดังก้องอยู่ในหู และมันก็ทำให้หล่อนจำเป็นต้องโกหกออกไป “พอดีแม่รู้จักกับคนที่นั่นโดยบังเอิญน่ะค่ะ” “แน่ใจนะว่าไม่ได้โกหก” น้ำเสียงของอลันบอกให้รู้ว่าเขายังไม่หลงเชื่อ “พิม... จะโกหกไปทำไมล่ะคะ” นั่นสิ พิมรักจะโกหกเขาทำไมกัน อลันขบกรามแน่นจนขึ้นสันปูดเป่ง ก่อนจะถามต่อ “แล้วทำไมฉันต้องเดินทางไปเมืองไทยกับเธอ” “เอ่อ...” “หรือว่าเธอกำลังจะซื้อสินทรัพย์ในเมืองไทย และให้ฉันเป็นคนไปจ่ายเงินให้?” ดูเถอะ แม้กระทั่งตอนนี้ เขาก็ยังมองหล่อนว่าหน้าเงินเหมือนเดิม มันน่าช้ำใจเหลือเกิน... “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ พิม...” หล่อนอึกอักเล็กน้อย และก็รีบตั้งสติให้มั่นคงอีกครั้ง ก่อนจะพูดทุกอย่างออกไป “พิม... เดินทางมาที่นี่ก็เพื่อมาขอ... ขอร้องให้คุณอลันช่วยเดินทางไปเมืองไทย ไปบริจาคเลือดให้กับเด็กคนหนึ่งน่ะค่ะ” คิ้วเข้มหนาดกของอลันเลิกสูง และแววตาของเขาเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม “บริจาคเลือด?” “ชะ... ใช่ค่ะ คุณอลันมีเลือดกรุ๊ปโอลบ แล้วเด็กคนนั้นก็มีกรุ๊ปเลือดโอลบเหมือนคุณอลัน ดังนั้นพิมเลยอยากจะขอร้อง...” หล่อนยังพูดไม่ทันจบ สมองอันชาญฉลาดของอลันก็ระเบิดตูมจนเกิดแสงสีขาวสว่างวาบขึ้นเสียก่อน เขากัดฟันเสียงดังกรอด พร้อมกับก้าวเข้ามากระชากต้นแขนของหล่อน พร้อมกับเขย่าร่างสาวแรงๆ อย่างไร้ความปรานี “คุณ... อลัน...!” “อย่าบอกนะว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของฉัน พิมรัก!” ประกายสีฟ้าครามที่ตอนนี้ลุกโชนไปด้วยเปลวโทสะทำให้หล่อนสั่นสะท้าน คำพูดแก้ตัวมากมายที่เตรียมเอาไว้จางหายไปจนไม่เหลือ “มะ...” “ตอบฉันมา เด็กคนนั้นเป็นลูกของฉันใช่ไหม พิมรัก ตอบฉันมาสิ!” ความเงียบงัน และน้ำตาที่ไหลทะลักของพิมรักทำให้อลันรู้คำตอบในทันที และก็มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นว่ามันถูกต้อง พระเจ้า... เขาปล่อยมือจากต้นแขนกลมกลึงของพิมรัก เซถอยหลังไปสองก้าว ความทุกข์ทรมานบ้าคลั่งกำลังครอบงำจิตใจของเขาจนมืดมิด นี่เขา... เขามีลูกกับพิมรักอย่างนั้นเหรอ?! ‘มะ... ไม่ต้องเป็นกังวลค่ะ พิม... กำลังจะไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมากินค่ะ’ เพราะเขาเชื่อว่าแววตาใสซื่อของพิมรักจะไม่มีคำโกหก จึงระเบิดน้ำเชื้อใส่ภายในร่างของหล่อนโดยไม่ปกป้อง แต่หล่อนกลับทรยศเขาอย่างไม่น่าให้อภัย หล่อนปล่อยให้ตัวเองตั้งท้อง และก็พาลูกของเขาหนีไป “เธอทำกับฉันเจ็บแสนมากนะ พิมรัก!” เสียงของอลันแผ่วเบา แต่มันอัดแน่นไปด้วยโทสะร้ายที่น่าสะพรึงกลัว “พิม... ไม่คิดว่าตัวเองจะท้อง... พิมขอโทษค่ะ พิม... ไม่คิดจะเรียกร้องอะไรเลยนะคะ นี่ถ้าอเล็กไม่ประสบอุบัติเหตุจนต้องได้รับการผ่าตัด พิม... ก็คงไม่มาฟลอเรนต์ และมารบกวนคุณอลัน...” “ลูกของฉันประสบอุบัติเหตุอย่างนั้นเหรอ” “ค่ะ...” ดวงตาสบประสานกัน ก่อนที่อลันจะเคลื่อนไหวด้วยความเร็ว และเข้ามากระชากตัวของพิมรักเอาไว้ในอุ้งมืออีกครั้ง “สนุกมากสินะที่พรากลูกไปจากฉันถึงหกปี” “ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ พิม... พิมบอกแล้วไงว่าพิมไม่รู้ว่าจะท้อง...” “เธอจะไม่ท้องถ้าเธอกินยาคุมฉุกเฉินตามที่รับปากกับฉัน” น้ำเสียงของเขาแผดลั่นดังอยู่เหนือศีรษะ พิมรักส่ายหน้าไปมาด้วยความเจ็บปวด หล่อนพยายามจะอธิบาย แต่แววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังของอลันทำให้หล่อนไม่กล้าพูดอะไรออกไปเลย แม้แต่จะหายใจก็ยังหวั่นเกรง “ลูกฉันเป็นยังไงบ้าง” “อเล็กรอเลือดจากคุณอลัน แล้วก็จะพร้อมผ่าตัดค่ะ” “ฉันต้องเดินทางไปเมืองไทยเมื่อไหร่” “เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ค่ะ พิม... เป็นห่วงลูก” “หึ... ถ้าลูกชายของฉันเป็นอะไรไป ฉันจะฆ่าเธอด้วยมือของฉันเอง พิมรัก” “อ๊ะ...” แล้วเขาก็ผลักหล่อนออกห่างทันที แววตาที่มองมามีแต่ความชิงชัง พิมรักก้มหน้าน้ำตาไหล ยอมรับความเกลียดชังที่เพิ่มมากขึ้นของอลันอย่างไม่มีทางเลือก ขอแค่ให้เขายอม... ยอมช่วยเหลืออเล็ก หล่อนยอมแลกได้ทุกอย่าง หล่อนเห็นเขาเดินกลับไปที่โต๊ะไม้โบราณ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแนบหู “นิกกี้ ติดต่อทนายริชาร์ดให้เข้ามาพบฉันด่วนที่สุดเท่าที่จะทำได้ ภายในห้านาทีนี้เลยยิ่งดี” “ครับนาย” เขาวางสาย และหันมาจ้องหน้าซีดเผือดของหล่อน “ฉันจะเดินทางไปเมืองไทยกับเธอเย็นนี้” “ขอบ... ขอบคุณมากค่ะคุณอลัน... พิม... ขอบคุณจริงๆ ค่ะ ที่ช่วยเหลืออเล็กลูกของพิม...” หล่อนยกมือไหว้เขาอย่างซาบซึ้งในน้ำใจ แต่แล้วก็ต้องชะงักกึกกับคำพูดประโยคต่อมา “แต่ก่อนไป เราต้องคุยกับทนายด้วยกันก่อน” “คุย... กับทนายเหรอคะ?” รอยยิ้มของอลันในตอนนี้ทั้งเหี้ยมเกรียมทั้งดุร้ายในเวลาเดียวกัน เขาโกรธหล่อนมาก หล่อนรู้ดี เรื่องที่หล่อนปกปิดเรื่องของอเล็กซานเดอร์มาหลายปี แต่ทำไมต้องคุยกับทนายด้วยล่ะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more