ภายในพื้นที่เขตวังซึ่งเป็นที่ประทับขององค์ชายสามสวี่หลางอัน เสียงพูดคุยดังแว่วออกมานอกเรือนระหว่างเจ้านายอย่างแม่นางหยูและสาวใช้ข้างกาย
“เจ้าว่าอันใดนะ ที่ดินตรงที่ข้าให้เจ้าไปติดต่อมีคนซื้อตัดหน้าเราไปอย่างงั้นหรือ”
“เจ้าค่ะคุณหนู ข้าไปถามย้ำแล้วว่าผู้ใดซื้อไป แต่เจ้าของที่กลับไปยอมปริปากบอกแม้แต่ครึ่งคำเจ้าค่ะ”
หยูหลวนเหยาแทบอยากจะกรีดร้องออกมาเสียตรงนี้ หากไม่ใช่ว่านี่เป็นเขตของคนรัก นางกลัวเขาจะมองนางไม่ดี จำต้องอดกลั้นไว้ แม้ว่าแผนการของนางจะมีคนล่วงรู้และชิงตัดหน้าไปก่อน
แต่ว่าใครมันถึงได้รู้ความลับนั้นได้กัน นางไม่เคยปริปากเอ่ยถึงเรื่องนี้ แม้แต่กับคนรักนางก็ไม่เคยเอ่ยถึงแม้แต่ครึ่งคำ ก็จะให้นางเอ่ยได้อย่างไร นางหาใช่คนโง่ หากบอกไปที่ดินและเหมืองจะตกเป็นของคนอื่นที่ไม่ใช่นาง แล้วนางจะมีหลักค้ำประกันอันใดให้ตนได้อีก แต่ใครมันบังอาจมาตัดหน้านางเช่นนี้กัน อย่าให้รู้เชียว
“...แล้วท
