ชนนคิดถึงเงินแค่หลักสิบล้าน โดยไม่รู้เลยว่าขณะเขากำลังชงบรั่นดีผสมยากล่อมประสาทให้คนรักดื่มนั้น เสี่ยสมพงษ์ได้ออกไปโทรศัพท์เจรจาต่อรองราคาสินค้ากับองครักษ์ฮารัน
“เป็นถึงหม่อมหลวง มียศถาบรรดาศักดิ์สูงส่งจะเรียกค่าตัวแค่ยี่สิบล้านมันน้อยไป ต้องร้อยล้านสิถึงจะสมศักดิ์ศรีของหม่อมหลวงนิรินรดา ธดากรณ์”
การเจรจาต่อรองราคาสินค้าใช้เวลาแค่ไม่กี่นาที เสี่ยสมพงษ์ก็กดวางสาย พร้อมกับหัวเราะร่วนด้วยควาถูกใจ เมื่อองครักษ์ฮารันยอมจ่ายเงินตามที่เขาเสนอไป
“ฮ่าๆๆ นังหม่อมหลวง ไม่นึกเลยว่ามึงจะทำเงินให้กูได้มากถึงเพียงนี้ มึงเป็นสินค้า เป็นนางบำเรอคนแรก ที่กูเสนอขายได้ถึงร้อยล้าน!”
องครักษ์ฮารันตัดสายการสนทนากับบรรดาเอเย่นต์ที่เขาติดต่องานสำคัญอันยิ่งยวดไว้ หลังจากได้ยินคำตอบจากปลาย ซึ่งยืนยันว่าจะพาสินค้ามาส่งภายในสองชั่วโมง เขาก็ถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอกเป็นที่สุด จากนั้นก็รีบรายงานให้เจ้
