“คุณพาที”
เดหลีเรียกชื่อของผู้มีพระคุณที่อุ้มตัวเองมานอนบนเตียงของเขา เตียงใหญ่นี้เธอเคยนอนเมื่อครั้งเป็นเด็ก แต่เมื่อโตขึ้น เขาจึงแยกห้องนอนให้เธอไปนอนห้องที่อยู่ติดกันกับห้องของเขา
“ฉันพาทีของเธอ และรู้ไว้ฉันไม่ได้รังเกียจเธอเดหลี แต่ตรงกันข้ามต่างหากล่ะ”
แล้วพาทีก็จัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองออกจากร่างกายจนเหลือแต่กายเปลือยเปล่าแล้วเคลื่อนตัวขึ้นไปบนเตียงคร่อมทับร่างเล็กของเด็กดื้อที่อุ้มมานอนบนเตียง
“คะ...คุณพาที...” เธอเรียกชื่อของคนตัวเปลือยเปล่าที่คร่อมทับตัวเอง
“ห้ามฉันสิเดหลี ถ้าไม่ห้ามตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วเด็กน้อย” มือใหญ่หนึ่งข้างเท้ายันหัวเตียง อีกมือเคลื่อนไหวลูบไล้แก้มนวลแดงระเรื่อของเด็กสาวแล้วพูดต่อ “รู้ไหมว่าฉันกับเธอ เราแตกต่างกันตรงไหน และทำไมฉันถึงหลีกเลี่ยงเธอมาตลอดเดหลี”
“ไม่ว่าจะเพราะอะไร เดหลีก็ไม่สนใจทั้งนั้นค่ะ เดหลีขอแค่ได้อยู่กับคุณพาทีเหมือนตอนเด็ก อย่าผลัก
