“ พี่เขียดจ๋า ได้เวลามาล้างความน่ากลัวออกแล้วจ๋า “ ระหว่างที่ หมื่นหาญมองพิกุลอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ แอมแปร์เมื่อเห็นท่าไม่ดีเธอก็เลยบอกเขียดบ่าวที่นั่งก้มหน้าก้มตาทำอย่างกับว่ากลัว แม่นางพิกุลอย่างนั้นแหละ เขียดที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่เมื่อได้ยินแบบนั้นนางก็เงยหน้าขึ้นมาพอมองไปสบตาเข้ากับแม่หญิงพิกุลนางก็รีบก้มหน้าลงด้วยความสั่นกลัวเมื่อแอมแปร์เห็นแบบนั้นนางก็รู้ได้ทันทีว่าแม่นางพิกุลคนนี้ไม่ธรรมดาแน่
“ ไปพี่เขียดข้าจะล้างความขี้เหร่ให้พี่เองจ๊ะ “ แอมแปร์ พูดออกมาด้วยความจริงเพราะเขียดหน้าตางามเพียงแต่ว่านางเป็นทาสก็เลยเนื้อตัวและก็ผิวพรรณของนางเลยแห้งกร้าน เขียดที่นั่งก้มหน้าอยู่ก็ทำท่าจะคลานถอยหลังออกมาแต่อยู่ๆพิกุลก็พูดสวนขึ้นมาอย่างกับนางอิจฉาในละครหลังข่าว
“ อีเขียดมันเป็นแค่บ่าว เจ้าถึงแม้ว่าจะเป็นลูกพระยาแต่เจ้าก็เป็นบ้านี้แม่มะลิแล้วแบบนี้เจ้าจะทำให้อีเขียดมันงามได้เยี่ยงไร
