ความเป็นไปของนางสาวมัทนาถูกรายงานให้ผู้อุปการะทราบอยู่เรื่อยๆเป็นการพูดคุยกันผ่านตัวอักษรที่ส่งผ่านอีเมลเฉกเช่นเดิมเหมือนอย่างวันวาน แม้อยู่ในจังหวัดเดียวกัน ทว่าคุณเจก็ไม่เคยบอกสักครั้งว่าจะมาหา หญิงสาวเองก็ไม่คิดเร้าหรืออีก เธอคิดหาเหตุให้ตัวเองว่าคุณเจอาจไม่ว่างหรือไม่สะดวก แม้อยากพบหน้าแค่ไหน ความเป็นผู้ใหญ่ที่เริ่มมีมากขึ้นตามวัยก็บอกให้เธอหัดเก็บความต้องการของตัวเองไว้ในใจเสียบ้าง
ทุกคนมีความปรารถนา มีความอยากด้วยกันทั้งนั้น แต่ไม่ใช่ว่าจะสมหวังกับทุกเรื่องที่ต้องการ
“ช่างเป็นเด็กสิบแปดที่เข้าใจสัจธรรมดีจริงๆ” เธอพูดกับตัวเอง แต่สายตามองแชตที่กำลังพิมพ์คุยกับจิรัสย์ เขาพูดหลายครั้งว่าเธอโตเกินวัย เป็นผู้ใหญ่เกินตัว ซึ่งก็น่าจะจริงแหละ แต่มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ หากเธออ่อนต่อโลกแล้วจะเอาตัวรอดในเมืองหลวงกว้างใหญ่เพียงลำพังได้อย่างไร
Jirus : สอบเป็นยังไงบ้างคะ คนเก่งทำได้หรือเปล่า
-
