ไม่คิดสักนิดว่าจะรัก

บทที่ 2/6

มัทนานึกถึงบทสนทนาตัวเองกับครูบัวทอง ครูบอกให้เธอไปสร้างชีวิตของตัวเอง ครูบอกว่าเธอจะไปได้ไกลและได้ดี หวังเหลือเกินว่าให้เป็นอย่างนั้น แม้ต้องสูญเสียบ้านที่อยู่มาตั้งแต่เกิดไป ก็ใช่ว่าจะไม่มีบ้านหลังใหม่รอคอยเธออยู่

"พ่อจ๋า แม่จ๋า หนูรักษาสมบัติที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ไม่ได้ แต่หนูสัญญาว่าหนูจะหาบ้านหลังใหม่ หาที่อยู่ใหม่ด้วยตัวหนูเองให้ได้ พ่อแม่เป็นกำลังใจให้หนูด้วยนะ"

เมื่อจำเป็นต้องตัดใจก็ต้องทำ หากปล่อยให้อะไรก็ตามที่ตัวเองไม่สามารถแก้ไขได้มาฉุดรั้งเอาไว้ แล้วจะเดินหน้าต่อไปได้ยังไง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเรื่องที่อรทัยทำไว้ เธอจะลืม เมื่อไหร่ที่มีโอกาสเอาคืนเธอทำแน่

"มั่นใจใช่ไหมว่าพี่นุดีเอามาครบทุกชิ้นแล้ว" เช้าวันถัดมา มัทนามารอนุดีที่บ้านอรทัยแต่เช้า หญิงสาวไม่รู้หรอกว่าลูกพี่ลูกน้องเอาเงินเธอไปถลุงกับอะไรบ้าง ที่รู้คือต้องขู่ยังไงก็ได้ให้ญาติผู้พี่เอาของมาคืนให้ได้มากที่สุด "ถ้าพี่นุดีแอบเม้มไว้แล้วหนูรู้ หนูจะแจ้งความ"

แววตาเอาเรื่องของมัทนาทำนุดีกลัวไม่น้อย "ก็ถ้าแกไม่เชื่อ จะไปค้นหอพี่ดูก็ได้นะ"

"งั้นไปกันตอนนี้เลย" กระเป๋าแบรนด์เนมไม่กี่ใบ กับรองเท้าอีกแค่ห้าคู่ จ้างให้มัทนาก็ไม่เชื่อว่ามีแค่นี้

"นี่ยายผักกาด มันจะเกินไปหน่อยแล้วมั้ง"

"ถ้าการที่หนูจะเอาของของหนูคืนเรียกว่ามากไป แล้วที่พี่กับแม่พี่ทำกับหนูมันเรียกว่าอะไร อ้อ! ขโมย ถ้าพี่ไม่สะดวกให้หนูไปดูของที่หอพักพี่ งั้นเราไปสถานีตำรวจกันไหม เผื่อกฎหมายจะช่วยอะไรหนูได้บ้าง"

อีเด็กเวร!

คำก็ขู่ สองคำก็ขู่

"เสียงแรงที่แม่อุตส่าห์ดูแลแกมา รู้งี้ปล่อยให้เป็นเด็กกำพร้าเหมือนผีไม่มีญาติซะยังดีกว่า อกตัญญู"

"ถ้าพี่นุดีจะทวงบุญคุณแทนแม่พี่ งั้นหนูขอทวงให้แม่หนูที่อยู่บนสวรรค์บ้างก็แล้วกัน พี่จำได้ไหมว่าบ้านแม่พี่จะโดนยึด ใครเป็นคนให้เงินไปไถ่มา พี่จำได้ไหมว่าบ้านพี่ไม่มีข้าวสารกรอกหม้อ ใครให้เงินไปซื้อ แล้วพี่จำได้ไหมว่าวันที่แม่พี่ไม่มีญาติพี่น้องคนไหนให้ความช่วยเหลือ ใครกันที่ยื่นมือเข้าไปช่วย ก็พ่อแม่หนูทั้งนั้น"

"นี่แกกล้าทวงบุญคุณแม่พี่เลยเหรอผักกาด! แกนี่มันเลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ"

ทวงมาทวงกลับไม่โกง ในเมื่อนุดีพูดเรื่องบุญคุณขึ้นมา แล้วทำไมเธอต้องนั่งเงียบเหมือนปากอมอะไรไว้ มีปากก็ต้องพูดสิ จะปล่อยให้อีกฝ่ายมาแว้ดๆ ใส่ได้ยังไงกัน ใช่นิสัยนังผักกาดคนนี้ที่ไหน "แม่พี่ไม่ได้ทำงานงกๆ เลี้ยงหนูซะหน่อย แค่เอาเงินหนูไปซื้อมาให้หนูกิน"

แทบกรีดร้องออกมา นุดีเต้นเร่าๆ ซอยเท้าถี่ยิบ ทั้งยังชี้หน้าญาติผู้น้อง แต่ปากเงียบกริบไม่ได้พูดอะไรออกมานอกจาก "แก!" ด้วยโกรธจนคิดคำด่าไม่ออก

"หนูขับมอร์ไซต์ไปรอพี่ที่หอนะ พี่ก็รีบตามมาล่ะ ถ้าช้าหนูจะไปรอที่สถานีตำรวจ" หน้าดำหน้าแดงของนุดีไม่ได้ทำให้มัทนายี่หระ เจ้าหล่อนไม่สนใจสักนิดว่าลูกสาวอรทัยจะรู้สึกยังไง เรื่องเดียวที่เธอคิดว่าต้องทำคือรีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้วไปจากที่นี่ซะ ไปให้ไกลจากบ้านเกิดอย่างที่ครูบัวทองว่า ไปมีชีวิตใหม่ ชีวิตที่แม้จะเหลือตัวคนเดียวก็ต้องสู้เพื่อวันข้างหน้าที่ดีกว่า แต่ก็นะ ทุกอย่างที่อยากทำต้องใช้เงิน เงินค่าเดินทาง เงินค่าเช่าที่ซุกหัวนอน เงินค่าเรียน ไหนจะรายจ่ายจิปาถะ เพราะอย่างนั้นเธอจึงต้องหาเงินก่อน

คิดไว้ไม่ผิดเลยสักนิด ยังมีอีกหลายอย่างที่นุดีไม่ได้นำไปคืน ทั้งกระเป๋า รองเท้า เสื้อผ้า ซึ่งล้วนแล้วแต่มีราคาทั้งนั้น

"นี่มันอะไรกันพี่นุดี"

"ก็จะอะไรล่ะ นี่มันของของพี่ ไม่ใช่ของแก"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า" มัทนาหัวเราะเสียงดังเหมือนได้ฟังเรื่องตลกจากนุดี "ของของพี่? งั้นพี่นุดีบอกหนูหน่อยได้ไหมว่าเอาเงินจากที่ไหนไปซื้อ"

"ก็.. เออ" นุดีอึกอักด้วยไม่ได้คิดคำตอบไว้ เพราะไม่นึกว่ามัทนาจะบุกมาถึงอพาร์ตเมนต์ "ฉันก็"

"ก็ทำงานพิเศษไง ไม่ก็พ่อให้เงินมา ไม่ก็ถูกหวย" มัทนาช่วยคิดคำตอบให้คนที่หัวช้ากว่าตน "เลือกมาสักคำตอบว่าพี่นุดีจะตอบหนูว่าอะไร แล้วหนูจะได้พิสูจน์ว่าที่พี่พูดมันจริงไหม หรือพี่โกหกหนูกันแน่"

"พ่อให้เงินพี่มา" นุดีตอบไม่เต็มเสียง ทั้งยังหลบสายตาคนที่อายุน้อยกว่าตนสามปี

แค่นี้ก็รู้แล้วไหมว่าโกหก "หนูจะถามพี่นุดีอีกครั้ง เงินที่พี่เอาไปซื้อของไร้สาระพวกนี้ พ่อพี่ให้พี่มาจริงๆ หรือเป็นเงินของหนู ถ้าพี่โกหกแล้วหนูจับได้ พี่รู้ใช่ไหมว่าเราจะไม่ได้จบกันตรงนี้ แต่เป็นที่โรงพัก คิดดีๆ นะพี่นุดี คำตอบของพี่อาจทำให้ชีวิตพี่กับแม่พี่พลิกจากหน้ามือเป็นหลังเท้าเลยก็ได้ ยักยอกเลยนะ เมื่อกี้หนูแอบไปดูในกูเกิลมา อัตราโทษไม่ใช่น้อย คิดดูนะว่าถ้าดาวคณะอย่างพี่ติดคุกจะเป็นยังไง"

นุดีไม่ใช่คนขี้กลัว แต่เป็นคนหน้าบาง ทั้งตำแหน่งดาวคณะยังค้ำคอ แน่นอนว่าหล่อนไม่มีทางยอมให้เกิดเรื่องอื้อฉาวกับตัวเอง อุตส่าห์สร้างภาพไว้แทบตาย ถ้าติดคุกเพราะข้อหาแอบเอาเงินคนอื่นไปใช้ คงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน