Çakır’dan
Her yer karanlıktı ama bir silüetin bana doğru geldiğini görebiliyordum. Yaklaştıkça kalbimin gümbürtüsü de artmaya başladı. Sanki çok uzaklardan gelen bu kişi, benim hayatımın merkeziydi ve kalbim, onu hissediyordu. Onu görmek için çırpınırken sanki yürüdükçe aynı zamanda aramızdaki mesafeler de artmaya başlıyordu.
“Çakır!” diye bağıran kişinin sesi hem tanıdık hem de yabancıydı. Onun sesinde huzur ve sakinlik vardı. Yıllardır, çoşan içimi saniyeler içinde huzura dönüştürmüştü. Sağıma soluma bakındım ama yoktu. Ayak sesleri de bana yaklaştığını gösteriyordu. Kendimi bir labirentin içinde kaybolmuş ve yok olmuş gibi hissediyordum.
Çaresizlik girbabına girmiştim. Bağırdım ama sesim ses tellerimde kesildi ve bağıramadım. Biri sanki bağırmamı engellemişti. Yardım edin diyordum
