Onu kendimden uzaklaştırdım. Bana yaklaşmasına bile tahammül edemiyordum. Dayım, başıma bela etmişti ve asla ondan kurtulamıyordum. Dişlerimin arasından “Elçin, biz nişanlı değiliz!” diye tısladım ama onun benden ayrılmaya hiç niyeti yok gibi duruyordu. Kollarını, belime sardı ve asla bırakmadı. Kafasını da göğsüme yasladı.
Kokusundan bile iğreniyordum. Sülük gibi bana yapıştı ve silikonlu dudaklarını büzdü. Patlayacak diye korkuyordum. Her tarafı sahte bir insandan nasıl normal olmasını bekleyebilirdim ki? “Ama Çakır biz nişanlanacağız!” deyip kolumu okşadı. Mina okşadığında bütün vücudum uyarılırken onun tek dokunuşu bile midemi bulandırıyordu.
Nasıl bu kadar farklılık olabilirdi? İnsandan insana değişmesinin sebebi neydi? Bunu Hazal’a sormak isterdim ama yapamazdım. Bana tek bir şey
