Hazal’dan
Hiç sebep yokken sevdiğiniz birinin hakarete uymasına göz yumdunuz mu? Ben, asla bunu yapamazdım ve göz yummadım da! Karşımdaki dayım bile olsa o an tanımazdım. Dayımı çok seviyordum ama Ecevit ne olursa olsun benim kocamdı. Onun yanında olmam gerekiyordu. Dayımın bakışlarında bir donukluk olduğunda söylediklerimin hoşuna gitmediğini anladım.
Sen, bu sözlerine çok pişman olacaksın, Hazal, diyen iç sesimi susturdum. Ecevit gerçekten beni sevmiyordu ki… Dayım her zaman yanımda olmuştu ve beni her konuda desteklemişti. Sanki hayal kırıklığına uğramış gibi bana bakıyordu çünkü yüzünde asla bunu beklemeyen bir tavır vardı. Ben de istemezdim bunu yapmayı ama onu hor görünce kendimi tutamamıştım.
Ecevit’in de aynı tepkiyi verdiğini gördüm ama bir yandan da mutlu olduğunu görebiliyo
