เจ้าบ่าวฟ้าประทาน

สามีฟ้าประทาน บทที่3..

พิมดาวยิ้มกว้างเธอกำลังหิวจัดเพราะอ่านหนังสือจนลืมอาหารมื้อเย็น

“ตามสบายฉันไปล่ะ ไม่ไหวแล้วเมา!!”

เมรินก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม เธอหมุนตัวเดินกลับ แม้จะเอียงไปเอียงมาก็ยังคลำทางไปถึงห้องจนได้ เมื่อประตูเปิดพิมดาวรีบหลบเข้าห้องตัวเองผู้ชายคนเดิมที่เธอไม่เคยชอบหน้า เขามองตรงมาและในแววตามีอะไรบางอย่างแปลกๆ

เธอตัดความสนใจลงมือแกะห่ออาหารเพื่อรับประทาน อยู่ในห้องหับมิดชิดและเธอคอยระวังตัวเป็นอย่างดี หากไม่ประมาทเธอก็จะไม่มีอันตรายอะไร อีกแค่3เดือนเธอก็จะกลับประเทศไทย พ้นจากสภาพที่ชวนหวาดหวั่นเช่นนี้

พิมดาวยกมือลูบท้องเธอเก็บกล่องอาหารใส่ถุงและเตรียมเอาไปทิ้งในตอนเช้าก่อนที่จะไปมหาวิทยาลัย ขออ่านอีกสักหน่อยแล้วค่อยนอนพรุ่งนี้เธอจะได้ทำข้อสอบแบบฉลุยไม่ติดขัด หลังอ่านหนังสืออยู่พักใหญ่ๆ เธอรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองร้อนวูบวาบ มันสะบัดร้อนสะบัดหนาว ขนลุกเกรียว ภาพตรงหน้าเบลอๆ และเอียงไปเอียงมา ความรู้สึกรุ่มร้อนแปลกๆ กระจายอยู่ตามเนื้อตามตัว เธอถอดแว่นตาวางข้างตัว ยกมือขึ้นกอดตัวเองไว้ เม็ดเหงื่อไหลซึมเต็มหน้า ช่องท้องบิดเป็นเกลียวและมีคลื่นความร้อนพลุ่งพล่านทั่วทั้งร่างกาย

“เห้ย!! นานจังวะ ป่านนี้ยาน่าจะออกฤทธิ์แล้วนะ”

เสียงกระซิบกระซาบหน้าห้องนอนของตัวเอง เธอตะแคงหูฟังและพอจะจับใจความได้ทั้งๆ ที่สติไม่ค่อยจะประติดประต่อ

เธออยากร้องไห้พอๆ กับกรีดร้องเสียงดังๆ เมรินหักหลังเธอเอาอะไรให้เธอกินและมันกำลังสร้างความทรมานให้กับตัวเอง แต่อะไรก็ไม่เท่าหากเธอยังฝืนอยู่ตรงนี้ ตัวเองคงไมปลอดภัยเมื่อมีคนร้ายจ้องรอคุกคามอยู่หน้าห้อง หากสติหลุดเกิดอะไรขึ้นเธอคงไม่สามารถช่วยตัวเองได้ เมื่อไอ้มารร้ายคอยเวลาและโอกาสอยู่

พิมดาวค่อยๆ พยุงตัวเอง เธอลุกจากที่นอนและพยายามประคองตัวหาทางรอด หน้าต่างบานใหญ่มีระเบียงติดกับห้องข้างๆ และห้องนั้นยังว่างไม่มีคนพักอาศัย ทางรอดทางเดียวที่ตัวเองต้องเสี่ยง เธอค่อยยื่นเท้าออกไปนอกหน้าต่างฝ่าเท้าเปลือยวางบนระเบียงแคบๆ มือเล็กๆ ชุ่มเหงื่อเธอเกาะราวระเบียงไว้แน่น ค่อยกระดืบๆ ไปตามทางเดินแคบๆและพยายามไม่มองไปยังพื้นด้านล่าง ความร้อนในตัวพลุ่งพล่านเพิ่มขึ้น แต่หากยังอยู่ที่เดิมเธออาจจะต้องตายทั้งเป็น เพราะพิมดาวรู้ดีว่าไอ้หมอนั่นต้องการอะไรจากเธอ เมื่อสายตาคู่นั้นโลมเลียเธอทุกครั้งที่เมรินเผลอ แต่ไม่คิดว่าเมรินจะร่วมมือกับไอ้หมอนั่นด้วย เธอคงโชคร้ายที่ได้อยู่ร่วมห้องกับเพื่อนสาว ขนาดมาจากประเทศเดียวกันเป็นญาติเกือบสนิท ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะทำได้ลง

“พรูว์!!”

พิมดาวถอนลมหายใจพรวดๆ เมื่อสามารถปีนผ่านระเบียงแคบๆ มายังห้องติดกับห้องตัวเองได้โดยที่ไม่ตกลงไปเสียก่อนเธอค่อยจรดปลายเท้าย่องเงียบๆ หลังเปิดประตูด้านข้าง มองหาทางหนีทีไล่ให้ตัวเอง ประตูห้องตรงข้ามเปิดออกมา ผู้ชายคนหนึ่งกำลังโยนถุงขยะลงในถังเธอเองก็ใกล้จะหมดสติ ริมฝีปากอิ่มเผยออ้า เธอเปล่งเสียงขอความช่วยเหลือก่อนที่สติจะหลุดลอย

แยนมองประตูห้องฝั่งตรงข้าม ประตูเปิดอ้าแต่ไม่กว้าง ผู้หญิงคนหนึ่งในชุดอยู่บ้านแสนสบาย เธอทรุดตัวลงนั่งมือเล็กๆ จับยึดขอบประตูไว้แน่น เสียงแหบแห้งร้องขอความช่วยเหลือก่อนที่ร่างเล็กๆ นั่นจะรูดลงไปกองที่พื้น

“เห้ย!!”

แยนกระโจนพรวดเดียวเขาเข้าไปประคองร่างอวบอุ่น พลิกลำตัวเธอขึ้นก่อนจะขมวดคิ้วนิ่วหน้า “ยัยหน้าจืดนี่ เป็นอะไร ทำไมมาอยู่ห้องนี้ล่ะ”

ชายหนุ่มเร่งสำรวจร่างกายอีกฝ่ายคราวๆ ผิวเธอร้อนจัด ริมฝีปากแห้งเป็นขุย แยนตัดสินใจอุ้มเธอขึ้นมาจากพื้นแล้วเดินฉับๆ กลับเข้าห้องตัวเอง

“หายไปไหนวะ พวกมึงหลอกกูหรือไง ไหนล่ะหนูพิม ในห้องไม่เห็นมี”

เสียงห้าวๆ ของผู้ชายคนหนึ่งเขาโวยวายเสียงดังลั่น แยนตะแคงหูฟังด้วยความตั้งใจ

“ไม่รู้โว้ย!! ก็เห็นๆ ว่าอยู่ในห้อง เอาข้าวผสมยาไปให้กินก่อนมึงมานี่ล่ะ ไม่รู้ว่าอีห่านั่นไปมุดหัวอยู่ที่ไหน”

“ในเมื่อไม่มีหนูพิมมึงกับเมก็เอาเงินมาคืนกู”

“อะไรวะโทมัส มึงก็รู้กูล่อยาไปเกือบหมด จะเอาเงินที่ไหนไปคืนมึง”

“นั่นเป็นค่าจ้างถ้ามึงทำไม่ได้ก็ต้องเอาเงินมาคืนกู”

“กูไม่มีหรอก กว่าเงินจะออกต้องสิ้นเดือน มึงเข้าไปเอาอีเมก่อนแก้ขัด เดี๋ยวกูจะลองลงไปหาหนูพิมดูซิ คงหนีไปไม่ไกลหรอก ยาออกฤทธิ์เดี๋ยวก็คลานกลับมาเองนั่นแหละ”

แยนทำหน้าปั้นยากในขณะที่เขาก้มมองคนตัวเล็กในอ้อมกอดนิ่งๆ นี่ไงสัญชาตญาณที่มันผุดขึ้นมาในตอนที่เขาและเธอสบตากัน เขาจะต้องเกี่ยวพันกับเธอและกำลังเผชิญหน้ากับปัญหาร่วมกัน

ชายหนุ่มหมดความสนใจเสียงโวยวาย เขาจึงไม่รู้ว่าเมรินถูกปู้ยี่ปู้ยำแทนพิมดาว แต่ดูเหมือนว่าเธอหาได้สะทกสะท้าน เมื่อยังอยู่ในอาการสะลืมสะลือเมายาอย่างหนัก ใครจะทำอะไร จับไปทางซ้ายโยนไปทางขวาสุดแล้วแต่เลยก็เธอยังคงตกอยู่ในห้วงฝันแสนสวยงามเพราะฤทธิ์ยาเสพติดที่เธอกินเสพมันเข้าไปในร่างกาย

ชายหนุ่มเดินไปหย่อนร่างอวบอัดของพิมดาวไว้บนเตียง เขาเท้าแขนกับเอวหนาๆ ของตัวเอง สายตามองหญิงสาวที่นอนนิ่งด้วยสายตามีความหมาย ความจริงยัยหน้าจืดนี่ก็รูปร่างดีไม่ใช้น้อย รูปกายอ้อนแอ่นอรชรกลมกลึง ยิ่งมองดูใกล้ๆ ผิวเธอเนียนละเอียดดั่งเม็ดทราย กลิ่นกายหอมอ่อนๆ ชวนดอมดม

พิมดาวขยับตัว เธอร้อนวูบวาบสะลับกับหนาวสั่น ร่างกายตื่นเพริดความรู้สึกในร่างกายแปลกๆ เธอบิดลำตัวยกมือขึ้นลูบไล้ตัวเอง เพราะรู้สึกเหมือนมีมือมากมายไต่ตามเนื้อตามตัวจนคันยุบยับ ดวงตากลมโตหรี่ปรือ เธอช้อนสายตาฉ่ำหวานมองภาพพร่าเลือนตรงหน้า เทพบุตรสุดหล่อยืนอวดสรีระร่างกาย แผงอกตึงแน่นอุดมไปด้วยกล้ามเนื้อ รูปลักษณ์ชวนฝันและอยากอิงแอบแนบร่างกายกับแผงอกหนาๆ เธอหยัดเอนไปเอนมา ยกมือขึ้นโบกไปมาเชื้อเชิญเทพบุตรสุดหล่อกรายๆ

เอาแล้วไหมล่ะ!! แยนกำลังสงสัยว่าไอ้ยาที่ไอ้พวกนั่นใส่ให้พิมดาวกินคือยาประเภทไหน ความจริงมาเฉลยเอาตอนที่เธอทำท่าทำทางแปลกๆ เวรแล้วไหมล่ะกู!! เพราะหากทุกอย่างเข้าสู่รูปรอยเดิมเมื่อไร เขาจะถูกตีหน้าด้วยคำว่าชายใจโฉด กระทำมิดีมิร้ายผู้หญิงสาวๆ ไม่ได้สติ อาจจะโดนตบเมื่อลืมตาตื่น สาเหตุเพราะกระชากพรหมจรรย์มาจากเจ้าหล่อน

แยนอยากถอยหลังหนีและอุ้มพิมดาวเข้าไปแช่น้ำในอ่างตามนิสัยของสุภาพบุรุษ แต่...เขาไม่ใช้ผู้ชายเพอร์เฟคแมน เป็นชายแท้ๆ ที่หื่นเต็มขั้น ไอ้อย่างที่พระเอกในหนังสือนวนิยายทำ!! รับรองได้ไม่ได้อยู่ในสาระบบของแยน โรสราฟ เพราะสิ่งที่เธอจะได้จากเขาก็คือการมอบความสุขหลุดโลกให้เธอ และเธอจะไม่ลืมเหตุการณ์นี้ไปชั่วชีวิต ถึงสติลางเลือนรับรองได้เขาจะย้ำๆ ให้เธอจำได้ติดตาตรึงใจ!!

แยนกระตุกยิ้มชายหนุ่มลงมือปลดเสื้อบนตัวช้าๆ เพราะว่าพิมดาวเองเธอก็เริ่มดึงทึ้งเสื้อแสงบนร่างกาย ดวงตาคู่นั้นเหมือนกับเพชรเม็ดงามประกายแสงระยิบระยับฉ่ำวาว ผิวขาวกระจ่างกลางแสงไฟสีนวล ช่วงเอวคอดกิ่วประกอบกับสะโพกผายตึงแทบทำให้แยนกระโจนขึ้นไปบนเตียงและสอนให้สาวเจ้ารับรู้รสชาติร้อนแรงของบทสิเน่หา แต่แยนใจเย็นพอ เขาปล่อยให้อีกฝ่ายทรมานเพิ่มขึ้นเพราะฤทธิ์ยา

พิมดาวรู้สึกว่าร่างกายตัวเองเบ่งบาน ยอดอกใต้ชั้นในตั้งชูชันมันแข็งตัวเป็นตุ่มไตและสั่นไหวระริกระรี้ ร่างกายคันยุบยับเหมือนมีหนอนตัวเล็กๆ นับแสนนับพันไต่ อยากจะสะบัดให้หลุดพอๆ กับอยากให้มันไชเขาไปลึกๆ ตามผิวเนื้อ

แยนคืบคลานเข้าไปใกล้ร่างอวบอัดที่บิดส่ายเหมือนนางแมวยั่วสวาท เมื่อแตะมือโดนผิวขาวละเอียด ร่างกายของพิมดาวสะท้านเยือก เธอปรือตามองก่อนจะโถมตัวเข้าใส่

“ช่วยด้วย ช่วยพิมด้วย พิมร้อน...”

เสียงครางแผ่วพร่า ร่างอวบอัดส่ายไหวเหมือนคลื่นในทะเสกำลังโดนพายุพัดใส่

“ให้ผมช่วยคุณยังไงล่ะพิม!!”