เจ้าบ่าวฟ้าประทาน

สามีฟ้าประทาน วรดร เขียน บทที่1.        สาวน้อยวัยวัยยี่สิบกว่าๆ นั่งก้มหน้าอ่านหนังสือเรียนในมือที่เก้าอี้ข้างสวนสาธารณะ อากาศรอบๆ ตัวอบอุ่นสบาย ฤดูใบไม้ผลิกับอากาศเย็นๆ หากมัวเคร่งเครียดอยู่แต่ในห้องคับแคบ พิมดาวคงรู้สึกว่าการอ่านหนังสือเรียนมันน่าเบื่อ!! จึงหอบตำราที่จะมีสอบในวันรุ่งขึ้น มานั่งตากแสงแดดอ่อนและเพลินๆ กับเสียงลมพัดโชยเบาๆ อีกอย่างการอยู่ในห้องมันอันตรายด้วย เพราะพี่สาวคนสวยอย่างเมรินเธอควงแฟนหนุ่มมาค้างคืน พิมดาวไม่อยากได้ยินเสียงแปลกๆ มันเป็นสาเหตุให้เธอสมาธิแตกซ่าน รู้สึกหงุดหงิดที่ถูกละเมิดความเป็นส่วนตัวจึงหอบตำราทั้งหมด ออกมานั่นอ่านสบายๆ ด้านนอกดีกว่า เวลาเกือบบ่ายแต่สาธารรัฐเช็ก กรุงปรากกำลังเย็นสบาย พิมดาวได้ทุนเป็นนักเรียนแรกเปลี่ยน เธอเหินฟ้ามาร่ำเรียนต่อและหวังว่ากลับไปประเทศไทยเธอจะนำความรู้ที่ร่ำเรียนมากลับไปพัฒนาประเทศของตัวเอง เธอขยันอ่านและคร่ำเคร่งอยู่กับตำราเรียน ไม่สนใจปาร์ตี้เหมือนกับเมรินลูกพี่ลูกน้องที่มาพร้อมๆ กัน อีกแค่3เดือนเธอก็จะเรียนจบ จะได้กลับบ้านเกิดไปหาพ่อกับแม่ ถึงที่ปรากจะสงบและสบายเพราะยังเป็นประเทศเล็กๆ สาธารณรัฐเช็กเป็นประเทศคอมมิวนิสต์เก่า เพิ่งจะเปิดประเทศมาไม่นาน ทำให้อัตราค่าครองชีพต่างๆ ยังไม่สูงมากนัก แหล่งท่องเที่ยวก็สวยงามคงสภาพเดิมๆ เสียงเด็กวิ่งเล่นในสนาม พวกเขาหัวเราะร่ากำลังวิ่งไล่เตะลูกกลมๆ กลางสนามหญ้า พิมดาวอมยิ้ม เธอยกมือขึ้น กดปลายนิ้วลงเหนือคิ้วไล่ความปวดล้าของสายตา ลูกบอลลูกหนึ่งกลิ้งหลุ่นๆ ตรงมาใกล้เธอ มันกลิ้งหายเข้าไปในพุ่มไม้ไม่ไกลจากตัว เด็กผู้ชายวัยไม่เกิน5ขวบวิ่งตัวเอียงตรงมา ก่อนจะยิ้มเหยเก เมื่อเขาไม่กล้าที่จะหมุดเข้าไปเก็บลูกบอลลูกนั้น พิมดาวลุกขึ้นยืน เธอวางหนังสือไว้บนเก้าอี้นั่งเล่น เดินไปหาเด็กชายพร้อมทั้งย่อตัวลง ส่งยิ้มผูกไมตรีให้เพราะรู้ว่าเขาต้องการความช่วยเหลือ “ให้พี่สาวช่วยไหมครับ” เด็กน้อยพยักหน้าหงึกๆ หงักๆ ยิ้มเหยๆ เธอคลานเข้าไปในพุ่มไม้และมองหาลูกบอลลูกนั้น... หะ!! มีก้อนกลมๆ กองขยุกขยุยอยู่ตรงนั้นนะ พิมดาวหงายหลังผึ่ง เมื่อมุดเข้าไปในพุ่มไม้กอใหญ่เธอเจออะไรบางอย่างที่หน้ากลัว... ผู้ชายคนหนึ่งนอนหมดสภาพอยู่ในนั้น เนื้อตัวเขามีแต่กลิ่นเหม็นเปรี้ยวโชยกรุ่น เขาคงซัดแอลกอฮอล์เข้าไปเต็มคราบถึงได้มานอนหมดสภาพดูไม่จืดอยู่ตรงนี้ เธอเอื้อมหยิบลูกบอลให้เด็กชายและใช้มือสะกิดชายหนุ่มเบาๆ แต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ พิมดาวชั่งใจอยู่สองถึงสามนาที เธอตัดสินใจผลักไหล่ชายหนุ่มแรงๆ เพื่อปลุกให้เขาตื่นขึ้นมา เมื่อเวลาล่วงเข้าไปบ่ายคล้อย ถึงอุณหภูมิจะคงความเย็นสบาย แต่หากเขานอนอยู่ตรงนี้ทั้งคืนเกรงว่าจะป่วยไข้ไปเสียเปล่าๆ “อย่ามายุ่ง!! ไปไหนก็ไป” แยน โรสราฟกำลังมึน เขาหนีการตามล่าของคุณย่าเพราะจนป่านนี้เขายังหาภรรยาเป็นตัวเป็นตนไม่ได้ สาวสูงวัยเจ้าระเบียบ ญาติคนเดียวของแยนที่ยังมีชีวิต เธอบงการเขาเกือบทุกย่างก้าว แต่หลานชายสุดแสบหาทางเลี่ยงหลบได้ตลอด ปาร์ตี้เมื่อคืนกำลังสนุกสุดเหวี่ยง เขาคาดว่าจะคว้าแม่สาวทรงโตๆ สักคนไปกกกอดและชุ่มฉ่ำกับรสเสน่หา แต่งานเลี้ยงทั้งหมดต้องล่มสลายลง เมื่อคุณนายเทเรซินปรากฎตัว แยนหนีกระเซอะกระเซิง เขากำลังเมาจัด สติสตางค์เกือบหลุดโลก แค่ประคองตัวยังยาก จึงมุดตัวเข้ามาหลบในพุ่มไม้และหลับใหลไปหลังจากนั้น จนกระทั่ง... ชายหนุ่มปรือเปลือกตามองคนตรงหน้า แสงแดดอุ่นๆ ส่องสว่างแต่มันทำให้เขาเกือบเป็นบ้า “แสบตาฉิบหาย ขอน้ำสะอาดขวดสิ” ชายหนุ่มบ่นเสียงขุ่น เสียงแหบแห้งเพราะลำคอถูกแอลลกอฮอล์บาดเผามาเกือบค่อนคืน พิมดาวหยัดกายขึ้นยืน เธอส่ายหน้า นึกรังเกียจชายหนุ่มในใจ พระอาทิตย์ขึ้นจนจวนจะตก ไอ้หมอนี่ยังมัวหลับไม่รู้เรื่อง แถมกลิ่นตัวยังเหม็น เอียนๆ ชวนแหวะ!! เธอยื่นขวดน้ำส่งให้ชายหนุ่มและเธอก็หมุนตัวเดินกลับไปนั่งที่เดิม หมดความสนใจชายแปลกหน้าไปโดยปริยาย แยนเทน้ำใส่อุ้งมือ เขาสาดน้ำใส่หน้าเพื่อล้างตาและปลุกความกระฉับกระเฉงกลับคืนมา น้ำอีกครึ่งขวดชายหนุ่มกระดกขวดดื่มกินด้วยความกระหาย ก่อนจะโยนขวดเปล่าทิ้งในถังขยะข้างตัว หากใครๆ รู้เข้าว่าเมื่อคืนเขานอนในพุ่มไม้ข้างๆ ถังขยะคงจะหัวเราะงอหายเพราะทายาทโรสราฟไม่น่าตกยากจนหาที่นอนให้ตัวเองไม่ได้ ชายหนุ่มเดินไปทิ้งตัวนั่งยังเก้าอี้ที่พิมดาวนั่งอ่านหนังสืออยู่ เขาตวัดปลายเท้ายกขึ้นนั่งไขว่ห้าง “ขอบใจนะ ที่ปลุก” “อืม...” พิมดาวขยับตัวหนี เธอพยักหน้ารับแกนๆ เขาเป็นคนแปลกหน้าที่น่ากลัวและน่าขยะแขยงที่สุด เสื้อผ้ายับยู่ยี่ หัวหูกระเซอะกระเชิง รูปร่างสูงใหญ่ยังกับยักษ์ปักหลั่น แถมกลิ่นตัวเหลือทนสุดๆ... “เธอไม่มีบ้านอยู่หรือไง ทำไมมานั่งเลื่อนลอยที่สวนสาธารณะ” มันเกี่ยวอะไรกับเขาด้วยล่ะ กับการที่เธอมานั่งจุ่มปุกอยู่ตรงนี้ ในเมื่อมันเป็นพื้นที่สาธารณะ ใครจะไปใครจะมาก็ได้ พิมดาวเริ่มฉุน เมื่อชายหนุ่มกำลังสร้างความรำคานให้เธอ เขาก่อกวนจนเธอไม่มีสมาธิอ่านหนังสือ แยนปรายตามองยัยเด็กหน้าจืด ผมสีน้ำตาลอ่อนขมวดเป็นก้อนๆ ไว้ด้านหลังศีรษะ เธอสวมแว่นอันใหญ่ๆ ไว้บนหน้า ทำท่าทำทางเหมือนเด็กเรียนทั่วๆ ไป เขาเริ่มสำรวจผู้หญิงข้างตัว ว่าไปเธอก็ดูดีไม่ใช่น้อย ผิวขาวใสวิ้งๆ ขนาดไม่ได้แต่งเติมเครื่องสำอางค์ยังขาวหมดจด ลาดไหล่ระหง ลำคอเรียวบาง ลูกผมที่ตกห้อยๆ ลงมาระคอทำให้เธอดูเย้ายวน ชวนให้ซุกไซ้พิลึก “สวนสาธารณะนี่เขาเปิดให้ประชาชนทั้งหมดมาใช้ ไม่อย่างนั้นมันจะกลายเป็นที่รกร้าง อีกอย่างการที่ฉันมานั่งตรงนี้ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่มีบ้านจะอยู่ เพราะฉันไม่ได้นอนหลับในพุ่มไม้เหมือนคุณ!!” พิมดาวตวัดสายตาใส่ เธอแยกเขี้ยวขู่สำทับเพราะเขากำลังทำให้เธอเสียเวลาอ่านหนังสือ “เธอเรียนเศรษฐศาสตร์เหรอ” แยนแหล่ตามองตำราเล่มใหญ่ๆ ในมืออีกฝ่ายก่อนจะขยับปากถาม เขาไม่รู้สึกอะไรเลยกับน้ำเสียงกระแทกกระทั้นแบบนี้ เมื่อน้ำเสียงที่เจ้าหล่อนใช้ไม่ได้ครึ่งของคุณนายเทเรซิน พิมดาวพ่นลมหายใจแรงๆ เธอพับตำราในมือเก็บลงกระเป๋าผ้าใบใหญ่ “เปล่าฉันเรียนกฎหมาย แต่ก็ต้องรู้ความเป็นไปทั้งหมดที่เกี่ยวพันไม่ใช่รึ!!” พิมดาวเรียนกฎหมายระหว่างประเทศ เธอต้องการหาจุดบกพร่องของกฎหมายไทยกับเพื่อนต่างชาติ และต้องการพัฒนาไม่ให้ประเทศของตัวเองมีข้อเสียเปรียบให้คู่ค้า เพราะจากที่เห็นๆ มาประชาชนชาวไทยถูกเอาเปรียบจากต่างชาติเพราะกฎหมายไทยมีช่องโหว่ให้เพื่อร่วมโลกคดโกง “อืม...เก่งนี่ ฉันเองเป็นผู้ชายแท้ๆ ไม่เคยชอบเลยไอ้พวกตำราเล่มหนาๆ มันเหมาะที่จะเอาไว้หนุนหัวนอนมากกว่า” แยนไหว่ไหล่เขาไม่จำเป็นต้องเรียนเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ เมื่อยังมีคนมีฝีมือมากพอที่จะชักจูงมาทำงานด้วย อีกอย่างต้นตระกูลก่อร่างปลูกสร้างรากฐานไว้ให้มั่นคงแข็งแรง ขนาดพวกเขาทั้งหมดล้มหายตายจากไปเป็นสิบๆ ปี เขาก็ไม่เคยเห็นว่าบริษัทที่พ่อทำไว้จะซบเซาหรืออับปางลง ชีวิตหนุ่มโสดแสนสบาย มีกองมรดกท่วมหัว ไม่ว่าจะใช้จ่ายหนักมือแค่ไหน ผลกำไรที่ที่บริษัททำได้ก็ไม่เคยจะยุบยอบลงซักนิด มีแค่ปัญหาเดียวที่คอยกวนใจ คือการมีมาดามเทเรซินผู้เป็นย่า ท่านเป็นจอมเผด็จการและคอยชี้นำให้เขาต้องคอยทำตามมาตั้งแต่เด็ก อายุล่วงเขาไปแปดสิบสองปี คุณย่าเขายังแข็งแรงและคอยตามติดตลอดเวลา จนเกือบจะกระดุกกระดิกไปทางไหนก็ไม่ได้ ท่านต้องการให้เขามีทายาทสืบสกุล ซึ่งชายหนุ่มยังไม่พร้อม... พิมดาวแอบเบ้ปากจะให้เธอเชื่อรึว่าผู้ชายคนนี้เรียนจบชั้นวิทยาลัย ในเมื่อเขาทำตัวไร้สาระ เมาไร้สตินอนข้างทาง ถึงจะหน้าตาดีก็เถอะ!! มันไม่ได้เป็นการประกาศเกียรติคุณของเขาเสียหน่อย อืม...อาจจะเป็นลูกหลานคนมีสตางค์และชอบทำตัวไร้แก่นสารไปวันๆ ก็เป็นได้ เธอขยับตัวเตรียมตัวกลับ ในเมื่อทนนั่งอยู่ตรงนี้ก็คงไม่เกิดประโยชน์เพราะถูกก่อกวนจากผู้ชายหน้าตาดีตัวใหญ่ยักษ์ที่สำคัญกลิ่นตัวเขาเกินที่จะทน “อ้าวจะกลับแล้วเหรอ!!”