สามีฟ้าประทาน บทที่2.
1539 Words
เมื่อคนข้างตัวขยับตัวลุกขึ้นยืนชายหนุ่มจึงอดใจไม่ไหวเขาเอ่ยปากถามทันที...
พิมดาวก้มหน้าลง ช่างไม่รู้เลยรึว่าเขาสร้างความรำคานให้กับเธอ จนทำให้เธอต้องอับเปหิตัวเองกลับไปอยู่ในห้องพักที่เต็มไปด้วยมลภาวะทางเสียง มันก็ยังดีกว่าทั้งภาพและกลิ่น
“อ้าว ทำไมไม่ตอบ!!”
แยนบ่นตามหลัง ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนและก้าวเท้าตามผู้หญิงคนนั้นไปห่างๆ ไม่รู้สิสัญชาตญาณของเขาบอกนี่ ว่าเธอคนนี้อาจจะทำให้เขาหลุดจากกรอบการควบคุมของคุณย่า...
พิมดาวเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เมื่อผู้ชายคนนั้นเดินตามเธอมาห่างๆ ถึงบนถนนจะเต็มไปด้วยผู้คนแต่มันก็เป็นอันตรายไม่ใช่หรือหากเขาคิดกับเธอในแง่ไม่ดี
“งูเห่าหรือเปล่าวะ”
เธอบ่นอุบๆ อิบๆ คิดถึงคำภาษิตโบราณของประเทศไทย เปรียบเหมือนชาวนาใจดีช่วยเหลืองูเห่าที่ใกล้จะแข็งตาย พอโอบอุ้มเอาไว้ให้ไออุ่นจนตัวมันรู้สึกดีขึ้น กลับแว้งกัดคนที่ช่วยเหลือ เธอคงไม่ได้โชคร้ายขนาดนั้นหรอก ยังไงก็ขอให้รอดปลอดภัยเพราะอีกแค่ไม่กี่ช่วงตึกเธอก็จะถึงที่พักของตัวเอง
หลังผู้หญิงคนนั้นหายลับไปในตึกเก่าๆ แยนเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะกระตุกยิ้ม อาคารหลังนี้เป็นหนึ่งในสมบัติอันมากมีของโรสราฟ สิ่งก่อสร้างที่บิดามองกาลไกล ท่านปลูกสร้างเอาไว้เกลื่อนเมืองปราก เขาจึงกลายเป็นเสือนอนกินแสนสบาย มีเงินจับจ่ายมือเติบ ไม่นับร้านอาหารขึ้นชื่อที่มารดาสร้างไว้อีกด้วยนะ ลำพังเงินจากการเช่าอาศัยและผลกำไรของร้านอาหารก็ทำให้ชายหนุ่มมีชีวิตแสนสบายงานการไม่ต้องแตะ เพราะมีมือดีๆ ที่ทั้งบิดามารดาไว้วางใจคอยดูแลให้ ตั้งแต่ทั้งสองคนลาจากโลกนี้ไป
“มาเช่าห้องเหรอคะคุณ”
แยนหยุดยืนอยู่หน้าล็อบบี้ ชายหนุ่มกวาดตามองป้ายด้านหลังพนักงานเมื่อมีข้อความเขียนไว้ ถึงราคาของห้องแต่ละห้อง
“อืม...”
“เอาแบบไหนดีคะคุณ ชั่วคราวหรือว่าเป็นรายเดือน”
พนักงานรีบยื่นข้อเสนอให้ชายหนุ่ม เพราะมันหมายถึงผลกำไรที่เพิ่มขึ้นหากมีคนใช้บริการเต็มอัตตา
“รายปี!!”
“คะ!!”
“รายปีฉันจะเช่าทั้งปี เก็บไว้หนีคุณย่า”
แยนเอ่ยเสียงหนักๆ เขาบอกความตั้งใจให้อีกฝ่ายรู้
“มันอาจจะแพงนะคุณ ค่าเช่าที่นี่ถึงจะถูก แต่ถ้าหากเช่าเป็นปีๆ อาจจะมากโขอยู่นะคะ”
เป็นเพราะสภาพร่างกายของอีกฝ่าย กลับกลิ่นเหม็นเปรี้ยวที่โชยเข้าจมูก ถึงเนื้อผ้าที่ชายหนุ่มสวมใส่จะดูดี แต่มันสกปรกและมีกลิ่นเหม็น พนักงานสาวกวาดตามองชายหนุ่มตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เธอกำลังวิเคราะห์ว่าเขาอาจจะเป็นคนสติไม่ดีต้องการมากลั่นแกล้งกันหรือเปล่าจนกระทั่ง!!
บัตรเครดิตสีดำเป็นแบบบัตรแพลททินั่มไม่จำกัดวงเงินของธนาคารชื่อดังในประเทศ ชายหนุ่มที่เธอกำลังกังวลเขายื่นส่งให้ และถอยหลังกลับไปยืนกอดอกอยู่ห่างๆ
ยิ่งชื่อที่ปรากฏตอนที่เธอรูดบัตรเครดิตทำรายการ มันยิ่งทำให้เธออ้าปากค้างรีบระล่ำระลักแก้ตัว
“คุณแยนคะ ไม่ต้องทำรายการก็ได้ค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะหาห้องพักให้ และจะแจ้งมาดามเทเรซินให้ทราบว่าเป็นความต้องการของคุณ”
“ทำไปเถอะรายการนะ ฉันไม่ต้องการให้คุณย่ารู้ ช่วยปิดเป็นความลับด้วย ขออยู่อย่างสงบๆ สักเดือนสองเดือน” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเอื่อยๆ เขาอยากพักผ่อนไกลตัวคุณย่า เบื่อที่ต้องปั้นหน้าและคอยดูตัวสาวๆ ที่ท่านพามาส่ง อยากจะนอนเงียบๆ และหาช่องทางที่จะเป็นอิสระตลอดกาล เขาไม่ได้ต้องการการผูกมัดเสียหน่อย แค่มีลูกสืบสกุลแค่นั้นเขาก็จะเป็นอิสระ ทำอะไรได้อย่างที่ต้องการ ที่สำคัญเขายังไม่อยากมีเมีย!!
“เอ่อ...จะดีเหรอคะ”
“ดีที่สุดเลยล่ะ หากความลับของฉันรั่วไปเข้าหูคุณย่า คงไม่ต้องบอกนะว่าฉันจะทำอะไรกับเธอ”
แยนข่มขู่พนักงานสาว จนเธอย่นคอหด รีบกระวีกระวาดหากุญแจห้องพักให้ชายหนุ่ม ใครๆ ในกรุงปรากทุกคนรู้ดีว่าสองย่าหลานเป็นไม้เบื่อไม้เมากันขนาดไหน ในเมื่อหลานชายตัวแสบชอบทำอะไรแหกคอก และคุณย่าระเบียบจัดก็เป็นฟืนเป็นไฟเสมอๆ
“ขอเสื้อผ้าไซล์ฉันสัก4-5ชุดด้วยนะ เอาบัตรนี่ไปจ่าย เจ้าของร้านเขาจะรู้ไซส์ฉันดี และฉันขอหลับสักตื่น... อย่าพึ่งกวน เอ่อ... อีกอย่างผู้หญิงคนที่เขามาก่อนหน้าฉัน ผมสีน้ำตาลอ่อนอยู่ชั้นไหน ฉันขออยู่ชั้นเดียวกับเจ้าหล่อน ทำได้ไหมล่ะ”
พนักงานสาวรีบวางกุญแจห้องที่หรูที่สุดของตึกโรสราฟลง เธอรีบคิดถึงคนที่เดินเข้ามาก่อนหน้าชายหนุ่ม ก่อนจะร้องอ๋อ เมื่อพิมดาวอยู่มานานเป็นปีจึงจำหน้าคาตากันได้เป็นอย่างดี
“หนูพิม...ได้ค่ะได้ ชั้นนั้นมีห้องว่างพอดีคุณแยนแน่ใจเหรอคะ มันเป็นแค่ห้องเล็กๆ ราคาประหยัด”
“อืม...เอากุญแจมา”
แยนรับพวงกุญแจมาจากพนักงานเขาเดินเอื่อยๆ ขึ้นไปตามบันไดทางเดิน โดยจุดหมายปลายทางอยู่ที่ห้องพัก และการเกาะติดผู้หญิงคนนั้น มันมีสัญชาตญาณบางอย่างคอยสะกิดเตือนเขา ว่าเธอและเขามีเรื่องบางอย่างต้องเกี่ยวข้องกัน
ชายหนุ่มแหงนหน้าขึ้นรับสายน้ำเย็นๆ ที่พร่างพรูลงมา เขาพริ้มเปลือกตาหลับปล่อยให้ความเย็นฉ่ำโลมลูบผิวกายเปลือยเปล่า มันช่างประจวบเหมาะเสียงอย่างยิ่ง ห้องพักของชายหนุ่มอยู่ติดกับห้องยัยพิมดาวนั่น เขาจะได้คอยเฝ้าส่องเจ้าหล่อนแบบจะๆ ตา แถมยังได้หลบสายตาแหลมคมของคุณย่า ก็เป็นการดีเหมือนกันจะได้นอนหลับยาวๆ เมื่อเกิดความอิ่มตัวกับการเที่ยวแบบหัวหกก้นขวิดอยู่พอดี ปาร์ตี้ทั้งหลายทั้งแหล่ที่แยนตระเวนสังสรรค์ ชายหนุ่มไปเพราะต้องการประชดมาดามเทเรซิน ในเมื่อพิคเจอร์ของเขาออกร้ายๆ คงไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากร่วมสกุลด้วย แต่มันผิดคาดแฮะ!! ผู้หญิงส่วนใหญ่กลับชอบผู้ชายที่ออกจะดิบเถื่อน เขาเลยกลายเป็นเป้าหมายให้พวกหล่อนกระโจนเข้าใส่ หวังจับเขาให้อยู่หมัด แต่ปลาไหลตัวพ่ออย่างแยนรึจะยอมจำนนง่ายๆ เข้าดิ้นสุดฤทธิ์ และป้องกันตัวเองอย่างดี จนไม่ว่าผู้หญิงฉลาดล้ำลึกแค่ไหนก็ไม่เคยจับเขาได้อยู่หมัดเสียที
หลังอาบน้ำเย็นจนชุ่มปอด ชายหนุ่มพันช่วงล่างด้วยผ้าขนหนูเดินไปทิ้งตัวนั่งบนเตียงเก่าๆ มุมห้อง ก่อนจะหงายหลังผึ่งและหลุบเปลือกตาหลับ เข้าสู่นิทราอันแสนสุข จมดิ่งในห้วงฝันแสนหวาน เมื่อนาคตจะได้ติดปีกเป็นอิสรเสรีเสียที
“ไปไหนมาหนูพิม ฉันตื่นมาไม่เจอเธอเลย”
เมรินเอ่ยทักเพื่อนร่วมห้อง เธอใส่แค่ชุดนอนบางเบา เพราะพึ่งจะตื่นเอาช่วงเวลานี้ เป็นเพราะเมื่อคืนหิ้วหนุ่มหล่อคู่ขานักดนตรีมาด้วย เขาทำเหมือนอดยากตายยาก เล่นงานเธอเสียสะบักสบอม เสียวซ่านทั่วทั้งตัว เมื่อรสรักที่ได้รับทั้งดุดันและทรงพลัง
“ไปอ่านหนังสือที่สวนสาธารณะมา อากาศโปร่งๆ อ่านเพลินดี”
พิมดาวไม่กล้าที่จะตำหนิเมริน เมื่อมันเป็นความพอใจของเจ้าหล่อน เธอเป็นแค่เพื่อร่วมห้องไม่มีสิทธ์ต่อว่า ในเมื่อมันอาจทำให้มีเรื่องร้อนใจ
เมรินหมดความสนใจเธอเปิดตู้เย็นเก่าริมห้องรินน้ำเย็นใส่แก้วและดื่มกินด้วยความกระหาย พิมดาวเดินผ่านลูกพี่ลูกน้องสาวไป เธอกำลังจะเปิดประตูห้องเสียงของเมรินกลับหยุดยั้งเธอเอาไว้ก่อน
“มีเงินพอให้ฉันยืมไหมหนูพิม ตอนนี้ฉันช็อต ขอยืมก่อนคุณแม่โอนมาให้จะใช้คืน”
พิมดาวถอนลมหายใจ เมรินใช้เงินมือเติบ เธอเที่ยวเตร่สนุกไปเรื่อยๆ จนเงินที่มารดาส่งมาให้ละลายไปกับเรื่องไร้สาระ และเธอจะเงินขาดมือตลอด
“เอาเท่าไรล่ะเม พิมมีไม่เยอะหรอกต้องเก็บเอาไว้ใช้ด้วย เดือนนี้แม่ไม่ส่งให้เพราะน้องๆ กำลังเปิดเทอม”
เธอตอบกลับเสียงนุ่มๆ และย้ำให้เพื่อนสาวรู้ถึงความจำเป็นเพราะหลายครั้งที่เมรินยืมเธอมักจะไม่คืนและเธอก็ปากหนักเกินกว่าจะทวง
“สัก200ยูโร มีไหม ขอยืมก่อน”
“ได้แต่ครั้งนี้เมต้องคืนนะ พิมเหลือแค่ไม่เท่าไร ไหนจะค่าห้องค่ารถไปวิทยาลัย”
เธอขอคำมั่นเพราะหากเมรินไม่คืนเธอเองจะเป็นฝ่ายที่เดือดร้อน
“เออน่ะ ไม่ลืมหรอก แม่โอนมาจะรีบคืนเลย”
- Writer
