“จะร้องให้ใครช่วยเล่าคุณ ตรงนี้แม้แต่แมวสักตัวยังไม่เดินผ่านมาเล้ย”
เนติกาหยุดดิ้นเพราะรู้สึกว่าเสียงที่ได้ยินอยู่นี้ช่างคุ้นหูเสียเหลือเกิน พอเจ้าผู้ร้ายตัวโตเอื้อมมือถอดแว่นออกช้าๆ เธอถึงได้เห็นว่าไม่ใช่แค่เสียงเท่านั้นที่คุ้น แต่หน้าตาแบบนี้ รอยยิ้มกวนประสาทอย่างนี้ จะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่...
“ไอ้ยักษ์ปากสุนัข !”
ดลวัฒน์แทบขำก๊ากกับฉายาที่ยายผู้หญิงปากตะไกรนี่ตั้งให้ แต่ต้องแกล้งทำขรึม กระแอมไอเสียงดุขู่ไว้ก่อน
“ปากดีไม่เปลี่ยนเลยนะคุณ”
“นายมันก็ชีกอ มือไวไม่เปลี่ยนเหมือนกันนั่นแหละ”
“อืม...” ดลวัฒน์ครางยาวเหมือนกำลังครุ่นคิด “ผมยังไม่ได้ชีกอ หรือมือไวเลยนะ ถูกกล่าวหาแบบนี้ผมเสียหายรู้มั้ยคุณผู้หญิง”
หญิงสาวเหล่มองตาขุ่นขวาง ตัวเธอแทบจะจมไปกับอกเขาอยู่แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าไม่ได้ปากว่ามือถึงอีก
“ปล่อยฉันได้แล้วไอ้...”
“อ๊ะๆ ด่าผมอีกที ผมจะจับคุณปล้ำทำเมียหน้าลิฟต์นี่แหละ”
“กรี๊
