ในร้านอาหาร EP 7.1

1177 Words

“คุณพยัคฆ์ก็อยู่ที่นี่ด้วยแหละ” ปานวาดรีบจับแขนเกวลินทันทีเมื่อเห็นพยัคฆ์และบอดีการ์ดอยู่ในร้านอาหารเดียวกันกับที่พวกเธอมาใช้บริการ “อย่าสนใจเขาเลย เราแค่มากินข้าวเที่ยงแล้วก็จะไป” เกวลินจับมือเพื่อนรักไว้เมื่อเห็นความกังวลบนใบหน้าหล่อน “เราไปกินที่อื่นก็ได้นะ” เจไดแทรก “ไม่ต้อง เข้าไปเถอะ” หญิงสาวยืนกรานก่อนจะลากปานวาดเดินไปยังโต๊ะโต๊ะหนึ่ง พยัคฆ์เห็นเกวลินตั้งแต่เดินมากับเพื่อนที่ประตูแล้ว แต่เขาตัดสินใจว่าจะไม่รบกวนเธอกับเพื่อน ๆ เพราะแค่นี้เขาก็สร้างปัญหาให้เธอมากพอแล้ว ชายหนุ่มมองไปยังเพื่อนของเธอซึ่งดูเหมือนว่าพอเห็นหน้าเขาก็พากันหน้าถอดสี ทำท่าหวาดกลัวจนเขาเกือบหัวเราะออกมา “ใจเย็น ๆ เขาไม่ทำอะไรเราหรอก” เกวลินยิ้มขี้เล่นตามปกติของเธอ “เขาจะไล่เราออกไปเหมือนเมื่อวานไหม” ปานวาดกระซิบถาม ราวกับกลัวคนที่อยู่อีกโต๊ะจะได้ยิน “เขาไม่ทำหรอก ไม่ต้องห่วง” ไม่นานอาหารมากมายก็มาเสิร์ฟบนโต๊ะ เจไดและปานวาดเบิกตากว้างจ้องมองไปยังแต่ละเมนูอย่างตกตะลึง “เอ่อ... ฉันสั่งเยอะไปหรือเปล่า” “เธอหิวขนาดนี้เลยเหรอ เธอยังไม่ได้กินข้าวเช้าใช่ไหม” เจไดถาม “อืม... ฉันคิดว่านายก็คงหิวเหมือนกันใช่ไหมล่ะ เมื่อเช้าเราก็ยุ่งกันมากเลย ฉันเลยคิดว่าควรกินให้อิ่ม” เกวลินพยายามอธิบายทั้ง ๆ ที่แปลกใจกับอาหารที่มาเสิร์ฟไม่แพ้กัน เธอสั่งแค่อาหารปกติเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าผู้ชายฝั่งตรงข้ามจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับอาหารที่เกินมา “นี่คืออาหารที่ฉันสั่งเหรอคะ ไม่ได้มีอะไรเพิ่มมาอีกถูกไหมคะ” หญิงสาวหันไปถามบริกรพร้อมรอยยิ้มเตือน “ครับคุณผู้หญิง หมดแล้วครับ” พนักงานเสิร์ฟชายก้มศีรษะทันที จากนั้นเพื่อนทั้งสองของเธอก็เริ่มลงมือเขมือบอาหารอย่างหิวโหยขณะที่เธอหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า กดส่งข้อความหาใครบางคน เกวลิน : นี่มันมากเกินไปนะคะ ทำไมคุณถึงมายุ่งเรื่องของฉันล่ะ พยัคฆ์ : อาหารนั่นสำหรับเพื่อนเธอ เกวลิน : แค่ครั้งนี้เท่านั้นนะคะ ตกลงไหม พยัคฆ์ : ตกลง หญิงสาวถอนหายใจแล้ววางโทรศัพท์คว่ำลงบนโต๊ะพลางมองดูอาหารตรงหน้า จากนั้นยิ้มแล้วหยิบส้อมขึ้นมา “กินให้หมดเลยนะ” “เอาให้พุงกางไปเลย” เจไดหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เคี้ยวอาหารไปด้วย “ขอบใจนะเกว” ปานวาดพิงไหล่เกวลินก่อนจะทานข้าวต่อ จากนั้นสามเพื่อนซี้ก็ตั้งหน้าตั้งตากินโดยไม่สนใจรอบข้างอีกต่อไป “ลองนี่สิ นุ่มละลายในปากเลยนะ” เกวลินพยักหน้า เผลออ้าปากรับเนื้อที่เจไดป้อน “อร่อยใช่ไหมล่ะ” เขาพูดพร้อมกับทำท่าจะป้อนเธออีก “อืม อร่อยจริง ๆ” เกวลินเอียงคอมองอาหารในจานเพื่อนชาย เขาโน้มตัวเข้ามาดูอาหารในจานเธอเช่นกัน “เธอสั่งอะไรเหรอ” “ไม่รู้สิ เป็นเมนูใหม่เหมือนกัน ไม่เคยกิน ลองชิมดูสิ” เกวลินเลื่อนจานไปหาเจได ระหว่างนั้นโทรศัพท์ของเธอสั่นอยู่หลายครั้งหากแต่เธอไม่สนใจ “เช็กข้อความหน่อยเกว สั่นไม่เลิกเลย” ปานวาดเตือน เกวลินจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก่อนจะพบว่ามันเต็มไปด้วยข้อความยาวเหยียด พยัคฆ์ : ทำไมเขาถึงป้อนอาหารเธอ ! พยัคฆ์ : รับโทรศัพท์เดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะโยนเขาออกไปจากร้าน พยัคฆ์ : ทำไมเธอถึงกินช้อนเดียวกับเขา ฉันจะให้พนักงานเอาช้อนใหม่ไปให้ ! “มีอะไรหรือเปล่าเกว” เจไดถามอย่างกังวลเมื่อเห็นสีหน้าของเกวลินดูโกรธจัด “ไม่มีอะไร แค่ข้อความขยะน่ะ” เธอพูดก่อนจะวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ และเมื่อเห็นเกวลินตัดบทแบบนั้น พวกเขาก็กลับไปทานอาหารต่อ ตลอดเวลาปานวาดกับเจไดเฝ้าดูเธออย่างเงียบ ๆ จนสังเกตเห็นว่าเธอทำตัวแปลกไป หญิงสาวพยายามมีสมาธิกับมื้ออาหาร ทว่าพนักงานร้านกลับเดินตรงมาหาเธอและบอกว่าผู้จัดการร้านอยากพบเธอตอนนี้ เกวลินจึงขอตัวจากเพื่อนทั้งสองซึ่งกำลังงุนงงอยู่ไม่น้อย หญิงสาวเดินตามพนักงานไปยังบริเวณด้านหลังของร้านอาหาร โดยมีบอดีการ์ดของพยัคฆ์เปิดประตูรออยู่ “เธอกำลังทำอะไรอยู่เกวลิน !” พยัคฆ์ตะคอกใส่ทันที “ทานข้าวไงคะ” แม้จะโกรธ แต่เธอก็ตอบอย่างใจเย็น “ด้วยการกินช้อนเดียวกับผู้ชายคนนั้นน่ะเหรอ อาหารบนช้อนเขาอร่อยไหมล่ะ” เขาถามด้วยความโกรธ “พวกเราสามคนเป็นเพื่อนสนิทกันมานานแล้วค่ะ เรื่องแบบนี้ฉันไม่ถือ อีกอย่างเขาก็ทำแบบนี้กับปานวาดด้วยเหมือนกัน” “ฉันไม่สนหรอกนะว่าเขาจะทำแบบนั้นกับปานวาดหรือเปล่า แต่ที่ฉันสนคือภรรยาของฉันใช้น้ำลายร่วมกับผู้ชายคนอื่น !” เขาตะคอกเสียงดัง ทำเอาเธอกลัวว่าคนข้างนอกอาจได้ยินไปด้วย “คุณช่วยสงบสติอารมณ์ลงหน่อยได้ไหมคะ” “ทำไม มีอะไรระหว่างเธอกับผู้ชายคนนั้นงั้นเหรอ” พยัคฆ์ถาม ซึ่งคำถามนั้นทำให้เกวลินเริ่มโกรธขึ้นมา “คุณพยัคฆ์ !” “ตอบฉันมา !” “เราเป็นแค่เพื่อนกันเค่ะ และฉันไม่มีความจำเป็นต้องอธิบายอะไรให้คุณฟังทั้งนั้นถ้าคุณจะไม่มีเหตุผลขนาดนี้” “ฉันเป็นสามีของเธอนะเกว และฉันมีสิทธิ์รู้” ร่างสูงเขยิบเข้ามาใกล้อีกก้าวหนึ่ง “ตอนนี้คุณกำลังทำตัวเป็นสามีที่หึงภรรยาอยู่เหรอคะ ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยสนใจฉันเนี่ยนะ แล้วทำไมตอนนี้ถึงมาดรามาล่ะ คุณคงคิดว่าฉันทำอะไรกับเขามากกว่านี้ใช่ไหม” เกวลินกอดอกจ้องหน้าเขาอย่างท้าทาย “เธอจะทำอะไรกับเขาเกว” พยัคฆ์โกรธหนักกว่าเดิมเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด “ไม่มีอะไรทั้งนั้นค่ะ เราเป็นแค่เพื่อนกัน” “ฉันอาจจะหายไปหลายปีนะ แต่ฉันหวังว่าเธอจะซื่อสัตย์กับฉันด้วย เพราะหลังจากที่เธอเซ็นชื่อลงในใบทะเบียนสมรส เธอก็ถือว่าเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วเกว จำเอาไว้ด้วยว่าเธอไม่มีสิทธิ์ใกล้ชิดหรือทำอะไรกับผู้ชายคนอื่นได้แม้แต่เพื่อนสนิทก็ตาม ยิ่งตอนนี้เราอยู่ในร้านเดียวกันด้วย อย่ามายั่วโมโหฉัน” “ฉันซื่อสัตย์กับคุณมาตลอดค่ะคุณพยัคฆ์ ฉันเคารพข้อตกลงมาก แล้วก็รู้ขอบเขตของตัวเองดี” หญิงสาวสบตาเขาด้วยท่าทีจริงจัง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more