บทนำ
1007 Words
Online on Love (รักได้ไหม เมื่อหัวใจออนไลน์ไปหาเธอ)
คำโปรย
พิมพ์อรเดินเหม่อลอยออกไปจากคอนโดของโซนิค ตั้งใจจะโบกแท็กซี่ไปหาพัชรพงศ์ที่คอนโดของเขาซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ตอนนี้เธออยากเจอเพื่อน อยากระบายทุกสิ่งทุกอย่างออกมาให้หมด แต่ยังไม่ทันออกไปพ้นจากเขตถนนส่วนบุคคล ข้อมือเล็กก็ถูกกระชากจนร่างน้อยลอยหวือไปปะทะกำแพงอกแกร่งของใครบางคนเข้าอย่างจัง
คนที่เธอทั้งรักทั้งชังนั่นเอง!
“ปล่อยนะ” เธอสั่งเขาเสียงห้วน ดวงตาก็แข็งกร้าวไม่เหลือความนุ่มนวลอ่อนหวานใดๆ อีกแล้ว เขาทำให้เธอเสียน้ำตายิ่งกว่าใครๆ ที่ผ่านมา
“มานี่!” เขาว่าสั้นๆ พร้อมกับฉุดกระชากลากถู ครั้นเธอไม่ยอมตามใจก็จับยกเธอขึ้นอุ้มพาดบ่า ก่อนจะเดินดุ่มๆ พาขึ้นมาบนห้อง ห้องที่เมื่อสามสัปดาห์ก่อนมันยังอวลไปด้วยกลิ่นอายแห่งรักอยู่เลย แต่ตอนนี้่น่ะหรือ มันจะมีแต่ร่องรอยแห่งช้ำเสียมากกว่า
โซนิควางร่างที่แบกมาบนโซฟาในห้องรับแขกแรงๆ พร้อมกับถอนหายใจอีกครั้ง รู้สึกยุ่งยากใจกับเรื่องยุ่งเหยิงที่จะว่าไปก็มาจากเขานั่นแหละที่ทำให้เป็นแบบนี้ วินาทีนั้นที่เธอบอกว่าไม่ต้องไปหา และเขาก็บอกว่าโอเค ใจเขาไม่ได้โอเคสักนิด พอหันหลังเดินหนีไปไม่กี่ก้าวแล้วเหลียวกลับไปมองอีกครั้ง ได้เห็นว่าเธอกำลังจะกลับไปจริงๆ วินาทีนั้นเขาก็ลืมความตั้งใจ รีบเดินตามลิ่วๆ ตามไปลากเธอกลับมา
แต่เมื่อต้องมาเผชิญหน้ากันตอนนี้ เขากลับไร้คำพูดจะอธิบายเอาเสียดื้อๆ และเขาคิดว่าคนเราไม่จำเป็นต้องพูดทุกเรื่อง และผู้หญิงที่ได้อยู่เคียงข้างเขาเป็นคู่ชีวิตก็ควรจะหนักแน่นกว่านี้
แต่ครั้นเห็นใบหน้าหวานเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ก็อดเอ่ยถามไม่ได้
“เป็นอะไร”
เธอหันไปมองหน้าเขาด้วยใบหน้าบึ้งตึง ยังจะกล้ามาถามอีก!
“พิมพ์ต่างหากที่ต้องถามคุณว่าคุณเป็นอะไร ทำไมต้องทำกับพิมพ์แบบนี้ พิมพ์ทำอะไรผิด”
“ก็แต่งด้วยแล้วก็น่าจะพอใจ ยังจะต้องการอะไรอีก ทำไมแค่นี้ก็ต้องคิดเล็กคิดน้อย”
“พิมพ์ไม่เคยคิดเล็กคิดน้อย พิมพ์แค่ไม่เข้าใจ”
“แล้วต้องการเข้าใจแบบไหน คิดเองเออเองจบแล้วนี่” เขาสวนกลับรวดเร็วจนเธออ้าปากค้าง
------------------------
บทนำ
If you ever leave me, baby
(หากคุณจะไปจากผมนะ ที่รัก)
Leave some morphine at my door
(วางมอร์ฟีนไว้ที่ประตูให้ด้วย)
Cause it would take a whole lot of medication
(เพราะมันคงต้องรักษาด้วยยาทั้งหมด)
To realize what we used to have, we don't have it anymore
(เมื่อได้รู้ว่าอะไรที่เราเคยมีร่วมกัน เราจะไม่มีสิ่งเหล่านั้นอีกแล้ว)
There's no religion that could save me
(ไม่มีศาสนาไหนสามารถปกป้องผมได้)
No matter how long my knees are on the floor
(ไม่ว่าผมจะคุกเข่านานแค่ไหน)
Oh so keep in mind all the sacrifices I'm makin'
(ดังนั้นจำเอาไว้ด้วยว่าทุกการเสียสละที่ผมกำลังทำ)
Will keep you by my side and keep you from walkin' out the door
(ก็เพื่อให้คุณอยู่เคียงข้าง และไม่ให้คุณเดินจากผมไป)
Cause there'll be no sunlight
(เพราะจะไม่มีแสงสว่างอีกแล้ว)
If I lose you, baby
(หากผมขาดคุณไป ที่รัก)
There'll be no clear skies
(ไม่มีท้องฟ้าอันสดใส)
If I lose you, baby
(หากผมขาดคุณไป ที่รัก)
Just like the clouds, my eyes will do the same
(ก็คงเหมือนเมฆหมอก ดวงตาผมจะเป็นแบบนั้น)
If you walk away, everyday it'll rain, rain, rain-ai-ai-ain
(หากคุณเดินจากผมไป ทุกๆ วัน ฝนก็จะโปรยปรายลงมา)
...ฯ...
It Will Rain - Bruno Mars
เสียงเพลงกังวานแว่วหวานดังก้องจับใจ หลังจากที่ภาพยนตร์รักโรแมนติกแฟนตาซีจบลง หญิงสาวที่นั่งซึ้งกับฉากหลากหลายอารมณ์ผ่านเว็บไซต์ยูทูปนั่งเช็ดน้ำตาป้อยๆ ใครจะว่าบ้าก็แล้วแต่ ก็เธออินนี่นา
โธ่ พี่เอ็ดเวิร์ดของพิมมี่! ใช่ เธออยากจะมีแวมไพร์รูปหล่อพ่อรวยและเป็นอมตะแบบอีตาคนนี้มาแนบกายเหลือเกิน อดอิจฉายัยเบลล่าในเรื่องไม่ได้ แต่ก็นั่นล่ะนะ ชีวิตจริงกับภาพยนตร์ช่างแตกต่าง
ภาพยนตร์สามารถออกแบบบทและเขียนฉากต่างๆ ให้ออกมาได้ แถมยังปรับเปลี่ยนได้ตามใจ เพื่อให้ออกมาดูดีมีคุณภาพและเปรี้ยงปังสมใจคนดู
แต่ชีวิตจริง แม้คนเราจะออกแบบชีวิตได้ด้วยตนเอง แต่ก็ต้องยอมรับว่า ชีวิตที่ออกแบบเองนั้นไม่ได้เป็นไปในทิศทางที่ต้องการหมดเสียทุกเรื่อง ในบางช่วงบางตอนของการใช้ชีวิต มันจึงมีทั้งเศร้าบ้าง เหงาบ้าง หรือร้องไห้บ้าง
และเธอก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่ไม่ว่าจะเจอปัญหาและอุปสรรคขัดขวางความสุขแค่ไหน ก็บอกตนเองว่า สู้ๆ ช่างหัวมันหัวเผือก แม้จะสับสนและมืดมนกับชีวิตในวันข้างหน้า แต่การได้อยู่กับตัวเองสักพักและนั่งนิ่งๆ ชมภาพยนตร์ในห้องของตัวเองเพียงลำพังก็ไม่ใช่เรื่องที่แย่สักเท่าไหร่ มันช่วยให้ผ่อนคลายและฟินถึงพระเอกสุดหล่อล่ำ จนทำให้ลืมความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าจากการทำงานได้อย่างดีทีเดียว
เฮ้อ...หนังจบแล้วแต่ชีวิตคนยังไม่จบ
ตีสองแล้ว...ได้เวลานอนแล้วสินะ
พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าด้วยสิ มีประชุมตอนเก้าโมงครึ่ง
อย่าตื่นสายล่ะ!
- Writer
