Suçum Ne??(Seri)

Bulduğum ilk binaya direk daldım. Üzerimdekileri çıkardıktan sonra üstümü başımı düzelttim. takip edilmediğime emin olunca da kendimi dışarıya attım.Kaçıncı kez yaptığım iş artık benim için çocuk oyuncağı olmuştu. Ben kim miyim? Hayatın zor denilen kısmında büyümüş biri. Adım Ayşe. Bu adı kim verdi bilmiyorum. Zaten bilmekte istemiyorum. Yaşım gelmiş yirmi beşe, ama nerede bir karanlık iş var ben oradayım. Hayata gözümü açtığımda çok sevgili ailem beni yetimhaneye bırakmış. On sekiz sene sonra sokağa düştüğümde ise bana kapılarını açan Kuzey abim oldu. Herkese göre kötü biri olabilir, ama bana göre kurtarıcım. Tamam pis iş yapıyor olabiliriz, ama biz de kendimize göre bir aileyiz.Kuzey abi hepimizin abisi. Kendisi de yurtlarda büyümüş. Otuz yaşında ve kimseye güvenmeyen biri.Salih abi, Kuzey abinin en yakın arkadaşı. Beraber bir çok zor yolu aşmışlar. Birde Salih abinin kardeşi Oğuz var. Benimle aynı yaşta.Son olarak da Ali'miz var. Şu anda liseyi yeni bitirdi. Zeki bir çocuk olduğu için üniversite sınavına girmesini sağladık. Hepimizin amacı ne olursa olsun onu okutmak. Çünkü biz, bizi bırakanlara inat aile olmaya çalışıyoruz. Nasıl mı yaşıyoruz? Herkesin nefret ettiği hırsızlık ve yankesicilik yapıyoruz. Grubun en dikkat çekmeyeni ben olduğum için de çoğu zaman merkez ben oluyorum. Bu da benim işime geliyor. ~~~~~ Takip edilmediğime emin olduktan sonra cebimden telefonu çıkardım. Tabi ki de Kuzey abi çoktan aramıştı. -Güzelim neredesin? -Geliyorum abi. -Tamam bekliyoruz. İzmir'in unutulan sokaklarından geçip evimize vardım. Ne olursa olsun bu evi seviyorum.Kapıyı çalıp beklemeye başladım. Ali meraklı gözlerle açtı. Beni karşısında görünce rahatladı. -Abla herkes seni bekliyor. -Geldim koçum. İçeri girdiğimizde rahatlayan gözleri görmemek mümkün değildi. Kuzey abi hiç bir şeyden korkmaz,ama ben biraz bunu bozuyorum. -Her seferinde aynı şeyi yapıyorsun. Sana yanımdan ayrılma diyorum. -Bende sana her seferinde aynı şeyi söylüyorum Oğuz. Ben başımın çaresine bakarım. -Oğuz.. Ayşe... kavga etmeyi bırakın. Güzelim sende biraz bizi düşün olmaz mı? -Salih abi ,bari sen yapma. Kuzey abi yanıma gelip kolunu omuzuma attı. -Biliyoruz sen her şeyin üstesinden gelirsin, ama kız olduğunu unutma. Yaşın yirmi beşe geldi ve artık daha dikkatli olman gerekiyor. Bu gün neden bu kadar uyarı aldığımı merak etmeye başladım. -Kesin bir şey oldu. Kuzey abi ne oldu? Hepsi birbirine bakınca daha emin oldum. Bir kez daha "Abi!!!"diyerek konuyu öğrenmek istediğimi belli ettim. -Salih duymuş. Polis bu sefer ciddi olarak bizim peşimize düşmüş. Kim olduğumuzu bilmeselerde bundan sonra daha dikkatli olmalıyız. -Nasıl oldu bu? -Bilmiyoruz Ayşe. Bundan sonra kimse kafasına göre hareket etmiyor. Azıcık keyfimiz vardı, o da kaçmış oldu. Tamam polis hep korkumuz olmuştu, ama bu sefer peşimize düşmüş olmaları iyi olmadı. Yapacak bir şey olmadığı için kalkıp bir şeyler hazırlamaya karar verdim. Evimizin üç odası vardı. Biri bana verilmişti. Diğerinde Salih abi kardeşi ile kalıyordu. Kuzey abi sözde Ali ile aynı odada gibi, ama sorsan doğru dürüst geceleri yoktur. Nerede olduğunu bilen de yok, soran da yok. Elimi yüzümü yıkayıp mutfağa geçince ne yapabilirim diye düşündüm. Kızım diye yemek yapmayı biliyorum sanmayın. Sonuçta öğreten mi oldu? Kendi becerimle bir şeyler hazırlamaya çalıştım. Cebimde ki telefon titremeye başlayınca çıkarıp ekrana baktım. Gördüğüm isim beni güldürdü. Benim tatlı belam.. Buse liseden arkadaşım. Herkes benden kaçarken o inatla benimle arkadaş olmuştu. Ailesi bile benimle konuşmasını istemiyor,ama kızımız arkadaşlığa devam ediyor. Ne yaptığını nasıl yaşadığımı bile bilmiyor. Meraklı bir kız, ama tersimi bildiği için sormamayı tercih ediyor. -Kuzummmm...!!! Açtığım gibi çığırtkan sesini beklemiyordum. Telefonu kulağımdan uzaklaştırırken "Yavaş be kızım " dedim. -Aşk olsun Ayşe. İnsan arkadaşını arayıp ne yapıyor diye sorar. Sen nerelerdesin bakayım? -Kızım senin işin yok mu? Hem beni ne yapacaksın? -Turşunu kuracağım. Ya biz arkadaş değil miyiz? Beni özlemiyor musun? Bu kızın konuşmaları beni güldürüyor. Ben ne kadar ilgisizsem, Buse de o kadar ilgili biri. -Ayşe!!! Canım sıkkın hadi buluşalım. -İşim var, olmaz. -Ne işin var? Yine kaçıyorsun değil mi? -Hayır tabi ki de. -O zaman mazeret istemiyorum. Çabuk iskelenin oraya gel. -Buseee..... Telefon çoktan kapanmıştı. Sinirle telefonu cebime atıp bizimkilerin yanına geçtim. -Ben dışarı çıkıyorum. Mutfakta bir şeyler hazırladım. Tam gidecekken Kuzey abinin seslenince durdum. -Nereye? Genelde sormadığı için biraz şaşırdım. Aklıma az önceki konuşmalar gelince anladım. -Arkadaş ile buluşacağım. Geç kalmam. -Bende geleyim mi? Oğuz'a sinirle bakıp kendimi dışarı attım. Bazen hepsi başıma abi kesiliyor ya beni sinir ediyorlar. Sahile kadar yürümek zaman alacağı için otobüse binmeyi tercih ettim. Vardığımda Buse gelmiş beni bekliyordu. Bu kız bazen beni deli ediyor. Giydiği kıyafet benim bile dikkatimi çekiyorsa gerisini siz düşünün. Buse sarışın güzeli bir kız. Şu an mini bir etek ve sıfır kollu tişörtü ile karşımda sırıtıyor. Ailesi nasıl izin veriyor anlamıyorum? Bu arada mesleği de öğretmenlik. -Hele şükür geldin. Bu üstünün hali ne? Ben onun üstüne takılırken o da bana takılmıştı. Kıyafetlerim bana göre gayet iyiydi. Pantolon üstü tişört. -Neyi beğenmediniz hanım efendi?Sizin gibi olmayan eteği mi giyeyim? -Bir kere benim eteğim var. Sen biraz kız gibi giyin lütfen. -Aman ne etek sorma gitsin. Kızım senin ailem bir şey demiyor mu? Sorgudan sıkılınca koluma girip beni sürüklemeye başladı. -Nereye gidiyoruz? -Bir yere oturalım. Seninle konuşmam gereken şeyler var. Sessizce takip etmek zorunda kaldım. Sonunda bir kafeyi beğenip içeri girdik. Masaya oturduğumuz gibi siparişleri verip, Buse'ye baktım. -Bir sıkıntı yok değil mi? -Buğra bana evlenme teklifi etti. Kendimi geri atarken, konu bu muydu der gibi baktım. Sanki çok anlıyormuşum gibi, kızımız bana anlatıyor. -Seviyorsan evet de geç. Bana niye söylüyorsun? Şaşkın şekilde bana baktı. "Aşk olsun. İnsan arkadaşına bir yardımcı olur." -Tam adamından yardım istiyorsun. Ben ne anlarım aşktan, evlilikten? -Bir gün başına gelince anlarsın. Geç onları der gibi elimi salladım. Siparişler gelince gün boyu koşturmaktan acıktığımı fark ettim. -Gerçekten hiç mi fikrin yok? -Var.Seviyorsan evlen gitsin dedim ya.... Benim sana diyecek tek şeyim bu. En son pes edince konuyu değiştirdi. Bu kız her seferinde nasıl benden umut ediyor anlamıyorum. -Peki sen ne yapmayı düşünüyorsun? Her buluşmamızda aynı soruyu sorduğu için ne demek istediğini anlamıştım. Bunu kötü niyetle sormadığını bilsem de konuşmak istemiyorum. -Yüzünü yine astın. Arkadaşımı merak etmem kötü bir şey mi? Nerede yaşıyorsun, ne yapıyorsun bilmiyorum? Bazen telefonlarımı bile açmıyorsun. Sana bir şey olsa haberim bile olmayacak. Yine anne rolüne bürünmüştü. -Bunu daha öncede konuştuk. Beni merak etme, bir şekilde ayakta kalıyorum. -Hep aynı şeyi söylüyorsun. Beni hayatında istemediğini biliyorum. Zaten kimse istemiyor.... Yüzünü asıp geri yaslanınca kendimi kötü hissettim. Bazen gerçekten öküz olabiliyorum. -Bunu nereden çıkardın? İstemesem buraya gelmem, beni biliyorsun. -O zaman nerede yaşıyorsun söyle? Hayatını nasıl geçindiyorsun anlat? İstemediğim konu yine önüme gelmişti. Sevdiğin arkadaşın hırsız desem, ne yapar acaba? Tabi ki de çeker gider.... -Tamam kalsın. Yüzüne bakılırsa baya zor yerden sordum. Sessiz kalınca ayağa kalktı. Bende kalktım. Hesabı o ödemek istedi. Az önceki konu yüzünden ses çıkarmadım. Beni tamamen yanlış anlayacağı kesindi. Sesiz bir şekilde sahilde yürüdükten sonra bulduğumuz bir banka oturduk. -Eeeee benimle konuşmayacak mısın? Kızın gönlünü almak için laf attım. Dayanamayıp güldü. Bu kızın bana kızması bu kadar sürüyor. -Bazen kendimi sevgilisine naz yapan kız gibi hissediyorum. Dediğine ikimizde gülmüştük. Sonunda keyfimiz yerine gelince güzel bir akşam geçirdik. Buse'yi zar zor vapura bindirip evine yolladım. Bir tek benim Karşıyaka'da bir yerde oturduğumu biliyordu. Eve giderken yürümeyi tercih ettiğim. Baya sürmüştü. Sonunda eve vardığımda etraf sessizdi. Bu sefer kapıyı çalmak yerine anahtarla açıp girdim. Anlaşılan bizimkiler bir yere gitmişlerdi. Telefonu çıkarıp baktığımda Oğuz'dan mesaj vardı. "Dışarı çıkıyoruz. Eve gelince bize haber ver." Telefonu rastgele bir yere atıp kendimi yatağa attım. Bana çocukmuşum gibi davranmaları hiç hoşuma gitmiyor. Ben alışkın değilim ve bu işler bana ters. Bir günün daha sonuna gelirken tek istediğim bir an önce uyumaktı. Yoksa düşünürsem gece bitmezdi.. ...