" Umay?!"
Kulaklarıma dolan Asaf'ın sesiyle gözlerimi aralamıştım. Gözümün önüne iki uzun bacak ilişirken, açmaya zorladığım göz kapaklarım ile başımı hafif yukarı kaldırıp, Asaf'a baktım.
" Günaydın, savcım." dediğimde, üstümde ki örtüyü kaldırdı ve kalkmamı istedi. Zar zor yerimden doğrulurken, duvarda ki saat, akrebi altıda gösteriyordu. Çok erkendi!
" Bu kadar erken neden uyandırılıyorum?"
" Çünkü konuşmamız gerek." demişti otoriter sesiyle. Bazen onunla konuşurken kendimi mahkeme salonunda hissediyordum.
" Gece ki mesele is-"
" Değil! "
Asaf yanıma oturdu ve başını sağa çevirip gözlerime baktı.
" Geceyarsı, şu Arif KARA'nın ailesi Diyarbakır'a kaçmışlar. "
" Nasıl?!" demiştim şaşkınlıkla.
" Bilmiyorum, sanırım akrabalarından gelenler oldu İstanbul'a . Şu dediğin çocuk
