Cord Connection

HIS MEMORIES

Chapter Four

Ramdam ko ang biglaang pagbukas ng isang pribadong pinto at iniluwa roon si Mom. Hindi na halos maipinta ang hitsura nito habang diretsong nakatingin sa akin. Suot na naman niya ang kaniyang kulay puting polo. It was tucked inside her gray colored jeans.

Agad niya akong nilapitan sa aking kinauupuan. Sa i-kinikilos niya ay alam kong mayroon itong importanteng sasabihin.

"Zyck, I have to send you to the Asymptote Universe," agad niyang bungad sa akin. Napatingin ako sa kaniya habang nakakunot ang aking noo.

"Huh? But, why?" I asked him. "...you told me before, I'm not allowed to enter that world right? Baka magalit si Dad, Mom," pagdadahilan ko sa kaniya saka nagpatuloy sa pagsubo ng crackers sa aking bibig.

Ito kasi ang kauna-unahang pagkakataon na papasukin ako ni Mom sa Asymptote Universe. Ang ikalawang mundo na i-tinayo ng mga Aliens pagkatapos nilang sakupin ang Earth taon na ang nakalilipas.

Hindi ko alam kay Mom, kung bakit at ano ang dahilan niya upang payagan akong papasukin doon?

"It doesn't matter Zyck. For now, just listen to me, okay? You're the only Traveller left here... We will tell this to your Dad after hmmm... In fact, you're the only one who can warn them, because of the ability you had..." sabi nito sa akin.

“Wha—" Sasagot pa sana ako pero bigla niya akong pinutol.

"No more talk, okay? I need you. Now!" Mahinhin, subalit matigas at may diin ang tuno ng boses ni Mom.

Napahinto ako sa pagkain ng crackers. Tinignan ko na lang siya sa mata habang nakakunot lalo ang aking noo at salubong ang aking mga kilay sa mga sinabi niya. Punong-puno ng awtorisasyon ang tinig nito na hindi pweding tangihan.

Nakatingin lang ako sa mata niya at kitang-kita ko ang pangamba na unti-unting nagkakahugis sa biluging mukha ni Mom. I don't know why, but I feel there's something wrong.

Maayos naman ang lahat kanina bago pumasok si Dad at ng mga kasama niya sa Asymptote Universe.

Anong nangyayari ngayon? Why Mom looks so worried now? Bakit niya ako papasukin sa Asymptote Universe gayong hindi nga nila ako pinahihintulutan noon? May masama bang nangyari kina Dad?

Unti-unti akong nilalamon ng mga katanungan sa akin isipan na alam kong si Mom lang ang makasasagot.

I blinked my eyes twice while looking at her with my inquiring mind.

"P-po? P-pero..." I said.

"No more buts, Zyck. Come... my Dear... I need you, please. After this, you can ask questions as much as you can, okay?" she sincerely uttered. "...we don't have plenty of time to talk to," she added that makes me more confused.

Tumayo ako sa pagkakaupo at pumunta sa kinaroroonan ni Mom. Sumunod na lang ako sa kaniyang utos kahit pa gulong-g**o na ako sa mga nangyayari.

My Mom and I enter our private room. I feel the air-conditioner touch my skin and it makes me chill. I rove my sight to the place. It was painted with gray; the ceiling and wall.

Pagpasok sa loob bubulaga agad ang mga itim na kable na gumagapang sa dingding, kisame at well tiled na flooring. May kalakihan ang mga ito na sing laki ng braso ng tao. It was wrapped by thick black rubber to avoid short circuit.

All of the cables around here are connected to the energy sources which consist of megawatts. It was enough to make the appliances and other materials need electricity to worked. Nakalagay rin sa loob ng lugar na ito ang iba't-ibang uri ng computers at sickbays sa buong paligid.

Ang sickbays ay ang apparatus na ginagamit sa medical na pangangailang. Ito ay ang kung saan inilalagay ang mga taong walang malay o ang may sakit. Ginagamit din ito ng mga astronaut upang magsilbing higaan kapag sila ay nasa kalawakan.

But, on our cases, the sickbays are upgraded. From simple bed turn to more complex bed. They putted different kind of electrical wires and other materials which link the Traveller to the Asymptote Universe.

The Traveller is the person who can enter the Asymptote Universe through the help of computers. Their Astral Bodies are separate to their Physical Bodies and will travel to the second world: the Asymptote Universe. The computer that connected to the Traveller can trace their location on that certain world, unless there is something interrupt it.

It makes interrupt if the ABI or Asymptote Bureau of Investigations trace it and will put bugs to the link or cord connect to them.

Napabuka na lang ako ng aking bibig sa mga nasasaksihan ng aking mga mata ngayon.

Few steps we did, I saw our team laying. Nandoon rin si Dad, subalit nakahiwalay ito sa kaniyang mga kasama.

They are entered the Asymptote Universe to spy and seek informations to use on how and where that place can be easily destroy or attack in the future.

My Dad wants to take down the Asymptote Universe and revive the Earth from the destruction.

This generation was too different and far from before. The Earth now had been pulverized and destructed because the Aliens or extraterrestrials invaded the Earth. They destroyed the Earth and created new one: A perfect place which they are the one who managed and jurisdiction.

Kabisado na ni Dad ang mundong iyon. In fact, my Dad and his team entered many times and got the blueprint of the whole city. Kaya, imposibling magkaaberya pa sina Dad sa pagpasok sa Asymptote Universe. Ilang ulit na nila itong ginagawa at nakakauwi sila ng ligtas.

This place where we now is the place created by my Father together with his team. He called this place Holmanians Campsite. Our hideout from the invader: the Aliens. Limang feet ang lalim nito mula sa ibabaw ng lupa, kaya't hindi agad na-ti-trace ang exact location ng lugar. Sa katunayan, secured ang lugar na ito dahil na rin sa security system na inilalagay nila Mom at Dad.

Hinawakan na ni Mom ang kamay ko at agad na nagtungo sa kinaroroonan ni Dad. Nakahiga ito na parang natutulog lang. Suot na naman niya ang kaniyang hoody na kulay gray.

Kung ano kasi ang suot mo sa Physical Body mo, iyon din ang magiging kasuotan mo sa pagpasok sa Asymptote Universe. Unless, you will create a new world which you can change your clothes. Ito rin ang isa sa mga ini-inbento nila Dad; ang makagawa ng mundo kung saan makapagpapalit sila ng kanilang kasuotan.

Nakahiwalay si Dad sa mga ka-team niya dahil sa kakaiba ang stripped wires na sinasaksak sa batok nito. May isa pang sickbay katabi si Dad at alam kong dinisensyo iyon para sa akin.

Hindi ko alam kung matatakot ba ako o ma-e-excite sa mga mangyayari.

Honestly, it's my first time to enter this private room since my Dad won't allowed me to. Ngayon lang din ako papasok sa Asymptote Universe na alam kong mapanganib para sa isang teenage boy na gaya ko.

I continue rove my eyes to the place. It was occupied by Traveller laying unconsciously on their own sickbays. They are as if in deep sleeping.

Napabuga ako ng hangin sa aking ilong. Kasabay ng biglaang pagpitik ng aking puso sa ilalim ng aking dibdib.

I gulp while looking at them. It is the first time I saw them here laying unconsciously and it feels so different. Naninindig ang mga balahibo ko. Para na silang mga patay.

Nang mapagmasdan ko ang buong lugar, napahinga ako ng malalim at isang buga na naman ng hangin ang pinakawalan ko sa sa aking ilong.

Napatingin na si Mom sa akin. Alam kong ramdam niya ang aking nararamdaman ngayon.

Tumingin ako sa kaniyang mga mata. She meets my gaze and give me a weak smile.

"Why I have to do this Mom? Naguguluhan po ako? May masama po bang nangyari kay Dad at team niya?” I asked her.

She held my shoulder and partly bend her knees to level her height. "Listen to me, my Dear," she said while looking at my eyes directly to my soul.

Seryoso ang mukha ni Mom at alam kong may mga hindi magandang mangyayari. Tinignan ko lang siya at hinintay ang susunod niya pang sasabihin.

“I need you because you had an ability on that world. You had the capability to send and receive messages without any devices," she explained that left me dumbfounded.

Nanlaki bigla ang aking mga mata sa mga narinig ko. Bakit ngayon lang ito sinabi ni Mom? In my fifthin years of existence why she telling it to me just by now?

Akala ko isa lang akong ordinaryong Traveller tulad nila Dad at ng mga ka-team niya. Nevertheless, I keep myself silence while contemplating the things she just said. Napayuko na lang ako at tinignan ang aking suot na itim na sapatos.

"You have to warn your Dad," sabi nito.

Napaangat ako ng aking ulo at muli siyang tinapunan ng tingin.

"Warn for what?" I confusedly asked her.

"The Cyborgs found our hideout, Zyck. They're planning to destroy this place and I sense they are coming here in no time,” she explained that makes me petrified for awhile.

Napalunok ako ng aking laway kasabay ay ang panlalaki ng aking mga mata. My tongue as if gotten by the cat. No words coming from my mouth. A large bang starts to hammer inside my caged ribs. Napabuka na lang ako ng bibig.

Paano nila na-trace ang pinagtataguan namin gayong secured and buong lugar?

"How?"

"Me, indeed... I don't know Zyck... There must be some traitor here..." Napatingin siya sa mga kasamahan naming nakahiga sa kani-kanilang sickbays. "I don't know who, but there is..." she said.

"Huh?" Iyon na lang ang namutawi sa aking labi. Ilang taon na kami rito at may nagtangka pang magtraydor sa amin? Kung sinuman iyon ay kailangan niyang magbayad.

"Let's go... We have to fast. The Cyborgs must come here soon. We must quick..."

Nakatingin na ito sa akin ngayon. Kitang-kita ko ang didikasyon sa kaniyang mga mata. Tumango na lang ako bilang pagsang-ayon sa kaniyang mga sinabi.

Kumalas ito sa akin at agad na nagtungo sa kalapit naming sickbay katabi ni Dad.

I'd never saw Cyborgs before, but my Mom and Dad said that those are hypothetical person. Their physical abilities are extended than the normal person because of the mechanical elements built into their body.

"What I'm going to do, Mom?" Sa wakas ay nakapagsalita rin ako mula sa pamimilipit ng aking dila.

“Okay, all you have to do is to lay down here, honey...” my Mom commanded. Tinapik niya ang sickbay katabi ni Dad.

"Find your Dad in the Asymptote Universe. I can't trace their exact location here, but I can send you nearby to them... hmmm...”

Napatango ako sa mga sinabi ni Mom bilang tugon.

"Come, lay down here."

Napalunok ako bigla ng aking laway at dahan-dahan akong pumunta sa sickbay at naupo roon.

"Mom, asides from capability of sending and receiving messages, do I have any other ability?” I asked.

Tuluyan akong nahiga sa sickbay. Ramdam ko ang pagbaon ng aking katawan sa foam nito. I'm now facing the gray colored ceiling while waiting Mom to answer my question.

Sandaling napatigil si Mom at naglakad patungo computer ilang metro lang katabi ng sickbay kung saan ako nakahiga.

“We have no time Zyck if I'm explain it to you now. I just told you awhile ago, you can ask me questions after this." Tumingin ito sa akin ng may sinsiridad. Pinipigil nito ang kaniyang sariling umiyak. Kitang-kita ko iyon sa kaniyang mukha. Napatango na lang ako ng aking ulo.

"Go, save our troops first. Warn them all... as well as your... Father.” Her tears are now visible in her eyes. Hindi niya na nga iyon napigilan. Hinayaan niya iyong dumaloy sa kaniyang pisngi.

Kung anuman ang dahilan ni Mom, alam kong makatarungan ito. Sinunod ko na lang siya sa kaniyang utos.

Parang kanina lang ay masaya ito nang umalis sina Dad, subalit ngayon. Balisa na ito at punong-puno ng pangamba, sa kilos at tuno ng boses nito.

Ramdam ko ang biglaang pagmamakdol ng aking puso habang nakatingin kay Mom. Hindi ko na rin mabilang kung ilang beses na akong napalunok ng aking laway habang patuloy na kumakabog ang aking dibdib.

There's something on her voice that makes my heart melt. Ang bigat sa pakiramdan. Hindi ako sanay na makita siyang nagkakaganito.

Nang muli ko siyang tignan ay nagpatuloy na ito sa pagtipa sa keyboard ng computer.

“Mom, why we shouldn't call Dad instead?” muli kong tanong kahit pa pinagbabawalan na ako nito.

Napahinto si Mom sa pagpindot ng keyboard. "We can't, Zyck... We must not..." she timidly answered while shaking her head.

Nagunot ang aking noo sa naging sagot niya. Bakit nga ba hindi?

"But, why? It was more faster? If I enter the Asymptote Universe we might consume more time..." I reasoned out.

"No, Zyck. You can't understand," sabi nito. "... If we're going to do it. The ABI must trace your Father and his colleagues, we will put them in danger, Zyck. Do you understand?” my Mom answered.

Natahimik ako sandali sa kaniyang mga sinabi. “That is the reason why I will send you there to warn your Dad, Honey. You are the only Traveller can recieve and send messages using your mind... the ABI won't trace you for that,” she explained.

How can I send and receive messages using my mind? Paano ko gagawin iyon?

Muli akong napalunok ng aking laway.

"Mom..."

“Sorry, Zyck, my Dear. I shouldn't do this 'cause you're too young for this... If I had any other choices, I won't do this." May sinsiridad sa tuno ng boses ni Mom.

Alam kong hindi niya gusto ang ginagawa niya.

"It's okay, Mom. I understand..." I replied and gives her a weak smile.

She smears the tears from her cheek. Tinapunan rin ako nito ng isang mapait na ngiti. "I love you, Zyck. Becareful there, honey hmmm...” my Mom uttered.

Lumapit siya sa akin at hinalikan ako sa noo. Together, she installs the wires behind me. Ramdam ko ang malamig na copper na unti-unting pumapailalim sa aking batok. It wasn't hurt me. Wala naman akong nararamdaman pang kakaiba.

Pagkatapos noo'y agad siya bumalik sa harap ng computer niya. Sinundan ko lang si Mom ng tingin sa sunod niya pang sasabihin at gagawin. Kitang-kita ko ang pag-agos ng luha niya sa kaniyang mata pababa sa kulay rosas niyang pisngi.

When she reached the computer, she begins to tap the keyboard of it which some binary numbers are flashing on it. Nag-type pa siya ng ilang binary numbers sa computer bago tumingin sa akin at isang mahina at mapait na ngiti ang pinakawalan niya.

Ang bigat sa dibdib na halos hindi na ako makahinga. Ramdam ko na rin ang ilang butil ng luha ang pumapaidosdos sa aking mata habang ako ay nakahiga.

“I love you,” she mouthed. Sumabay ang mga luha niya sa pagpatak.

Sasagot pa sana ako sa kaniya, pero bigla niyang pinindot ang keyboard ng computer. Bigla na lamang pumikit ang aking mga mata ng wala sa oras.

Everything turns dark. There's something wrap my whole body, I can't moved. A really strong gravitational force pulling me down.

Hinayaan ko na lang lamunin ako nito. Mas lalo kong i-pinikit ang aking mga mata at inihanda ang sarili sa susunod pang mangyayari.

Ilang sandali lang ay may narinig na akong ingay. Boses ng tao, sasakyan at iba't ibang tugtugin sa aking paligid. Nang muli kong buksan ang aking mata. I saw my self standing in the middle of the city.

Ang daming taong naglalakad. They're something hadn't care for each other. Parang busy ang lahat habang nakatingin sa kani-kanilang gadgets na hawak. May ilang nakalagay ang cellphone sa tainga at ang po-formal ng suot ng ilan sa kanila. There are all well organized, but too busy chasing something? I don't know? Who cares?

I-nilibot ko na lang ang aking mga mata sa buong lugar. Halos mabali naman ang aking leeg sa taas ng mga buildings.

Tumambad din sa akin ang nagtatayuang mga billboards. May mga poste rin ng kuryente at may mga overpass pa. Iilang sasakyan din ang dumadaan sa lugar at tila naka-organisa ang lahat. Napalunok ako ng laway. Nakamamangha ang lugar.

Tirik na tirik ang araw na ang sarap sa balat sa tuwing tatama ito. Masasabi kong napaka-perpekto ng lugar kung saan ako naroroon. Subalit, alam kong walang totoo sa lugar na ito.

“Where am I? The Asymptote Universe, is it?” naibulalas ko na lang habang patuloy sa paggala ang aking mga mata.

“Zyck, my Dear. Yes! You're in the Asymptote Universe,” it's my Mom's voice.

Hindi ko alam kong saan nagmumula ang tinig na iyon. Umiikot lang ito sa aking ulo. Para akong may suot na headset.

“Mom, where are you?” Iginala ko ang aking mata sa mga taong naglalakad umaasang makita si Mom.

Siksikan sa lugar kung saan ako nakatayo. Halos hindi na nga ako makagalaw sa sobrang dami ng tao. Doon ko namalayan na nasa gitna pala ako ng kalsada.

“Dear, listen to me. You have the ability to hear me without any devices, okay?" she said.

"Really? This was the ability you pertaining, is it?" Napangiti ako ng bahagya kahit pa may pangamba akong nararamdaman.

"Yes, we installed it in the holes behind you, Zyck. You can talk to me without bubbling a words, understood? Use your mind instead,” my Mom explained briefly.

“What am I going to do here, Mom?” I asked her confusedly.

Patuloy lang ako sa paggala ng aking mga mata. Honestly, I don't have any ideas where to go. My feet can attempt to step as if it is pin up in the place where I'm standing. I'm just as if stocked.

“Your Father and his colleagues are there, Honey..." she said.

Napatingin ako sa mga mukha ng mga taong nasa paligid ko. There's no emotions on there face.

"Where do I start?" wala sa utak kong sagot.

"You have to find them there. The ABI knew that they aren't residences on that place, Honey. So, you have to warn them,” nanginginig na ang boses ni Mom.

I step my feet. I try looking something which give me hints to my father. Sumingit ako sa mga taong naglalakad sa iba't-ibang direksyon.

“How can I find them. Ang daming tao dito Mom,” I murmured.

Patuloy lang ako sa pagsingit.

“J-just look around," sagot niya na tila hindi na rin alam ang gagawin.

Ramdam ko na naman ang pagmamakdol ng aking dibdib. Napahinto ako saglit saka pumikit, huminga ako ng malalim bago bumuga ng hangin sa ilong.

"I-I can't saw them here at my computer as well, Honey. Maybe, the connection from them had been interrupt,” narinig kong sabi ni Mom.

Muli akong nagmulat ng mata at nagpatuloy sa pagala ng aking tingin habang sumisingit sa karamihan ng tao. Lakas loob na akong sumulong at nakisisiksik. Hanggang sa ilang sandali lang ay narating ko ang dulo ng kalsada. Wala ng masyadong tao rito.

Nagpatuloy ako sa paglakad at gala ng mata hanggang sa may masulyapan akong hindi ko nagustuhan. The next thing I found makes my eyes more widen.

I gulp.

"ABI..." I whispered.

They are walking around as if looking for someone. They're usually wearing their formal dress.

Black coat with white polo inside. Their neckties are coloured black as well. They had black pants matching with black shoes. All in black I must say.

Lumapit ako ng bahagya upang pagmasdan sila ng maigi habang nakakapit sa isang posting bakal. They are holding walkie talkies and talking to it. I can't hear them because of too much noise.

“Mom, the ABIs are around,” I whispered to my mind.

“Quick, find your Dad," aligaga na ang boses ni Mom. "...I feel the Cyborgs here are arriving,” my Mom answered. I felt the fear in her voice upon uttering the word.

I gulp.

Nasaan ka na ba Dad?

The ABIs begin to walk. Palihim ko silang sinusundan habang naglalakad palayo. Nagbabaka sakali akong makita si Dad o marinig ko man lang sa kanila kung nasaan siya kahit pa walang kasiguraduhan at mapanganib.

Ilang patago pa sa mga dingding ng buildings ang aking ginawa hanggang sa biglang may huminto sa harapan ko. Napalunok ako ng laway. Patay...

Tumalon bigla ang aking puso. Dahan-dahan akong nag-angat ng tingin. When I lifted my sight. My eyes went widen. It's him; my Dad. I released sigh of relief.

“Zyck?” he said.

Nakasuot si Dad ng hoody niyang kulay gray. Maging ang suot nitong sapatos ay gayon din ang kulay.

Nanlalaki rin ang mga mata nito ng makita ako.

“Dad...” I bubbled.

Yayakap sana ako sa kaniya pero pinigil niya ako bigla. He grabs my pulse and we immediately enter the grocery. Punong-puno ng bulaklak at tinapay ang loob ng grocery na nakalagay sa istanting gawa sa salamin. Maayos iyong nakahilera at bilang lang ang mga taong nagpupunta sa lugar na ito.

Napahinto agad si Dad at humarap ito sa akin ng magkasalubong ang kilay. I know he is angry. I saw it his face.

"Ginagawa mo rito?” Dad asked confusedly. May halong pagkairita at diin ang tuno ng boses nito. Kitang-kita sa mata nito ang inis.

“Mom, send me here, Dad,” I answered him.

Napakunot siya bigla ng noo. “Huh, pero, bakit niya gagawin iyon?”

“The Cyborgs found our hiding place, Dad. Mom told me to warn you because I had the only capabi—”

Tinakpan niya bigla ang bibig ko saka i-linibot ang tingin sa loob ng grocery.

“Huwag dito...”

Tumango ako sa kaniya, “She sent me here to warn you, Dad. You need to go—”

Napatigil ako bigla ng marinig ko ang boses ni Mom sa aking utak.

"Honey, tell your Dad! The Cyborgs are here!” It's Mom voice. Nanginginig ang boses nito.

Napatingin ako kay Dad. Napakunot siya lalo ng napahinto ako sa pagsasalita. “Ano?" sabi nito sa akin upang i-pagpatuloy ang aking sinasabi.

“Dad... Mom said that the Cyborgs attacking our place.” Nalukot bigla ang mukha ni Dad sa kaniyang mga narinig.

Hinawakan ako nitong mula sa pulsuhan gamit ang kaniyang kanang kamay, "Tara, hanapin natin ang mga kasama ko para sabay na tayong bumalik sa Camp.”

Lumabas kami ng grocery ng hindi man lang siya nagtatapon ng tingin sa akin. Nagsimula kaming maglakad sa gilid ng kalsada.

I hear Mom shouts and a large thud echoes. The Cyborgs attacked Mom. Napalunok ako ng laway sa aking mga naririnig. My Mom is in danger.

“Dad, si Mom po—” Tumingala ako sa kaniya ng may pagmamakaawa sa aking mata.

But, my Dad won't gave me a glance, but he tighten his hand holding me my pulse.

Natahimik na lang ako, alam kong may pinaplano si Dad.

The yell echoes from the place where we are. When we turn our sights. Dad and I saw the commotion.

Naglakad kami patungo sa lugar kung saan may sumigaw. Sumiksik agad kami ni Dad para makita ang pinagkukumpulan nila. Our eyes turn widen. Nagkapalitan kami bigla ng tingin ni Dad.

I gulp.

There are five person laying unconsciously in the street. They're our colleagues.

Ramdam ko na naman ang pagmamakdol ng aking puso mula sa aking dibdib. Parang gusto na iyong kumawala.

“Patay na sila,” Dad bubbled. Mas nanlaki ang aking mga mata. “...kailangan na nating bumalik sa Camp,” he added.

“Sorry honey, but I have to do this...” It's Mom voice.

She is crying. Her voice is shaking and it's almost c***k. Hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin niya. Nagpatuloy lang kami ni Dad sa paglalakad.

Few steps I make, I felt freeze and everything turns black.

----

“Juts!"

Isang sigaw ang umalingawngaw sa aking utak. Hindi ko alam kung saan ito nanggagaling. Nakapikit lang ako habang pinakikinggan ang boses at iilang tunog ng sasakyan sa paligid.

"Hey, wake up! Sleepy head!”

I felt the hands tapping my cheeks.

"W-where am I?" I said in a low voice.

Dahan-dahan akong nagmulat ng aking mga mata. “Mom? Dad?” I saw a man besides me. It was Blurred.

“Can you just wake up there, Juts!” he shouted.

Nanlaki bigla ang aking mga mata ng sumigaw siya sa aking tainga.

I became flabbergasted. Napapikit din ako bigla ng tumama sa aking mata ang sinag ng araw. The beams of sun directly hits my face and I use my right hand to cover it.

“Are you okay, Juts? Mukha kang bangag!" I thoroughly leaned my eyes on him. It was Cedric. Muntik ko ng makalimutan.

Pumasok nga pala kami dito sa Asymptote Universe sa pamamagitan ni Dr. Faraday. Finally, naalala ko na lahat.

Naupo ako mula sa pagkakahiga saka i-ginala ang paningin. Madamo sa bahaging ito ng lugar at hindi ko alam kung nasaan kami sa Asymptote Universe. Ang linis at perpekto ang lugar para sa mahilig mag-picnic. Sa pangalawang pagkakataon, nasa Asymptote Universe na ulit ako.

“Where we are?” I asked him.

I lean my eyes on him with my inquiring eyes. Pero, muli ko ring i-nilibot ang aking paningin nang makita kong nakangiti si Cedric ng nakaka-asar.

I saw some grandstand, but it's too far from us. We're as if in a center of the field.

I felt the heat hits my skin and it feels so good. Parang okay na kahit buong araw akong mainitan. Ilang taon na rin kasing hindi nakakaramdam ng sikat ng araw ang aking balat.

“Soccer field! Here at Asymptote Universe!” he said. “Now, what? Is your memories back?” Naupo na rin siya katabi ko.

I just beck my head that makes his eyes widen. “Really?!” he shouted.

Nailayo ko ang aking mukha sa kaniya. Halos mabingi na ako sa sigaw niya. Ang lapit niya sa kaliwang tainga ko. Hindi ko alam kung sinadya niya ba talagang sa tainga ko sumigaw o talagang walang pakiramdam itong kasama ko ngayon.

“Yes, can you just low your voice?” I commanded.

“What's your name, then?” asked by Cedric crossing his arm in my shoulder. Yes, again... Hobbit niya yata ang pag-akbay?

Abot tainga na ang ngiti nito habang nakatingin sa akin.

I fix my eyesight on him and give him a smile. “Zyck... Zyck Holmes," I proudly said.

"Oh... Something like... Code Crackers huh... Is it? Holmes... Naks!" he bubbled.

Napailing na lang ako sa kaniya saka ako tumayo mula sa aking pagkakaupo.

"Anong una nating gagawin?" I asked him. Para maiba naman ang usapan namin.

"Hmmm... Maybe, do roam the place?" sagot nito na hindi rin sigurado sa sinasabi.

Tumango na lang ako bilang tugon sa kaniya.

We begin to walk along the field while Cedric still hanging his arm into my neck. Hinayaan ko na lang siya.

Habang naglalakad hindi ko maiwasang hindi malungkot. Nakapanghina ng loob. Mas mabuti pa palang wala na lang akong maalala tungkol sa pamilya ko.

Napansin yata ni Cedric ang pananamlay ko. "Tara, sa siyudad tayo ng Asymptote Universe," he suddenly said.

Nanlaki na lang ang aking mata nang tumingin ako sa kaniya.

"Okay, sige," I replied.

Naglakad lang kami kahit patungo sa siyudad na tunutukoy ni Cedric. Nasa loob pa rin kami ng Soccer field at palagay ko sampung hektarya yata ang lapad nito i-dagdag mo pa ang grandstand na pumapalibot sa buong field.

-----