Cord Connection

PECULIAR ABILITY

Chapter Five

Nakalabas kami ng Soccer Field at isang highway ang tumambad sa amin. May iilang sasakyan pero hindi sila nagsisiksikan man lang. Maluwag pa rin ang pagitan ng isa't isa. May mga istraktura na rin sa paligid namin, pero mangilan-ngilan pa lang ang nga ito.

Naglakad pa kami ni Cedric sa kahabaan ng highway at makalipas nga lang ang ilang minuto ay tumambad na sa amin ang pinaka-siyudad ng Asymptote Universe.

"Welcome to the Asymptote Universe!” Cedric lively shouted. He hangs his hands in air as if about to hug me.

“You should greet me last time we landed on the soccer field,” I answered him.

Napayuko itong bigla sa aking sinabi. He grops his nape and give me an awkwardly smile. Napangisi na lang ako sa naging reaksyon niya. 

Now, it's my second time to enter this world and the feelings are the same. Na-e-excite ako, pero ramdam ko pa rin ang pangamba na unti-unting bumabalot sa akin. I rove my eyes to place, I can't help myself not to feel amaze. This world is so fascinating.

Nagpatuloy lang kami sa paglalakad ni Cedric hanggang sa marating namin ang pinakasentro ng siyudad. This place seems familiar to me, the structures, places and highways. Alam kong malapit lang sa lugar na ito kung saan ako pinapasok ni Mom nang una akong magpunta sa mundong ito. Halos walang pinagbago ang lugar, pati ang mga tao sa buong paligid. Wala pa rin silang mga emosyon at pakialam sa isa't isa. Hindi ko alam kung ano ang mayroon sa hawak nilang cellphone at busy sila katitingin sa screen.

Tulad pa rin ito ng dati, lahat ay perpekto sa lugar na ito at naka-organisa ang lahat ng bagay. Sari-saring ilaw ang makikita, sasakyan, naglalakihan at naggagandahang mga buildings, mga overpass, billboards at underground highway.

Halos mabali ang leeg ko kaiikot ko ng aking mga mata upang galugadin ang buong lugar kahit pa napakalawak nito at hindi ito ang unang kita ko sa lugar. Sa katunayan, ngayon ko lang ito mapagmasdan ng maigi.

Napabuka na lang ako ng aking bibig habang pinagmamasdan ang buong paligid. Tanaw na tanaw ko ang lahat at ibang iba ito sa totoong mundong kinamulatan ko.

Bunches of people are everywhere, cars and buildings. This place was totally inverse form of the chaotic world: the Earth.

“I guess this isn't your first here, right? How many times did you entered this world?” asked by Cedric.

Napatingin ito sa akin at hinihintay ang magiging sagot ko sa kaniya. Tinapunan ko rin siya ng tingin saka ngumiti.

“Ummm... It isn't my first time to enter this world.” I timidly answered him.

"Oh..." he replied. "Beautiful, is it?"

I nod and step my feet. I-tinuon ko ang aking mata sa aking harapan at nagpatuloy sa paglalakad. He levels his pace. Mabuti nga ngayon ay hindi na naka-akbay si Cedric sa akin.

“It's my second time entering this world,” I said and sighed so heavy.

Napatingin siyang muli sa akin sa naging sagot ko sa kaniya at naging reaksyon ko, subalit nanatili itong tahimik ng ilang sandali. Nagpatuloy na lang ako sa paglalakad. Hindi ko alam kung ano ba dapat ang gawin namin dito sa lugar na ito. Hindi naman pweding ganito lang kami habang nandito sa mundong ito. Alangan namang maglalakad lang kami at titingin-tigin sa naglalakihang mga buildings hindi ba?

“Second time mo na pala...” he said. Napatango-tango ito ng kaniyang ulo. “...I'm wondering if what Dr. Faraday's talking about the ability you had?" Nakakunot noo niyang tanong sa akin.

Napahinto ako sa paglalakad at hinarap ko siya. Tinignan niya rin ako sa mata at nagtanong sa akin. "Do you have any idea, since your memories now is back... So...” parang alanganin pa itong magsalita upang alamin kung ano ba talaga ang abilidad mayroon ako.

“Yes," sagot ko na nagpalaki ng kaniyang mga mata. Muli akong napangiti sa naging reaksyon niya sa sinabi ko.

"What, then?" he asked.

Nag-iwas ako ng tingin sa kaniya. Sandali kong i-nilibot ang aking mga mata sa buong lugar. Mukhang safe naman kung sabihin ko ito rito. Wala naman na akong nakikitang cameras.

Lumapit ako ng bahagya sa kaniya. "Mom, told me, I can recieve and send messages from here to our world using my mind without any devices,” I uttered in a low voice. His eyes turn more wide.

“And the ABI won't know about it? They can't trace you?” he asked wondering. His forehead got wrinkles upon asking.

“Yes, I believe that the only hardware devices are the can only trace not the device they implanted in my holes behind me," I explained to him.

Tila naliliwanagan naman ito sa mga sinabi ko basi na rin hugis ng kaniyang mukha ngayon. Wala na iyong bahid pa ng katanungan.

“Why you shouldn't try now... call Dr. Faraday," he said.

“I'll try,” I replied. 

Pumikit muna ako saka bumuga ng hangin gamit ang aking ilong. I whisper to my mind, but no one answer me. Hindi ko alam kong bakit? Hindi naman ganito ang nangyari ng papasukin ako ni Mom dito. Wala naman akong maramdaman. I only hear some static sounds in my mind as if TV-no-signal-like-sound. Napatakip pa ako ng aking tainga.

"Are you okay?" Cedric asked me. 

Hindi ko siya sinagot, bagkus napayuko ako ng bahagya nang umalingawngaw ang static sounds sa tainga ko.

Nang mawala ang tunog ay muli akong nag-angat ng aking ulo. Bigla na lang akong napabuka ng bibig ng matapunan ng aking mata ang isang bagay na bago sa aking paningin.

“Wait... What's that?” I pointed the tall tower. 

Napatingin na rin si Cedric sa i-tinuturo ko sa kaniya. It was the only tower which taller than any buildings here.

“Telecommunication tower,” he timidly answered. 

I reroute my eyes on him with my confusing mind. I'd never saw this tower last time I entered this world. “...that Telecommunication was higher, Fifth Generation, I must say." Napalaki ako ng aking mata at napabuka na lang ng aking bibig sa naging tugon niya.

"Pardon?" I said.

"Tel-com nga..." he said snapped. "...it was faster than 4G you know it? Fifth Generation sorted for 5G is the Fifth Generation technology for cellular network," paliwanag nito. Napatingin lang ako sa kaniya at hinayaan lang siya sa pagpapaliwanag.  "Did you know that all of the 5G network cell are connected to the internet by means of antenna, specifically, wireless antenna, but... Haha... I can't help myself laughing at the network we had before. 4G na raw pero haha... parang pagong ang speed ng internet,” he explained. Matawa-tawa pa ito habang nagpapaliwanag.

I smiled back. Naalala ko nang mga taong hindi pa nasasakop ang Earth ng mga Aliens. Bata pa ako noon, “Yeah," I replied. "...I remembered those times. Ilang ulit ko ring menintion yung network provider namin sa social media account ko... It was suck network ever!” I assented him and we laughed together.

Nagtawanan lang kami pero wala man lang ni isang tao sa lugar ang pumansin sa amin.

“But, wait? 5G isn't dangerous for human like us? I mean, the radiaton? I have read some articles before about the effect of 5G, according to the International Commission on Non-ionizing Radiation Protection or (ICNRP)?” I asked him baffled.

Napalitan bigla ang tawanan namin ni Cedric. Napatingin siya sa akin at alam kong masasagot niya iyon dahil sa ilang ulit na niyang pagpasok sa lugar na ito.

“Precisely, Juts...” he halted for awhile. Tila may na-realize sa mga sinabi niya.

Tinignan ko lang siya ng matalim. He gives me an awkward smile and peace sign. “... hehehe... I mean Zyck pala. The Radiation also known as ionizing radiation has the distractive effects in human... But... It was... before?” he said that left me dumbfounded.

Napakunot ako bigla ng aking noo sa sinabi niya sa akin.

“Before?” I asked him perplexedly.

“Yes, before. Way back when the Pandemic strikes the world, it was 2020? I guess?” he added.

I jerk my head as a response on him. “Yes, the Pandemic before..." pagsang-ayon ko. "...it was happened in the year 2020 which killed millions of people," I added.

“Precisely, the government before last 2020 attempted to build the 5G network, but it creates chaos."

Nabalitaan ko nga ang gulong iyon noon. Hindi ko alam na ang pagpapatayo pala ang 5G ang dahilan ng sigalot. 

"The 5G released too much radiation which cause vast effect of skin and brain cancer, that's why they terminated the 5G they built,” paliwanag nito sa akin.

Confusion swallows my whole body. “But, how the 5G now won't affect human? Here? Us?” I asked. I want him to explain all of this to enlighten my benighted mind.

“Because of the Microchips... Nevertheless, it won't affect it to us, because it was just an artificial...” he answered me.

Unti-unti naman akong nalilinawan sa pinapaliwang nito.

“Microchips? A nanotech?” I asked him.

I am aware what microchip is, because my Dad always use those things in his computers and other materials we had in the Holmanians Campsite.

He said microchips is a small parts of machines which we can usually saw in some parts of  phone and computers. Great example of this is the Memory Card that we mounted to the devices to stored our files.

“Precisely, Juts..." Napatingin na naman itong muli sa akin "...Zyck I mean... Microchips are implanted in human skin to access everything here, in this world specifically. The Microchips implant in human skin is typically an identifying integrated circuit devices. This type of subdermal implants consisting of unique ID numbers, external database such as personal Identification and law enforcement that can link to every human being,” he said. I got petrified for a second. That was cool, but at the same time hazard for health.

“Amazing...  Meaning, everyone's here had their own implanted microchips?” I roam my eyes to the people around us walking. Amusement swallows my whole system.

Cedric nods his head as a response. This place was so cool, but at the same time it was a faked. Everthing on this world was pure artificial. I'm wondering if those persons living in this world knew that everything they have here are purely bluffs. The Aliens or the government who managed this world using them as a toy and as a slave. Poor people. Kailangan nilang magising sa katotohanang ito. Kailangan nilang magising na nasailalim sila ng pamumuno at kapangyarihan ng sakim na pamumuno at pinuno.

Napabuga ako ng hangin sa aking ilong. Napailing-iling ako sa aking mga naiisip.

I bow my head. Cedric taps my back. Muli na naman itong umakbay sa akin. “It's fine... I feel pity too for them. That was the life cycle. That's why Dr. Faraday wants to shut this place and revive our Earth and use every informations here to create like this in our world. In real world. If...” He said lifting the feelings I had that begin to swallows me. 

Hindi ko lang talaga maiwasang malungkot. Alam mo iyon, niluluko ka na pero tuwang-tuwa ka pa. I look at him in his eyes and bitterly give him a smile. “Malalaman pa kaya ng mga taong ito na nasa peking mundo sila?” I asked.

Cedric hang his hand in air saying I-don't-knows-act.

"Who knows?" he said.

I step my feet and start to walk again. He's right. Ganito na ang takbo ng mundo simula pa man noon kahit pa hindi pa dumadating ang nga mananakop na ito. Wala na kaming magagawa pa para rito. Sana man lang ay magtagumpay kaming mapabagsak ang mundong ito.

“What we're gonna do now?” I asked him.

Napatingin siya sa akin. "Let's go back to the real world? Maybe?” Kumindat-kindat pa siya. Napangiti na lang ako sa kaniya.

"Dr. Faraday maybe got the informations he wants to gain from you,” he added while pointing me his forefingers.

“You're right...” I replied.

We continue walking in this vague world. World which fascinating, yet faked.

In a couple of our, we found ourselves seating on a train terminal. “What we're doing here?” tanong ko kay Cedric.

“Waiting for the train, we're going to the place which we can electrify ourselves. I guess?” he smilingly replied.

“Ummm...” I just beck my head.

Hinayaan ko na lang siya total siya naman ang nakakaalam ng lugar na ito.

“Look... Here's the train!” he lively said. I fix my eyes to the train he pertaining.

My eyes turn wide and my jaw partly drops. The train as if hanging in the Air. Hindi ko alam kung paano nangyayari iyon pero para talaga siyang lumulutang.

Cedric crosses his arms in my shoulder while smiling and looking at the train coming from us.

“Amazing, is it?” said by Cedric.

“Y-yeah,” I replied, my eyes pin up to the train as if I got hypnotized. 

Napabuka na lang ako ng aking bibig habang nakatingin sa train.

“That train used magnitic field to move, no need fuel." Napatingin ako sa kaniya.

Tinapunan din ako nito ng tingin bago muling nagsalita. "The train use two sets of magnet the repel and push, also it uses other sets to elevate the train from friction in lane. That's why it looks like floating, isn't?” he explained. 

That was definitely cool! Nakamamangha talaga ang ganda ng Asymptote Universe.

My sense went back when everyone shouts and panick. The little boy jumps to the lane of train to get his toy. Nanlaki na lang ang aking mga mata maging si Cedric ay gayon din ang naging reaksyon.

“Johny...” his Mom shouted. 

When I fix my eyes to the train it getting near. Mabubungo iyong bata kapag hindi ito umalis. The mother wants to jump to the lane, but if she will do it, they might die, both!

Mabilis ang takbo ng train. “Hindi!” the mother shouted. “...Come here baby!” Pero, pinagmasdan lang siya ng kaniyang anak. He flashes a genuine smile to her Mom.

The train was metre apart from the little boy. My heart flutters and it beats so fast as if it is going to explode anytime.

“No. No. Stop!” I shouted which I thought occupies the whole place. 

My hands hanging in air. Parang may biglaang magnet ang labas sa aking kamay.

My eyes turn wide. What the actual f**k is happening? The time freeze! Do I did it? Do I stop the time?

Mas lalong bumilis ang t***k ng aking puso habang pinagmamasdan ang buong paligid. When I circle my eyesight. Everyone is in freeze as if like a statue, even Cedric!

That's it! I stopped the time! I can freeze the time here!

Agad akong pumunta sa kinaroroonan ng bata at mabilis iyong inahon sa lane ng train. Inilagay ko iyon sa tabi ng kaniyang ina.

Muli akong napatingin sa buong lugar ng may mga ngiti sa aking labi.

Hindi lang pala ang pagpapadala at pagtanggap ng minsahe ang kaya kong gawin. Kaya ko ring palang patigilin ang takbo ng oras sa mundong ito.

Pero sandali akong napakamot ng ulo. Hindi ko alam kung paano ibabalik sa normal ang lahat.

If I said Stop it stop, so if I must say play it might be continue?

"Play!" I said.

Pero walang nagyayari. Paano ko i-babalik sa normal ang lahat ng ito?

"Go!"

Wala pa rin.

"Ano ba? Ano na? Please, continue na nga!" I shouted out loud.

Bigla na lang umandar ang lahat sa buong paligid. Napahinga naman ako ng malalim.

Nang i-tuon ko ang aking mata sa mag-ina. Magkayakapa na ito. Doon ko unang nakita ang kanilang emosyon. May emosyon din pala ang mga ito.

"Zyck? A-anong nangyari?" Cedric said.

I smile. Hindi ko na siya sinagot, kasabay noon ay ang paghinto ng train sa harap namin at pagbukas ng pinto.

Sumakay kami sa train. Kakaunti lang ang nasa loob at ang daming mga bakanting upuan. Naupo kami roon ni Cedric.

Wala pa ring mga pakialam ang mga tao sa buong lugar. Busy ang mga ito sa kanilang cellphone. Ang weird lang... Kami lang yata ni Cedric ang walang hawak na gadgets.

Nagtapon ako ng tingin kay Cedric, pero hindi niya ako tinignan. Hindi ko alam kong saan kami pupunta ni Cedric gayong ang dami namang kable ng kuryente na pwede naming hawakan.

Ilang sandali lamang ay nakarating kami sa isa pang terminal. Bumaba na kami roon at naglakad na sa direksyong si Cedric lang ang naka-aalam. Wala ng nagkikibuan sa aming dalawa.

Nakarating kami sa isang sirang building at alam kong hindi na ito ginagamit pa. Marumi na ang pintura nito at ang daming mga vandals. Pansin ko rin na unti-unti ng natutuklap ang pintura nito.

Agad na pumasok sa loob si Cedric kaya't sumunod na lang ako. Pagpasok sa loob, tumambad agad sa amin ang mga sirang parte ng building na nagkalat sa dinaraanan namin. May mga kable ng kuryente sa paligid.

"Before we left this place, Zyck. Tell me... What happened awhile ago. The kid must be hit by the train..." tanong nito pero pinutol ko na siya. Seryoso ang mukha at boses nito habang nagsasalita.

"I will explain it if we can get back to the Camp?" I butt in.

Tumingin ito sa akin ng makahulugan. "Hmmm... Okay... You first," sagot nito saka i-tinuro ang kaharap naming kable na wala ng balot na rubber. Kitang-kita ko pa ang pag-spark ng nito kaya't napangiwi ako bigla.

"Sigurado ba talaga hindi tayo mamatay?" I asked worried.

"Nope..." Hinawakan na nito ang kamay ko saka i-dinampi sa kable.

Wala akong naramdang sakit. Bigla lang nagdilim ang aking paningin. I feel my body as if falling in space.

When I open my eyes. I found my self laying again in the sickbay. Lumapit agad sa akin si Dr. Faraday at hinugot ang stripped wires sa batok ko.

"Welcome back to the real world, Juts!" he said.

Ilang sandali lang ay nagising na rin si Cedric katabi ko. Nagkatinginan kaming dalawa. Kitang-kita ko na may bahid pa rin ng katanungan ang kaniyang mga mata.

Agad na lang akong nag-iwas ng aking mata at tuluyang ng naupo sa sickbay.

----