หนูน้อยปะจระเข้

1947 Words

และแล้วเธอก็เดินมาหยุดอยู่บ้านหลังนั้นด้านหน้ามีตัวหนังสือบอกไว้บนป้ายใหญ่โตว่า บ้านอดิศวรวรารังสรรค์ โห...นามสกุลหรือทางรถไฟเนี่ย! เธอหยุดยืนอยู่หน้าบ้านหลังปริศนาก่อนจะถอนหายใจออกยาวๆ ลึกๆ เธอก็แอบกลัวอยู่บ้างแต่ไหนๆ ก็มาถึงขนาดนี้แล้วจะกลับไปมือเปล่าได้ยังไง คิดได้ดังนั้นเธอก็หาทางเข้าบ้านนั้นเพื่อจะไปปฏิบัติภารกิจให้สำเร็จ แต่เธอก็รอบคอบพอที่จะไม่เข้าตามตรอกออกตามประตูให้ใครมาพบเห็น เธอเลือกเดินอ้อมมาทางด้านหลังของบ้านที่ค่อนข้างจะรกร้างสักหน่อย บ้านก็ดูใหญ่โตดีหรอกแต่ทำไมไม่มีปัญญาจ้างคนมาตัดหญ้าบ้างนะ! เธอเดินไปบ่นไปเพราะวันนี้เธอดันใส่กางเกงยีนส์ขาสั้นตามแฟชั่นของวัยรุ่นแบบเธอมาซะด้วยสิ ปลายหญ้าแหลมๆ ชี้ทิ่มแทงขาเรียวเล็กของเธอเต็มไปหมด เมื่อเธอเดินมาถึงด้านหลังของตัวบ้านเธอก็ปีนข้ามกำแพงเข้าไป โดยใช้ต้นมะม่วงต้นหนึ่งเป็นบันได แต่โชคก็ไม่ได้เข้าข้างเธอสักเท่าไหร่เพราะมะม่วงต้นนี้ดันมีรังมดแดงขนาดใหญ่ซ่อนอยู่ ซึ่งเธอไม่ทันได้สังเกตุ ~ ตุ๊บ!! " hee แม่!! " เธอใช้สองมือปัดป่ายมดตัวเล็กตัวน้อยออกด้วยท่าทางที่หงุดหงิด ตอนนี้มันรุมกัดเธอไปทั้งตัว เดี๋ยววันหลังอิขนมคนนี้จะกลับมาจัดพวกแกยกลังเลยคอยดู! อิ่มทั้งบ้านแน่ๆ! พอจัดการไล่มดเรียบร้อยเธอก็ลัดเลาะรอบบ้านไปเรื่อยๆ อย่างกับขโมยแน่ะ เธอนึกขำตัวเอง โหยย! ที่นี่เงียบสงบเหมาะแก่การพักผ่อนดีจัง! ขณะที่เธอกำลังเพลิดเพลินกับแวดล้อมรอบๆ ที่ค่อนข้างจะร่มรื่นแต่ทันใดนั้น เธอก็เหลือบไปเห็นสิ่งที่ไม่คาดคิด.... ละ....เลือด หญิงสาวยกมือขึ้นป้องปากตัวเองทันทีที่เห็นชายคนหนึ่งนอนกระเสือกกระสุนอยู่ที่พื้นภายในตัวบ้านราวกับคนที่กำลังจะขาดใจตาย เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์ ขนมค่อยๆ นั่งลงตรงหน้าต่างบานนึง มือข้างนึงหยิบมือถือขึ้นมาเก็บภาพตามคำสั่งของจอมพล มืออีกด้านยังคงยกขึ้นปิดปากไว้แน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองเผลอส่งเสียงให้คนข้างในได้ยิน ภาพที่เธอเห็นมันสยดสยองจนไม่น่ามองเอาซะเลย " เอาไงดีครับเสี่ย! ยิงมันทิ้งเลยมั้ย? ไอ้เขื่อนมันจะได้ขุดหลุมฝังเพิ่ม! " เธียร์เอ่ยถามผู้เป็นนายเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มหายใจโรยริน... " " ไม่!! กุอยากให้มันตายทรมานกว่านี้...! " ชายหนุ่มนัยน์ตาแข็งกร้าว ยืนแสยะยิ้ม " " เสี่ยสั่งมาเลย พวกเราพร้อมเสมอ! " เขาถือปืนจ่อไปที่ขมับเหมือนเตรียมจะเหนี่ยวไกลทันทีที่มีคำสั่ง " เผามันซะ! " เขาตอบแบบไม่คิดแม้แต่น้อย ผู้ชายคนนี้มันสมควรตายแล้ว! ยิ่งรามสูรนึกถึงสิ่งที่คนตรงหน้าทำไว้ เขาก็ยิ่งแค้นเป็นเท่าทวีคูณ! " แล้วบ้านหลังนี้ล่ะครับ เสี่ยตั้งใจซื้อให้คุณผู้หญิงไม่ใช่เหรอ? " เธียร์ถามแบบนี้ออกไปเพราะเขาทำงานให้รามสูรมานานพอที่จะรู้ว่าลึกๆ แล้วรามสูรรักผู้เป็นแม่มาก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยได้รับความรักจากหล่อนเลยก็ตาม... " มึงจะทำตามที่กุบอก! หรือมึงจะให้กุลงมือเองแล้วเผามึงไปพร้อมกับมัน! " เขาจ้องหน้าลูกน้องคนสนิทอย่างเอาเรื่อง " มะไม่ครับเสี่ย แต่ว่าคราวนี้คุณผู้หญิงคงจะไม่ยอมง่ายๆ แน่ " " หึ..! เขาไม่กล้าทำอะไรกุหรอก! แต่จะให้เขารู้เรื่องไอ้เวรระยำนี่ก่อนวันเซ็นมอบมรดกไม่ได้! พวกมึงเข้าใจใช่มั้ย!? " สายตาจดจ้องไปยังคนที่นอนจมกองเลือด ตอนนี้แม้แต่เสียงที่แผ่วเบาเขาก็ไม่สามารถเค้นมันออกมาได้ เพราะลิ้นที่คอยทำหน้าที่เป็นตัวนำพาเสียงถูกมีดคมของรามสูรเฉือนออกไปเป็นที่เรียบร้อย... " เข้าใจครับ " เธียร์ก้มหน้ารับคำสั่งทันที แกร๊บบ!! เสียงกิ่งไม้แห้งที่ถูกเหยียบย่ำด้วยเท้าของใครสักคน ทำให้กลุ่มคนที่กำลังสนทนากันอยู่นั้นถึงกับชะงักแล้วหันไปมอง ตะ...ตายแล้วอิขนม! มึงทำอะไรลงไป๊!! เธอรีบเร่งฝีเท้าชนิดสี่คูณร้อยเพื่อหนีการจับกุม " ไปจับตัวมันมา! " รามสูรออกคำสั่งทันทีที่รู้ว่ามีคนพบเห็นเหตุการณ์ ไอ้สารเลวคนไหนมันกล้ามากระตุกหนวดรามสูรวะ! ผ่านไปเพียงอึดใจเดียว เด็กสาวร่างเล็กในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นก็ถูกนำตัวเข้ามายังที่เกิดเหตุ อินังคนนี้มันเข้ามาได้ยังไงวะ! รามสูรสบทออกมาอย่างหัวเสีย " ใครเป็นคนส่งมึงมา! " น้ำเสียงหยาบกระด้างเอ่ยถาม ตอนนี้เธอถูกจับกดลงนั่งกับพื้น มือเท้าถูกมัดด้วยเชือกเส้นใหญ่อย่างแน่นหนา " พูดเรื่องอะไร! คนก็แค่ผ่านมาเฉยๆ หนูไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น! " เธอยังพยายามแก้ตัวแต่น้ำเสียงที่ตะกุกตะกัก ยิ่งทำให้เธอดูมีพิรุธ! " แค่ผ่านมาเฉยๆ งั้นเหรอ? มึงคงจะผ่านต้นมะม่วงหลังบ้านกุเข้ามาด้วยสินะ! ถึงมีแต่รอยมดกัดแบบนี้! " รามสูรไม่พูดเปล่าเขาใช้ฝ่ามือแข็งแรงนั้นลูบไปตามขาเรียวเล็กอย่างจงใจ " มึงคิดว่ากุจะเชื่อคำแก้ตัวปัญญาอ่อนของมึงเหรอ! " รามสูรจับหน้าเธอให้เงยขึ้นมองตัวเองก่อนจะเหนี่ยวไกปืนอย่างคล่องแคล่วแล้วยกขึ้นไปจ่อยังเบื้องหน้า เสี้ยววินาทีนึงเขารู้สึกคุ้นหน้าและเสียงเธอไม่น้อยเพียงแต่ตอนนี้เขายังนึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน แต่ถึงยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับเขาหรอก " มึงอยากสั่งเสียอะไรมั้ย? " น้ำเสียงเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง แววตาไร้ความรู้สึกนี้บ่งบอกว่าการฆ่าใครสักคน มันเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว " ยะ...อย่านะ! หนะ...หนูยอมบอกแล้ว!! " เธอพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ...ตอนนี้เธอรู้สึกกลัวเขาจริงๆ ทำไมหมู่นี้กุเจอแต่ผู้ชายโหดใส่นะ! ก็ตั้งแต่เกิดจากท้องพ่อท้องแม่อิขนมก็พึ่งเคยเห็นปืนของจริงก็วันนี้แหละ! แถมอยู่ใกล้มากด้วย จ่ออยู่ตรงสมองกุเนี่ย! " ใครสั่งให้มึงมาสืบเรื่องของกุ! " " สะ...เสี่ยพล! " เธอกัดฟันพูดออกไป นาทีขอรักษาชีวิตก่อนนะจ๊ะแม่จ๋าาา รามสูรชักด้ามปืนกลับเข้าไปเหน็บไว้ที่เอวก่อนจะลุกขึ้นยืนแบบเต็มตัว " เอาไงดีครับ! ให้ผมฆ่าทิ้งเลยดีมั้ย? ไม่แน่ว่าเธออาจจะส่งข่าวเราให้ไอ้จอมพลมันไปแล้วก็ได้! " เธียร์รีบออกความเห็น " จริงด้วยครับเสีย! ตอนนี้มันอาจจะกำลังคิดแผนชั่วอะไรอยู่ก็ได้! " ลูกน้องอีกคนพูดเสริม " กุจะเอาตัวมันกลับไปด้วย! " รามสูรหันไปบอกเธียร์ เธียร์พยักหน้ารับอย่างในทันที ในบรรดาลูกน้องทั้งหมดเธียร์คือคนที่รู้ใจเขาที่สุด " มะ...ไม่ไปนะ! พวกคุณจะเอาหนูไปไหน! อย่าทำอะไรหนูเลย หนูถูกเสี่ยจอมพลบังคับมาต่างหากล่ะ ฮึก!! " เธอขอความเห็นใจจากคนตรงหน้า นาทีนี้ต้องบีบน้ำตาเข้าไว้! " ไม่ต้องกลัว กุไม่ได้เอามึงไปฆ่าไปแกงหรอก! "สำหรับรามสูร เธอก็เหมือนปลาซิวปลาสร้อยที่หลงเข้ามาติดเบ็ดเอง เขาไม่ผิด! ถ้าเขานึกอยากเปลี่ยนมากินปลาเล็กๆ ดูบ้าง " งะ...งั้นก็ปล่อยหนูไปสิ! " คลี่ยิ้มออกมาพร้อมกับดวงตาที่แดงก่ำ... รอดแล้ว อิขนม!มึงรอดแล้ว! " ปล่อยแน่...!แต่ขอกุเล่นสนุกกับมึงก่อนนะ! ฮ่าาาา!!” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ถ่ายทอดออกมาทางสีหน้าอย่างไม่คิดจะปิดบังก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะแบบคนที่กำลังสะใจ! " มึงมาเป็นของเล่นแก้เบื่อให้กุสักคืนนะ! " รามสูรโน้มหน้าลงไปหาเธอ เขาเพียงแต่กระซิบเบาๆ แต่มันก็เพียงพอที่จะทำให้เธอรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายอันตราย! " มะหมายความว่าไง! พรุ่งนี้หนูยังต้องเรียนนะ! ปล่อยฉันกลับบ้านเถอะ " เธอก้มหน้าพูดกับเขา นัยส์ตาสองข้างแดงก่ำจนเกือบเหมือนคนร้องไห้ แต่ทว่าเธอยังกลั้นมันไว้ได้อยู่ " หืมม...! นี่มึงยังเรียนอยู่เหรอ " รามสูรรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยกับสิ่งที่พึ่งได้ยิน ตัวกับนมมึงนี่โตเกินวัยไปหน่อยนะ! " ใช่ หนูพึ่งเรียนอยู่ปีหนึ่งเอง " ไม่แน่นะไอ้โหดนี่อาจจะปล่อยเราไปก็ได้ มันอาจจะยังพอมีศีลธรรมอยู่บ้าง เธอเริ่มมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง " เธอยังเด็กอยู่เลยนะครับ " เธียร์ทักท้วงทันทีเพราะแน่นอนว่าเขาย่อมจะรู้วิสัยของรามสูรเป็นอย่างดี! " กุไม่สน! มึงรีบจัดการให้ระยำนั่นซะ...!! " รามสูรหันไปสั่งมือขวาของเขาด้วยแววตาเยือกเย็นเหมือนเช่นทุกครั้งแต่คราวนี้แววตาของเขากลับแฝงไปด้วยความเจ็บปวด " มึงมันสมควรตายแล้ว! " รามสูรหันไปพูดกับคนที่นอนแน่นิ่ง ตอนนี้ทั้งตัวของเขามีแต่บาดแผลฉกรรจ์และเลือดสีแดงสดที่ค่อยๆ ไหลออกจนแทบจะหมดตัว " ม่ายย!! ปล่อยหนูนะ! หนูจะกลับบ้าน! ปล่อยสิโว๊ยยย!!! " รามสูรไม่ฟังคำค้านใดๆ จากเธอ ถึงแม้มือเล็กจะกำลังฟาดฟันลงไปที่แผ่นหลังของเขาอย่างไม่ลดละ! คนอย่างกุ อยากได้ก็ต้องได้ อยากเอาก็ต้องได้เอา! มึงเป็นคนเดินเข้ามาหากุเองนะ! รามสูรจับเธอแบกขึ้นบ่าก่อนจะเดินไปขึ้นรถคันหรูที่มีคนรอเปิดประตูรถให้ มือหนาซัดเข้าไปที่บริเวณท้องของเธอทันที " ถ้าขืนมึงยังแหกปากอยู่อีก! กุจะเอามึงบนรถนี่แหละ!! " นิ้วมือหยาบกร้านค่อยๆ ไล่เกลี่ยไปตามขาเรียวเล็กด้วยสีหน้าของคนที่เริ่มจะมีอารมณ์ เธอพยายามดิ้นอย่างสุดชีวิตแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะสองมือสองเท้าของเธอถูกเชือกมัดไว้ ซ้ำร้ายรามสูรยังออกแรงบีบแขนเธอไว้จนเธอรู้สึกร้าวไปทั้งตัว ไอ้นักเลงหัวไม้! ฉันจำแกได้แล้ว! " ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะ! " น้ำเสียงสั่นเครือบอกกับคนตรงหน้าน้ำตาที่สู้อุตส่ากลั้นเอาไว้ ค่อยๆ ไหลรื้นลงอาบสองแก้ม รามสูรมองดูหญิงสาวอย่างนึกสมเพสตอนนี้เธอนอนกุมท้องด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่ากำลังทรมารแต่เขากลับไม่ได้รู้สึกสงสารเธอแม้แต่น้อยสำหรับรามสูรแล้ว...พวกผู้หญิงจะใช้น้ำตาได้ผลแค่กับผู้ชายโง่ๆ เท่านั้นแหละ! " น้ำตามึงไม่ช่วยอะไรหรอก! " โอ๊ยยย! ส่งเสียงร้องก่อนจะหมดสติไปในที่สุด เธียร์...ยืนมองการกระทำของรามสูรแค่เพียงเงียบๆ เขาเห็นรามสูรทำร้ายร่างกายผู้หญิงจนชินชา... " ไปบ่อนใช่มั้ยครับ " ปกติรามสูรจะพาผู้หญิงไปทำเรื่องอย่างว่าที่บ่อนของเขาทุกครั้ง ที่นั่นมีห้องส่วนตัวที่ดีพอจะให้ทำกิจกรรมเร่าร้อนบนเตียงได้อย่างเต็มที่ " กลับคอนโด " รามสูรตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เธียร์มองรามสูรผ่านกระจกส่องหลังรถอย่างแปลกใจ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more