ย้อนเวลามาเลี้ยงเจ้าก้อนซาลาเปาแฝด

เฟยฉี/ลูกนอกสมรส

เรื่องราวของเฟยฉี

หลังจากเสียหลักที่คนรักทิ้งไปยังต้องมานั่งเสียใจกับการกระทำของตนเอง เช้าวันถัดมาของคืนเข้าห้องหอเฟยฉีรู้สึกสับสนจนทำอะไรไม่ถูก เขารู้ตัวดีว่าถูกเพื่อนๆมอมเหล้าและส่งเข้าห้องหอ แต่ไม่รู้จะทำยังไงต่อจึงได้แต่ระบายความรู้สึกโกรธแค้นทั้งหมดใส่ลี่หลิน ก่อนจะออกจากบ้านไปสมัครเป็นทหารรับใช้ชาติเพราะต้องการเวลาให้กับตัวเอง กลายเป็นว่าเขากับหลี่หลินเลยไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน เวลาผ่านไปหลายเดือนเฟยฉี่เริ่มทำใจได้จึงได้เขียนจดหมายกลับมาหาพ่อแม่ เพื่อบอกว่าตอนนี้ตนเองได้ประจำการอยู่ต่างเมือง ตนสบายดีไม่ต้องเป็นห่วง เดือนต่อมาเฟยฉีได้รับจดหมายจากที่บ้านบอกว่าลี่หลินท้อง เฟยฉีรู้สึกผิดไม่น้อยกับสิ่งที่ตนเองเคยทำร้ายจิตใจของเธอเอาไว้ จึงได้เผลอไปดื่มเหล้าและพลาดท่าไปนอนกับลูกสาวของผู้บังคับบัญชาจนต้องรับผิดชอบอีกฝ่ายด้วยการจดทะเบียนสมรส ด้วยความละอายใจเฟยฉีไม่กล้าบอกครอบครัวจึงทำได้เพียงส่งเงินกลับมาให้ลูกๆของตนเองทุกเดือน จนตอนนี้ฝ่ายหญิงต้องการให้จัดงานแต่งเฟยฉีจึงจำเป็นต้องกลับบ้านมาจัดการปัญหาทุกอย่างให้จบเพราะสถานะของลี่หลินในตอนนี้คือเมียน้อยเด็ก 2 คนที่เป็นลูกของเขาก็เป็นเพียงลูกนอกสมรส

บ่ายวันอาทิตย์หลังจากสามพี่น้องขายของเสร็จก็พากันปั่นจักรยานกลับมาที่หมู่บ้านระหว่างทางต้องผ่านหน้าบ้านของพี่หลิน เธอมองเห็นรถยนต์คันนึงจอดอยู่หน้าบ้านจึงได้บอกให้พี่ชายจอดรถที่หน้าบ้านของเธอ เพื่อจะไปดูว่าใครมา

"พี่ลี่หยางจอดที่หน้าบ้านของฉันก็ได้..ฉันจะไปดูหน่อยว่าใครมา..พี่กลับไปรับพี่รองเถอะ"

"ได้..ถ้ามีอะไรต้องบอกพี่นะ..เดี๋ยวพี่จะมาหา" ลี่หยางบอกน้องสาวด้วยความเป็นห่วง

"จ้ะพี่"

จากนั้นลี่หลินก็เดินเข้าบ้านเห็นพ่อจางและแม่จางนั่งอยู่มีผู้ชายคนนึงนั่งหันหลังมาทางเธอแต่เพียงแค่เห็นด้านหลังภาพในความทรงจำของลี่หลินคนก่อนก็บอกได้ว่านี่คือเฟยฉีสามีของเธอ

"คุณพ่อ..คุณแม่มีอะไรกันหรือเปล่าคะ..พี่เฟยฉี..สวัสดีจ้ะพี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่" เฟยฉีรู้สึกแปลกใจไม่น้อยกับการได้พบเจอลี่หลินในครั้งนี้ ปกติลี่หลินจะเงียบๆไม่กล้าแม้กระทั่งจะสบตากับเค้าตรงๆ แต่ครั้งนี้เเววตาของเธอดูสดใสและมั่นใจในตัวเองเป็นอย่างมาก

"สวัสดี..พี่พึ่งมาถึง..มีเรื่องจำเป็นต้องมาคุยกับเธอให้รู้เรื่อง..นั่งลงเถอะเรื่องนี้ต้องใช้เวลานิดหน่อย"

"ได้จ้ะ..พี่มีเรื่องอะไรก็พูดมาเถอะ" ลี่หลินสังเกตุดูสีหน้าของพ่อจางแม่จางก็พอจะเดาได้ว่าเป็นเรื่องอะไร

"พี่กำลังจะแต่งงานใหม่..และพี่ได้จดทะเบียนสมรสกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว..ที่มาวันนี้เพื่ออยากจะมาพูดคุยเพื่อตัดขาดความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยากับเธอ"

"พี่กำลังจะบอกว่า..ฉันกลายเป็นเมียน้อย..และลูกของฉันกลายเป็นลูกนอกสมรสใช่ไหม?!!"

พลั่ก ตุ๊บ ตุ๊บ

"มึงทำอย่างงี้กับน้องกูได้ยังไง..ไอ้ชั่ว" ลี่หยางกับลี่หมิงกำลังจะเข้ามาดูน้องสาวและได้ยินคำพูดของเฟยฉี ลี่หมิงโกรธจนตัวสั่น อดกลั้นไม่ไหวปรี่เข้าไปถีบเฟยฉีจนตกเก้าอี้และต่อยไปอีกสองหมัด

"พี่รอง อย่า!!!"

"เฟยฉี..ลูก!!"

"หยุด!!..เจ้ารอง..ตั้งสติหน่อย.." ลี่หยางรีบเข้ามาดึงตัวน้องชายเอาไว้

"พี่รองไปตามลุงหัวหน้าหมู่บ้านมาเขียนหนังสือตัดขาดให้ฉันหน่อย"

"ได้..พี่จะไปเดี่ยวนี้" พูดจบลี่หมิงก็รีบเดินไปทางบ้านหัวหน้าหมู่บ้านทันที

"พี่ใหญ่..ไปตามพ่อมาเซ็นเป็นพยานให้ฉันหน่อย..เอารถเข็นมาด้วยนะพี่"

"ได้..น้องไหวใช่ไหม?" ลี่หยางถามน้องสาวด้วยความเป็นห่วง

"ไหวจ้ะ..ไปเถอะ" ลี่หยางรีบปั่นจักรยานไปบอกพ่อ และให้แม่ดูเด็กๆไว้ ขากลับมาก็เอารถเข็นมาด้วยและเล่าทุกอย่างให้พ่อฟัง พ่อโจวรู้สึกโกรธไม่น้อยแต่ก็รอดูว่าลูกสาวจะทำยังไงต่อ

ไม่นานทุกคนก็มากันครบ

"เฟยฉี..ลี่หลิน..คิดดีแล้วใช่ไหมที่จะให้ลุงเขียนหนังสือตัดขาด" หัวหน้าหมู่บ้านเอยถามทั้งสองต่อหน้าทุกคน

"คิดดีแล้วครับ..ผมยินดีจ่ายค่าเลี้ยงดูให้ลูกๆอีก 500 หยวน" เฟยฉีตั้งใจไว้แล้วว่าเงินจำนวนนี้เค้าจะเอาไว้ให้ลูกของเค้า

"คิดดีแล้วจ้ะ..แต่ฉันไม่ขอรับเงิน..500 หยวนนี้..และยินดีค*****นทั้งหมดที่พี่เฟยฉีเคยส่งมาให้ลูกๆเดือนละ 10 หยวน..ตลอดเวลา 1 ปี 8 เดือน..รวมเป็นเงิน 200..หยวน..เพื่อแลกกับการตัดขาดไม่ยุ่งเกี่ยวกับชีวิตของลูกๆอีก..ฉันกับพี่เฟยฉีไม่ได้จดทะเบียนสมรส..แน่นอนว่าสิทธ์ขาดในตัวลูกย่อมเป็นของแม่.."

พ่อโจว ลี่หยาง และลี่หมิง ภูมิใจในตัวลี่หลินไม่น้อยที่วันนี้เอ่ยปากตัดขาดได้อย่างไม่อาลัยอาวรณ์ตอนนี่ลูกสาวเค้าเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวมาก

จากนั้นหัวหน้าหมู่บ้านก็เขียนหนังสือตัดขาดและระบุรายละเอียดชัดเจนว่าห้ามเฟยฉีมาวุ่นวายกับลี่หลินและลูกๆอีก

"อ่านดูรายละเอียดและลงชื่อตรงฝั่งของตนเองนะ..พยานด้วยฝั่งละสองคน..เซ็นให้ครบทั้งสามแผ่นนะ"

ลี่หลินรับเอกสารมาเซ็นทั้งสามแผ่น ตามด้วยพ่อโจวและลี่หยางก่อนจะส่งให้เฟยฉีและพ่อจางแม่จางเซ็นต่อ พอเซ็นครบทุกคนก็ส่งเอกสารคืนให้หัวหน้าหมู่บ้าน

"นี่เป็นเงิน..200.หยวน..ฉันคืนให้จ้ะ" ลี่หลินล้วงกระเป๋าหยิบเงินออกมา 200 หยวนเพื่อคืนให้เฟยฉี

"เอาละ..ต่อไปนี้เฟยฉีและลี่หลินไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้วนะ" พอหัวหน้าหมู่บ้านพูดจบลี่หลินก็กล่าวขอบคุณและเข้าไปหยิบของในบ้านมาให้เป็นสินน้ำใจ

"ขอบคุณค่ะลุงหัวหน้า..รอซักครู่นะจ๊ะฉันขอไปหยิบขนมฝากให้คุณป้ากินด้วย"ลี่หลินหยิบบุหรี่ 1ซอง เหล้า 1ขวด และขนม 1กล่อง ใส่ถุงกระดาษและเอาออกมายื่นให้หัวหน้าหมู่บ้าน พอเห็นสิ่งของในถุงลุงหัวหน้าหมู่บ้านถึงกับตาเป็นประกายก่อนจะกอดถุงกระดาษไว้อย่างดี

"ขอบใจมากลี่หลิน..งั้นวันนี้ลุงของตัวกลับก่อนนะ"

"จ้ะลุง...พี่ใหญ่..พี่รอง..เข้ามาเก็บของช่วยฉันหน่อย" ลี่หลินพูดจบก็เดินนำหน้าพี่ๆเข้าไปในบ้าน

"ได้..เดี๋ยวพี่ช่วยเอง"ลี่หยางและลี่หมิงรีบเข้าไปเก็บของช่วยน้องสาว

"พวกพี่เก็บเอาของหลานๆก็พอนะ..อย่างอื่นฉันจะเก็บเข้ามิติ"ลี่หลินกระซิบบอกพี่ชายทั้งสองจากนั้นเธอก็แยกไปเก็บเครื่องครัวที่เธอเอาออกมาจากมิติ ส่วนของยุคปัจจุบันเธอไม่เอาอะไรไปซักอย่าง ของๆเธอมีแต่เสื้อผ้า นอกนั้นก็มีแต่ของลูกๆ ของๆลูกเธอเอาไปหมดทุกชิ้นไม่เหลือไว้แม้แต่ชิ้นเดียวเพราะทุกอย่างคือความทรงจำที่งดงาม

"คุณแม่คะ..ฉันเก็บของเสร็จแล้วนี่เป็นกุญแจบ้านค่ะ..ฉันเอาไปแต่เสื้อผ้าของฉันกับลูกๆอย่างอื่นอยู่ในบ้านทั้งหมดค่ะ..ลานะคะ..คุณพ่อ..คุณแม่"

"ดูแลตัวเองและเด็กๆให้ดีนะลี่หลิน..แม่ขอโทษที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้" แม่จางกล่าวก่อนน้ำตาจะไหลออกมาเป็นสาย เธอละอาจใจไม่น้อยที่ดึงลี่หลินเข้ามาเจ็บปวดเพราะลูกชายของเธอ

"ค่ะ..คุณแม่" กล่าวจบคนบ้านโจวก็พากันกลับบ้านของตัวเอง

"ลูกไหวรึป่าว..อยากร้องไห้ไหม" พ่อโจวเอ่ยถามลูกสาวด้วยความเป็นห่วง

"ไหวค่ะพ่อ..มีเสียใจบ้างนิดหน่อยแต่ไม่ได้มากอะไร..เพระฉันทำใจไว้นานแล้ว"

"ดีแล้วที่จบแบบนี้..น้องจะได้เริ่มต้นใหม่ซะที" ลี่หยางเอ่ยปลอบใจน้องสาว

"ฮืยยยย..ยังไม่สะใจเลย..พี่ใหญ่ไม่น่าดึงผมออกมา..ฮืยยย"ลี่หมิงได้แต่หงุดหงิดให้พี่ชาย

"เอาเถอะ..แค่นั้นมันก็ลอยตกเก้าอี้แล้ว..ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ลี่หยางอดหัวเราะให้กับความใจร้อนของน้องชายไม่ได้

คนเก่าหลบไป คนใหม่จะเดิน