HINDI ko alam kung nakailang beses na ang sunod-sunod na pag lunok ng laway na ginawa ko habang magkasalubong pa rin ang mga mata namin ni Dean. Nakikita ko sa gilid ng mga mata ko ang pagbuka ng labi ni Diego na para bang may sinasabi siya pero katulad nga kanina ay hindi ‘yun tinatanggap ng tenga ko kaya wala ako halos marinig. Nakatuon lang ang atensyon ko kay Dean.
Shit! Bakit ba naman kasi sa lahat ng pwede niyang maging kaibigan ay ang Dean pa na ‘to. Talagang mapagbiro nga naman ang tadhana. Akala ko ay noong nasa ospital kaming dalawa ang pinakahuling beses na makikita ko siya pero nagkamali ako. Heto na naman siya ngayon sa harapan ko at klahit hindi niya pinapahalata kay Diego ay alam kong pinapatay niya na ako ngayon sa isip ko. Hindi na ako magtataka kung anong pagpapahiya ang
