Dumating kami sa presinto na tinuro niya kasi ng mga bandang mag a-alas dyis na ng gabi. Hindi ko naman kasi alam na sobrang out of the way na pala ang presinto na ‘yun at mahigit 45 minutes ang kailangan na i-biyahe para lang makarating doon. Hindi ko naman nagawa pang umangal dahil nonsense na lang ‘yun sapagkat nakarating na nga kami.
Ang laki talaga lagi ng abala ng babaeng ito sa akin. Tsk!
Pagkahinto ng kotse ay mabilis niya nang tinanggal ang suot niyang seatbelt. Hindi ko maitatanggi na mukhang nag aalala talaga siya para sa taong pinuntahan niya dito sapagkat buong biyahe namin ay tahimik lang siya at minu-minuto rin siyang tumitingin sa kaniyang cellpgone na tila ba ay may hinihintay pa siyang tatawag dito. Hindi ko tuloy maiwasan na magtaka at mag usisa kung sino ba ang
