เป็นเวลาสิบห้าวันที่ถูกจับขังหน่วงเหนี่ยวร่างกายไว้บำเรอกามในที่ที่ไม่คุ้นเคย จากวันแรกจนวันนี้ เขาไม่เคยได้เห็นหน้าตาของผู้หญิงนรกคนนั้นเลยสักครั้ง สิ่งที่ได้ยินคือน้ำเสียงที่พยายามดัดให้ใหญ่ห้วนห้าวเหมือนสาวประเภทสอง ในเมื่อหล่อนอยากแสดงละคร เขาก็จะเป็นนักแสดงสมทบให้เจ้าหล่อน
แอ๊ด!
เสียงประตูห้องถูกเปิดดังขึ้นทำให้เขารู้ทันทีว่าเวลานี้เป็นเวลาที่ผู้หญิงบ้าคนนั้นมาแล้ว เพราะถ้าเวลาเธอจะมาทีไร เขาที่ทานมื้อเย็นอิ่มจะถูกปิดตามัดมือไว้เหมือนเดิมแล้วผู้ชายสองคนที่คอยเฝ้าทั้งวันก็จะจากไปแล้วจะกลับมาใหม่ตอนเช้า เป็นแบบนี้มาแล้วครึ่งเดือน
“คิดถึงเมียไหมคะผัวขา”
วันพุธเดินเข้ามาหาคนที่ลุกลงจากเตียงมายืนข้างเตียงด้วยน้ำเสียงที่ดัดให้ใหญ่เหมือนทุกวัน
หึ!
“เมียเหรอ?” น่าขันนัก หล่อนแทนตัวเองว่า ‘เมีย’ ตลอดเวลาที่อยู่กับเขา มีบางครั้งที่เจ้าหล่อนหลุดแทนชื่อตัวเองบ้างยามเข้าจังหวะเร่าร้อนหฤหรรษ
