ปวรปรัชญ์ทรุดกายลงนั่งบนเตียง แล้วมองดูคนตัวเล็กที่นอนหันหลังให้ ความรู้สึกหลายหลากถาโถมเข้ามา สิ่งที่เคยคิดกลับไม่เป็นจริง บางอย่างเขาเองก็ทำพลาดไป น้องตรีต้องอดทนกับอะไรมากมาย ทั้งน่าสงสาร น่าเห็นใจ แต่เขาหันหลังกลับไม่ได้แล้ว เพราะถ้าหันหลังนั้นคือต้องสูญเสียเธอไปในตอนนี้ แค่คิดก็ไม่อาจทานทน
มือหนายกแตะไหล่เปลือยแผ่วเบา รมิตาหันมาสบตา แววตาหม่นเศร้า
“พี่จะกลับบ้านก่อนนะ คืนนี้นอนคนเดียวได้ไหม”
“ได้ค่ะ คุณไม่ต้องห่วง” เธอตอบทันที
ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่
“พี่กลับมา เราจะไปเที่ยวด้วยกันนะ พี่บอกให้คนทำความสะอาดไว้แล้ว เราควรไปเปลี่ยนบรรยากาศกันบ้าง”
เธอลุกนั่ง คิ้วขมวดเข้าหากัน
“แต่ตรีต้องทำงานนะคะ” หญิงสาวแย้ง
“ลางานสักสามวันคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ถ้าลาไม่ได้พี่จะลาให้”
“แต่ว่า..”
เขาหันมาส่งสายตาดุ
“ไม่มีแต่ ตอนนี้อยู่ในช่วงสัญญา ตรีต้องตามใจพี่”
ริมฝีปากบางเม้มแน่น สีหน้าไม
